Friday, April 30, 2010

အ႐ႈံးမရွိေသာဘဝ

လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ အိပ္မက္ သို႔မဟုတ္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဆိုတာ ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ရွိခဲ့ေလသည္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အတိတ္ကို ျပန္ေတြးတိုင္း တေရးေရး ျပန္ေပၚေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေတြ႔ၾကံဳျဖစ္ပ်က္ လာခဲ့သမွ် အဓိပၸါယ္ ရွိခ်င္သည္။ ဘ၀ရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ထဲက သခၤန္းစာတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျမြဖမ္းဘူးတယ္၊ ဂ်ီဖမ္းဘူးတယ္၊ ေတာ၀က္ေထာင္ဘူးတယ္။ ေျမြက ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းဘူးသလဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက ေတာင္ေျခရင္း မွာပါ။ ေတာင္တန္းရွည္ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာ တည္ရွိပါသည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရွိရင္ ေတာင္ေပၚျခံထဲကို တစ္ပတ္ကို သံုးေလးေခါက္ေလာက္ သြားရသည္။ ရာဘာပင္ေတြဆီကို ျခံဳေတြရွင္းသြားရသည္။ မနက္ ၈ နာရီထိုးေလာက္ ထမင္းၾကမ္းစားၿပီး ေတာင္ေပၚကို အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ တစ္ေယာက္ကို ဓားတစ္လက္နဲ႔ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းေလးနဲ႔ပါ။ ေတာင္ေပၚျခံေတြကို ေရာက္လို႔ ရြာဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ လယ္ကြင္းေတြက မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးပါပဲ။

ေတာင္ထိပ္က ျခံကိုေရာက္တာနဲ႔ ျခံဳေတြကို စခုတ္ၾကေတာ့တာပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အသံေတြ ဘာေတြေပး စၾကေျပာင္ၾကရင္းနဲ႔ေပါ့။ ျခံဳေတြထဲက မီးစိုက္လို႔ရတဲ့ ဟာေတြကို ရြာျပန္ရင္ ထမ္းဆင္းသြားၾကတာပါ။ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီေလာက္ဆိုရင္ အိမ္ျပန္ၾကေလသည္။ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုကို ေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ ထင္းစည္းေတြကိုခ်၊ ငါးမိနစ္ေလာက္ အနားယူ အပမ္းေျဖေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာေတြ ဘာေတြသစ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရေတြခ်ိဳး။ ခံုေပါက္ ေဆာ့ကစားၾက ပါေတာ့သည္။ ေဆာ့ကစားၾက၊ ေရကူးၾက၊ ဒိုင္ပင္ထိုးၾက အဲလိုနဲ႔ ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္က စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းကို ျဖတ္သြားေနသည္ကို အားလံုး ျမင္ေတြ႔ၾကေလေတာ့သည္။ ဟာ ဟိုမွာ ေျမြႀကီး ေျမြႀကီး.. အဲဒီေျမြက အဆိပ္ မရွိဘူးတဲ့။ တစ္ေယာက္က လင္းေျမြတဲ့။ တစ္ေယာက္က စပါးႀကီးတဲ့။ တစ္ေယာက္က စပါးအံုးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပးသြားၿပီး သြားဖမ္းတာ. အၿမီးကိုေတာ့ မိပါရဲ႕ ေျမြက တအားရုန္းေတာ့ ဆြဲလို႔ေတာင္ မႏိုင္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ လြတ္သြားပါေလေတာ့သည္။ ေျမြကပဲ အေကာင္ႀကီးတာလား၊ လူကပဲ အေကာင္ေသးတာလား ေျမြအားနဲ႔ လူအား မမွ်တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ စြန္းစားခန္းေတြ မို႔လို႔ အခုအခ်ိန္အထိ အမွတ္ရေနဆဲ။

ဂ်ီဖမ္းတာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ သစ္သီးေတြ လိုက္ခူးစားရင္းနဲ႔ ေတာင္ေပၚျခံေတြမွာ စံုဘရပ္သီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သစ္သိုသီး၊ မရမ္းသီး၊ ဆိတ္ေခ်းသီး၊ ကနစိုးသီး၊ သရက္သီး၊ ေဆာင္းရာသီနဲ႔ ေႏြရာသီဆိုရင္ သစ္သီးေတြက စံုတယ္။ တစ္ျခံ၀င္ တစ္ျခံထြက္ လိုက္တိုးသြားရတာ၊ တိုးရင္း ဆင္းရင္းနဲ႔ ဂူရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားသည္။ ေတာၾကက္တစ္ေကာင္က ဖ်တ္ဖ်တ္ ဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ပ်ံသြားတဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာသံလဲကြာ၊ လိုက္ပတ္ၾကည့္တာ ဂ်ီတစ္ေကာင္က အိပ္ယာထ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွမ္းေခၚဖို႔ ဆိုတာလည္း အသံၾကားသြားလို႔လည္း မျဖစ္၊ အို ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲကေတာ့ ေျခေထာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ အၿမီးျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲထားမယ္ေပါ့။ ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚမယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ အေနာက္ကေန အသာေလးသြားၿပီး၊ အၿမီးကိုဆြဲတာ ဂ်ီက ထခုန္ၿပီး လႊားခနဲဆို လြတ္သြားပါေလေရာ။ ဟာ မိသာ မိသြားရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးကြာ၊ ေမာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္၊ မမိခဲ့ျပန္ပါဘူး။

ေတာ၀က္က်ေတာ့ မေလးရွား စေရာက္တုန္းက ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္ စလုပ္ရပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးေတြက ေတာေတြ ေတာင္ေတြနား မွာပါ။ မေလးရွားမွာက ေတာစပ္၊ ေတာင္စပ္ေတြ နားမွာေတာင္မွ ေတာ၀က္၊ ေမ်ာက္၊ ဖြတ္ေတြ၊ ေတာၾကက္ေတြက အရမ္း ေပါမွေပါ။ ေဆာက္လုပ္ေရး ဆုိေတာ့ မနက္ ၇ နာရီထိုးေလာက္ အိပ္ယာထ၊ ၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္း ခ်က္ျပဳတ္၊ အလြယ္တကူ အလ်င္အျမန္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရတယ္ ဆုိေတာ့ တစ္ခါလာလည္း ၾကက္ဥေၾကာ္ တစ္ခါလာလည္း ၾကက္ဥဟင္း၊ တစ္ခါလာလည္း ၾကက္ဥနဲ႔ ပဲနဲ႔၊ ၾကာလာေတာ့ ၾကက္ရုပ္ ေပါက္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ ေစ်းဆိုင္ကလည္း ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္ ဆိုေတာ့ အသြား အျပန္နဲ႔တင္ အလုပ္ဆင္းရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိဳးေတြက အစား အေသာက္ ေကာင္းေကာင္း စားရတယ္။ သူတို႔ေတြက ေတာထဲသြားၿပီး အမဲလိုက္ ထြက္ၾကတာေလဗ်ာ။ ေန႔တိုင္းေတာ့ ေတာ၀က္တို႔၊ ဂ်ီတို႔ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူတို႔ကို အားက်ၿပီးေတာ့ က်ားဖမ္းမယ္၊ ဆင္ဖမ္းမယ္၊ ေတာ၀က္ေထာင္မယ္ ဆိုၿပီး၊ ညေနပိုင္း အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာထဲသြားၿပီး ေတာ၀က္ သြားေထာင္လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ သြားၾကည့္လည္း မမိ၊ ႏွစ္ေန႔ သြားၾကည့္လည္း မမိ၊ တစ္ပတ္ေလာက္ သြားၾကည့္လည္း မမိဆိုေတာ့ ရရာနဲ႔ပဲ ၾကက္ဥနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရ ပါေတာ့တယ္။ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိဳးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး သနားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ သူတို႔ သထာလို႔ေပးတဲ့ ၀က္ေခါင္း၊ ၀က္ေျခေထာက္ကိုပဲ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ၿပီး စားရပါေတာ့တယ္။

ငွက္က်ေတာ့လည္း ဟိုး ငယ္ငယ္ေလး တုန္းကပါ။ ေႏြရာသီဆုိေတာ့ ဇီးသီးေတြ လိုက္ခူးစားရင္း လယ္ထဲဆင္းၿပီး ငွက္လိုက္ပစ္တာ တစ္ခါေတာ့ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္နားကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ ေရကန္ႀကီး နားမွာက ထန္းပင္ႀကီးေတြက ကန္ေပါင္ ပတ္ပတ္လည္း ၀ိုင္းေနတာပဲ။ ထန္းပင္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ သနပ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိသည္။ သနပ္ပင္ရဲ႕ ခြၾကားမွာ ဂ်ိဳးတစ္ေကာင္ နားေနတာ ျမင္ေတာ့ အသာေလး ေလာက္စာသီးကို ေသခ်ာေရြး၊ ေလးခြကို ေသခ်ာကိုင္၊ လူကို ထန္းပင္နဲ႔ကြယ္၊ ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ေနလည္းပူ၊ ေလေပြေတြကလည္း တိုက္၊ ေလးခြကို ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး ပစ္လိုက္တယ္။ ကန္ရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ျခမ္းဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတာေပါ့။ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး ပစ္လိုက္ေတာ့ ေလာက္စာလံုးက ကန္လည္လည္း ေရာက္သြားေရာ ငွက္က သူနားေနတဲ့ အကိုင္းခြၾကားက ငွက္တစ္ကိုယ္စာ ခြၾကားကေန ထပ်ံသြားပါေလေရာ။ ပစ္လိုက္တဲ့ ေလာက္စာလံုးကလည္း ငွက္နားေနတဲ့ တစ္ကိုယ္စာေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ ခြၾကားကုိ သြားမွန္တယ္။ ကေလး စိတ္ဆိုေတာ့ မေက်နပ္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္က ေလးခြကို ကိုင္ၿပီး မပစ္လိုက္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငွက္က ပ်ံသြားတာ တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္က ပစ္လိုက္လို႔ ငွက္နားေနတဲ့ တစ္ကိုယ္စာ ေနရာကို မမွန္ဘဲ တျခားေနရာကို သြားမွန္တာက တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အခုဟာက ပစ္လိုက္လို႔ ေလာက္စာသီးက ငွက္နားေရာက္မွ ငွက္က ထပ်ံသြားတယ္ ဆိုေတာ့ ကေလးစိတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့စဥ္းစားၿပီး အေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕ ေနေလတယ္။ ေအာ္ ငွက္ ငွက္ နင္ကံေကာင္းသြားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလေတြကပဲ အရမ္းတိုက္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္ ငါ့ကို ေတြ႔သြားတာလား၊ ေအာ္ ငွက္ ပ်ံသန္းသြားႏိုင္တဲ့ အေတာင္ပံေတြရွိလို႔ေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္မွာ မ်က္ေစ့ပါလို႔ သူ႔အႏၱရာယ္ေတြကို သူ ျမင္ေတြ႔သြားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ငွက္မွာ မ်က္ေစ့ရွိလို႔ နားရွိလို႔၊ အေတာင္ပံရွိလို႔ ေျခေထာက္ရွိလို႔၊ ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အဂၤါအားလံုး ျပည့္စံုလို႔ သူ႔အႏၱရာယ္ကေန သူ လြတ္ေျမာက္သြား တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္မွာ မပ်ံသန္းႏိုင္ေလာက္တဲ့ အနာေတြ၊ ဒဏ္ရာေတြ ရွိေနမယ္ ဆိုရင္ေကာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါကပဲ ည့ံတာလား၊ အဲဒီအခ်ိန္က ကေလးတစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ ေတြးခ်င္တာေတြ လိုက္ေတြး ေနေတာ့တာေလ။

အခုလို ႀကီးလာမွ ေလာကဓံ မုန္တိုင္းေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္လာရေတာ့ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သြား သတိရမိသည္။ ေလမုန္တိုင္းေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္၊ လူေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ငွက္ေတြက အသက္ တစ္ေခ်ာင္းကုိသာ ေဘးမသီ ရန္မခ ကာကြယ္ဖို႔ ငွက္ေတြမွာ မ်က္ေစ့ရွိတယ္၊ နားရွိတယ္၊ ငွက္ေတြရဲ႕ အဂၤါ ျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ အႏၱရာယ္ေတြကို သူတို႔ ကာကြယ္ႏိုင္ၾက တယ္ေလ။ ေလမုန္တိုင္းေတြက ဘယ္ေလာက္ ၾကမ္းၾကမ္း၊ လူေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ေတြက ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား၊ သူတို႔ အစာ မငတ္ၾကပါဘူး။ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ ငွက္ေတြမွာလည္း ရွိေနၾကတာလား။ ငွက္တစ္ေကာင္မွာ ငါဟာ ငွက္တစ္ေကာင္ ပီသတယ္ ဆိုတဲ့ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြက ငွက္ေတြမွာေကာ ရွိေနၾကတာလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငွက္ေတြမွာလည္း ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ ငွက္ေတြမွာလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ အႏၱရာယ္ေတြ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ေတြမွာ အသိတရား မရွိဘူး၊ ဉာဏ္ပညာ မရွိဘဲနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ကို သူတို႔ ဘာေတြနဲ႔ ကာကြယ္ခဲ့ၾကသလဲ။ ငွက္ေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္ အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ လိုရာခရီးကို သူတို႔ ပ်ံသန္းသြားႏိုင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀မွာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုရာခရီးက ဘယ္လဲ၊ ဘယ္အထိလဲ၊ ဘယ္မွာ ဆံုးမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုရာခရီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ လိုအင္ဆႏၵ ေတြေၾကာင့္သာ အႏၱရာယ္ေတြ မ်ားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵေတြေၾကာင့္ မဆံုးတဲ့ ခရီးရွည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပ်ံသန္းေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အဲေလာက္ထိ အႏၱရာယ္ေတြၾကားက မေမာမပန္းဘဲ တိုက္ခိုက္လာရတဲ့ အရာတစ္ခုဟာ ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ဘူး၊ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြကို အက်ိဳး မျပဳႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵ တစ္ခုတည္းအတြက္သာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာပန္းျခင္းသာ အဖတ္တင္ေပလိမ့္မည္။

ဘယ္လို အက်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းက်ိဳး တစ္ခုခုျပဳဖို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပ်ံသန္းရျခင္းသည္ အဓိပၸါယ္ ရွိလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းက်ိဳး တစ္ခုခု ျပဳႏိုင္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုရာခရီးကို ပ်ံသန္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းသာ လိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္လက္အဂၤါ ျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံေကာင္းတယ္ လို႔ပဲ မွတ္ယူသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြဟာ ေလာကဓံရဲ႕ အဆိုး အေကာင္းေတြနဲ႔ နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ၾကံဳ ရင္ဆိုင္လာရရင္ ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြ႔ဲ အျပစ္တင္ ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကံေကာင္းေနတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘာေကာင္းက်ိဳး တစ္ခုခုမွ မျပဳရေသးလို႔၊ မျပဳႏိုင္ေသးလို႔ ငါ ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္ေသးရပါလား၊ ငါလိုခ်င္တာ ဘာမွ မရေသးပါလား၊ မျပည့္စံုေသး ပါလားလို႔ ေတြးၿပီး အားငယ္တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ ဆႏၵေတြက မ်ားေနလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ့ အရာေတြကို သတိ မထားမိတတ္ၾကတာပါ။ ဘြဲ႔ေတြ၊ ရာထူးေတြ၊ ေငြေတြ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြကို မပိုင္ဆိုင္ထားဘူး ဆိုရင္ေကာ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားမလည္ထားဘူး ဆိုရင္ေကာ၊ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ ကရုဏာေတြ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မရွိဘူး ဆိုရင္ေကာ၊ ဘာဘြဲ႔၊ ဘာရာထူး၊ ဘာေငြ၊ ဘာပစၥည္း ဥစၥာ တစ္ခုမွ မပိုင္ဆိုင္ ထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြကို သူ႔စိတ္ထဲ၊ သူ႔ႏွလံုးသားထဲ၊ သူ႔အသိတရားထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုရင္ေကာ၊ သူပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ့ အရာေတြဟာ နည္းမွ မနည္းပဲ။

ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြဟာ ေငြရွိမွ ဖန္တီး လုပ္ယူလို႔ရတဲ့ အရာေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတကြဲ၊ ဖတကြဲ ေမြးရပ္ေျမကို ခြဲခြါၿပီး သူမ်ား တုိင္းျပည္မွာ အလုပ္ လာလုပ္ၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြ ထားမယ္ ဆိုရင္ေကာ၊ ဒီ့ထက္မက ကူညီမယ္၊ တိုင္ပင္မယ္၊ ေဆြးေႏြးမယ္၊ ခြင့္လႊတ္မယ္၊ သည္းခံမယ္၊ သေဘာထား ႀကီးၾကမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ အက်ိဳးျပဳေနသလဲ ဆိုတာ နားလည္လာလိမ့္မယ္ဟု ထင္မိသည္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြဟာ နက္ရွိဳင္းတယ္။ ထပ္ေတြးမယ္ ဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူေတြတိုင္းမွာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြ သူတို႔ေတြတိုင္းမွာ ရွိၾကမယ္ ဆိုရင္ ဒီကမၻာေပၚမွာ ဆင္းရဲၿပီး မတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံဆိုတာ ရွိႏိုင္ပါ့မလား၊ ငတ္ျပတ္ မြဲေတေနတဲ့ သူေတြေကာ ရွိႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထင္မိရင္ မွားသြားေလမလား။ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတယ္၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတယ္ ဆိုရင္ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမ်ား လိုေနေသးလို႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစား ေၾကကြဲေနၾကရတယ္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြ ေခါင္းပါးလာတာနဲ႔ အတူ၊ ကမၻာႀကီးက ပူေႏြးလာတာနဲ႔ အတူ၊ လူေတြရဲ႕ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ မ်ားလာတာနဲ႔ အတူ၊ ကိုယ္က်င့္တရား အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားလာတာနဲ႔ အတူ၊ ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ကပ္ေတြ ဆိုက္လာတယ္။ ေဘးဆိုး၊ အႏၱရာယ္ ဆိုးေတြကို ရင္ဆိုင္လာရတယ္။ ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားလာၾက ရတယ္။ ငလ်င္ဒဏ္၊ ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ မိဘမဲ့ ကေလးေတြ မက တစ္ေဆြ တစ္မ်ိဳးလံုးေပ်ာက္၊ ရြာလံုးေပ်ာက္၊ ၿမိဳ႕လံုးေပ်ာက္ ေသေၾက ပ်က္စီးၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ဘာမ်ား ေၾကကြဲစရာေတြ ရွိလို႔လဲ။ ဒီလို ေဘးဆိုးေတြကေန လြတ္ေနလို႔၊ ကပ္ဆိုး ေဘးဆိုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္မဆိုင္ရလို႔၊ မေတြ႔ၾကံဳရလို႔ အကယ္၍ ဒီလို အႏၱရာယ္မ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ က်ေရာက္လာမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္တစ္ေခ်ာင္းသာ ေတာင့္တ လိုခ်င္ေတာ့မွာပါ။

လူ႔ဘ၀တစ္ခုကို ရလာၿပီး ေလာကႀကီးမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ၊ မနာလို ၀န္တို အၿငိႇဳးအေတး မာန္မာနေတြနဲ႔ မစည္းလံုး မညီညာဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕လိုအင္ ဆႏၵေတြနဲ႔ အတၱေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ ေရွ႕တန္း တင္ေနၾကရတာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရႏိုင္ပါလား။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သုတ၊ သီတင္း၊ ဗြီဒီယိုေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဗဟုသုတ၊ အသိတရားေတြေတာ့ တိုးလာပါရဲ႕၊ ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနသလို ပါပဲ၊ အေကာင္းေတြ ေရာက္လာသလို၊ အဆိုးေတြလည္း မေတြ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေနာက္ကေန အရိပ္လိုပဲ လိုက္လာပါတယ္။ တရားစာအုပ္ကို ဖတ္ေနခ်ိန္က ခံစားမႈက တစ္မ်ိဳး၊ အင္တာနက္ ေပၚက ေထြရာေလးပါး စာေတြကို ဖတ္ေနခ်ိန္က ခံစားမႈက တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အျမင္ မတူတာေတြ ျမင္ေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ေရာ ႏႈတ္ပါ မတည္ၿငိမ္တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္တင္ ရွဳတ္ခ်ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ဆိုရင္ ထင္းကနဲ ထင္းကနဲ ေပါက္ကြဲခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဒီ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္၊ သက္ဆုိင္ပါတယ္ ဆုိတာေတာင္မွ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ ပါဘူး။ သက္ဆိုင္ပါတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ လုပ္ေပးလို႔ မႏိုင္၊ လုပ္ေပးလို႔ မရတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္မွ မသက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြထဲမွာ တိုး၀င္ ေမႊေႏွာက္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသာကေတြ၊ ေဒါသေတြ ပိုမ်ားလာရ ရွာတယ္၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အမွန္တကယ္ အစစ္အမွန္ သက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွန္တကယ္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္၊ လုပ္ကို လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္မယ္၊ စဥ္းစားမယ္၊ စိတ္ထဲ ထည့္မယ္၊ ေခါင္းထဲ ထည့္မယ္၊ အဲဒီလို မစစ္မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ မစစ္မွန္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ စစ္မွန္တဲ့ အလုပ္ကို ခြဲျခားၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ မစစ္မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ မစစ္မွန္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြထဲက ထုတ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေသာကေတြ ေဒါသေတြ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိသည္။ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတယ္၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္၊ ဘ၀တစ္ခု ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ဖို႔၊ ရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ က်ေရာက္လာတဲ့ ေလာကဓံ ရွစ္ပါးကို ေသေသေၾကေၾက ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွဳံးနိမ့္ခဲ့ရင္ေတာင္၊ ရင္မဆိုင္ႏိုင္လို႔ က်ရွံဳးခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဆံုးရွံဳးမႈက အသက္ တစ္ေခ်ာင္းတည္း ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ရွံဳးခဲ့ရင္ေတာင္ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးရမွာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီကမၻာေပၚမွာ ရာထူးေတြ၊ ေငြေတြနဲ႔ ျပည့္၀ ခ်မ္းသာေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး။ ဘာသာျခားေတြ မေျပာနဲ႔ ထားဦး၊ ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံၿပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာလည္း မသိ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာလည္းနည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီလို လူေတြ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆံုးရွံဳးသြားရင္ သူတို႔ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးမႈက အမ်ားႀကီး ဆိုတာ သူတို႔ပဲ သိလိမ့္မည္။

မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေနတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘိုးဘြားရိပ္သာေခၚ လူအိုရံုေတြမွာ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္ ၀န္ထမ္း မရွိတဲ့ အျပင္၊ အလုပ္ပါ လုပ္ရတယ္လို႔ တရုတ္ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လို႔ သူတို႔ေျပာလို႔ သိရပါသည္။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိရလို႔ ဒီလိုလူေတြကို အျပစ္တင္ ရွဳတ္ခ်ဖို႔မလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာသည္ လူတိုင္းအတြက္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရကို နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳး မရွိေစရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၀ါဒသည္ အရွံဳးမရွိတဲ့ ၀ါဒ ျဖစ္သည္။ ရွဳတ္ခ်တယ္၊ အျပစ္တင္တယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ဟာ ဘယ္အလုပ္မွ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္မိသည္။ ရွဳတ္ခ်သူ၊ အျပစ္တင္သူ တစ္ေယာက္ဟာ မိမိရင္ထဲမွာပဲ ေသာကေတြ၊ ေဒါသေတြ အရင္ ပြားမ်ားေစသလိုပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။တစ္ခါတစ္ခါ ေလာကႀကီးမွာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀က ျပည့္စံုေနသလိုပဲလို႔ ခံစားရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ကံၾကမၼာကုိ ယိုးမယ္ဖြဲ႔ အျပစ္တင္ ေျပာဆိုတတ္ၾကတယ္၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတယ္၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုေနတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကံေကာင္းေနတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။
[ ထိုက္ဦး]ညီကိုယ္ဖိုးသားကူညီေရးေပသည္။

Saturday, February 20, 2010

ဘဝရဲ ့အစ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာနဲ႔ သံုးမိုင္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာမွာ အလယ္တန္းနဲ႔ အထက္တန္းကို သြားတက္ရတာပါ။ မိုးတြင္းပိုင္းဆိုေတာ့ မိုးႀကီးေလႀကီးထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားရ တာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ရင္လည္း ဖိနပ္မပါ ထီးမပါဘဲ လြယ္အိတ္ကို ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္နဲ႔ ထုပ္ၿပီး ေက်ာင္းကေန ျပန္လာရတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းက တက္တစ္၀က္ ပ်က္တစ္၀က္နဲ႔ ငါးတန္းေျဖၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းထြက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ လယ္ထဲဆင္းၿပီး လယ္လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ေႏြေပါက္လို႔ စပါးရိတ္သိမ္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လယ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြက ရြာနဲ႔ေ၀းတဲ့ တစ္ေနရာကို ထြက္သြားခ်င္ေနခဲ့တယ္။ အေဖကလည္း ရြာမွာ မရွိဘူး။ ထိုင္းကိုထြက္သြားတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို ဖြင့္ေျပာပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အတူတူ အလုပ္သြားလုပ္ ခ်င္တယ္ေပါ့။ အေမကလည္း ငယ္ေသးတယ္တဲ့။ အေဖကလည္း မေခၚခ်င္ဘူးတဲ့။ မလာခဲ့နဲ႔တဲ့။ အေဖက မေခၚလို႔ အေမက မလႊတ္တာပါ။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေနရာ သြားသြား သြားလို႔ရပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္ကို သြားမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ႀကီးေမတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ႀကီးေမကို ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ရွာခိုင္းၿပီး ရန္ကုန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ဆဲျခင္း၊ ဆိုျခင္း၊ ရိုက္ႏွက္ျခင္း ဘာတစ္ခုမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ဆံုးမစကား သံေလးေတြကိုကြ်န္ေတာ္ ၾကားခ်င္လိုက္တာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြာက ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပါ။ အားလံုးေပါင္း သံုးေယာက္သား ရြာက လူၾကံဳနဲ႔ ရန္ကုန္ကို လိုက္လာခဲ့ၾကတာ.. ႀကီးေမအိမ္ကို ေရာက္လာပါေတာ့ တယ္။ ႀကီးေမလည္း ေနာက္ေန႔ကို အလုပ္တစ္ခါတည္း တန္းရွာေပးပါေတာ့တယ္။ ႀကီးေမက ေျပာတယ္၊ နင္တို႔ သံုးေယာက္ေတာင္ ငါ့အိမ္မွာ ရက္ၾကာၾကာ မေကၽြးထားႏိုင္ ဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကလည္း အိပ္စရာ ေနရာေတာင္ မရွိတဲ့ ႀကီးေမအိမ္မွာ ၾကာၾကာ မေနခ်င္ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ရြာကပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ မင္းႀကီးေမကလည္းကြာ.. ရြာကပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတာ့ အသားကုန္ယူၿပီး သူ႔အိမ္မွာက်ေတာ့ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေတာင္ မထားခ်င္ဘူး တဲ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအးေလကြာ.. ငါလည္း သူ႔အေၾကာင္း ဒီလိုမွန္း သိရင္ ရြာက ဘာတစ္ခုမွ အေလးခံၿပီး ယူမလာခဲ့ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ တာေမြက စက္ရံုတစ္ရံုမွာ အလုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီစက္ရံုမွာက လူေတြ အေယာက္ သံုးဆယ္ေလာက္ ရွိပါတယ္။ ေကာင္မေလးေတြ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကလည္း လူပ်ဳိေတာင္ မျဖစ္ေသး ပါဘူးဗ်ာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလး ကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘာမွလည္း စိတ္ထဲမွာ မရွိေသး ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးေလး ငါးလေလာက္ ၾကာေတာ့ ညပိုင္းအလုပ္ လုပ္ရပါတယ္။ ညပိုင္း အလုပ္ဆုိေတာ့ တစ္ခုခု ခ်က္ေကၽြးတာေပါ့။ အဲဒီညက တရုတ္ဆန္ျပဳတ္ ခ်က္ေကၽြးပါတယ္။ သူေ႒းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘႀကီးလို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ ဘႀကီးက ဆန္ျပဳတ္ခ်က္မယ့္ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေျပာပါတယ္။ မင္းတို႔ ခ်က္စရာ ျပဳတ္စရာေတြ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ သြားယူေခ်တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အစ္ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုက္ဦး မင္း အိမ္ေနာက္ေဖးက သြားတဲ့။ ၿပီးရင္ မီးဖိုေဆာင္ ေရာက္မယ္တဲ့။ အဲဒီ မီးဖိုေဆာင္မွာ ေရခဲေသတၱာ တစ္လံုးရွိတယ္။ အထဲမွာ မုန္ညင္းရြက္ရယ္ ၾကက္သားရယ္ ယူလာခဲ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားတာေပါ့။

မီးဖိုေဆာင္ ေရာက္ေတာ့ ေရခဲေသတၱာေတာ့ ေတြ႔ပါရဲ႕.. ဒါေပမယ့္ ဖြင့္တဲ့ေနရာ မေတြဘူး။ ေရခဲေသတၱာက ဖြင့္ရမယ့္ ကိုင္းလည္း မရွိ၊ ခလုတ္လည္းမရွိ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔.. ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္နဲ႔ အေပၚပုတ္လိုက္ ေဘးပုတ္လိုက္ေပါ့။ ဟိုေနရာကို ကိုင္ၾကည့္၊ ဒီေနရာကို ကိုင္ၾကည့္နဲ႔.. အရမ္း အရမ္းလည္း မကိုင္ရဲဘူး။ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ဆိုေတာ့ ဓါတ္လိုက္တတ္တယ္ ဆိုၿပီး စိတ္က ေၾကာက္ေနခဲ့ တာပါ။ အဲဒါနဲ႔ သူေ႒းကေတာ္က အိမ္သာတက္ဖို႔ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္က ေရခဲ ေသတၱာကို ဟုိပုတ္ ဒီပုတ္၊ ဟိုကိုင္ ဒီကိုင္ လုပ္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ဟဲ့ နင္က ေရခဲေသတၱာကို ဖ်က္ဆီးေနတာ လားတဲ့.. ဆိုၿပီး အသားကုန္ ေအာ္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ ေရခဲေသတၱာ အေပါက္ရွာေနတာပါလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဟယ္ ဒီေတာသား ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေတာ့ ငါ့ဆီမွာ ၾကာၾကာေနရင္ ငါ့စက္ရံုက ပစၥည္းမေျပာနဲ႔ ငါ့အိမ္က ပစၥည္းေတာင္ ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းေကာင္းက်န္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ထုတ္ေပးပါေတာ့တယ္။

ဒီလုိပါပဲ၊ တံုးတာ၊ ေအးတာ၊ အတာ၊ ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာတတ္တာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သီးခံႏိုင္စြမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရရွိခဲ့တာေပါ့။ တစ္ခါတုန္းကလည္း သူေ႒း ဘႀကီးက ည ၈ နာရီေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚသြား တယ္ေလ။ ထိုက္ဦး ဘႀကီးကို တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ႏွိပ္ေပးပါဦး လားကြာတဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘႀကီးေနာက္ကို လိုက္သြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တီဗြီ ထုိင္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ မိသားတစ္စု၊ ဘႀကီးက ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ႏွိပ္ေပးလိုက္တယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အန္တီႀကီးကလည္း ထိုက္ဦး ၿပီးရင္ အေပၚထပ္ကို တက္လာတဲ့။ အန္တီ့ကိုလည္း ႏွိပ္ေပး ပါဦးတဲ့။

ဘႀကီးကို ႏွိပ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေပၚထပ္ကို တက္သြားပါတယ္။ အန္တီ့ကို ႏွိပ္ေပးၿပီး ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ သူ႔သမီးက တက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားမွာ လာထိုင္ၿပီး ထိုက္ဦး နင္ငါ့ကိုလည္း ႏွိပ္ေပးပါဦးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္လံုးေတြ ျပဴးေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ အဘြားႀကီး၊ အဖိုးႀကီးဆိုေတာ့ နုိပ္ေပးလို႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ အစ္မက အပ်ိဳဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ႏွိပ္ေပးရမလဲ ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ အန္တီႀကီးကလည္း ႏွိပ္ၿပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူက အိမ္ခန္းထဲက အိပ္ယာေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ အိပ္ၿပီး ပထမေတာ့ နင္းေပးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ႏွိပ္ေပးတဲ့.. အၾကာႀကီးပဲ။ ဘယ္ေနရာကို ႏွိပ္ေပးလို႔ ႏွိပ္ေပးရမွန္း မသိ။ မႏွိပ္ရဲ ႏွိပ္ရဲ.. ဘယ္ေနရာကို နင္းေပးလို႔ နင္းေပးရမွန္းမသိ၊ မနင္းရဲ နင္းရဲ။ ဘယ္ေနရာ ကိုင္လို႔ ကိုင္ရမွန္းမသိ၊ မကိုင္ရဲ ကိုင္ရဲ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္ေတြေတာင္ တုန္ရံု မကလို႔ ေခၽြးေတြေတာင္ ျပန္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ေနတယ္၊ ေၾကာက္ေနတယ္ ဆိုတာကို သူ လံုး၀ ရိပ္မိေနပါတယ္။ ရွက္ေနတာ ေၾကာက္ေနတာ သိလ်က္သားနဲ႔ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့။ ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ အၾကာႀကီး ႏွိပ္ခိုင္းေနေတာ့ တာပဲ။

အခုအခ်ိန္မွ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ၀တၳဳေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို ပါပဲလား မသိ။ ဆရာႀကီး မင္းသိခၤေရးတဲ့ ပုဂံသား ဘေမာ္လို အပ်ိဳႀကီး ၀က္သားဟင္း ခ်က္ခိုင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အျဖစ္ထက္ေတာင္ ဆိုးေနပါေရာလား ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ညပိုင္း အလုပ္လုပ္ရင္း ဖဲ၀ိုင္းေတြ အရက္၀ိုင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္တဲ့ အခန္းေရွ႕မွာပဲ.. တစ္ခါတစ္ေလ ဖဲ၀ိုင္းကို ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ဖဲ၀ိုင္းေဘးမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ တာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းခဲ့ပါဘူး။ ဖဲ၀ိုင္းကိုၾကည့္ၿပီး ဖဲကစားတတ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မကစားရတာလည္း ဆိုေတာ့ သူေ႒း ဘႀကီးက တစ္ေန႔ကို မုန္႔ဟင္းခါးဖိုး တစ္ဆယ္ ေပးပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ပြဲကို အဲဒီတုန္းက ငါးက်ပ္ပါ။ က်န္တဲ့ ငါးက်ပ္ကို စုတာ ရြာျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ သံုးေထာင္ ျပည့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲေလာက္ထိ ပိုက္ဆံစုၿပီး ကပ္ေစးနဲေတာ့ ဖဲရိုက္ရင္ အရွံဳးနဲ႔ ေတြ႔ၿပီး၊ မစားရက္ မေသာက္ရက္ စုေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ေျပာင္သြားမွာ ကုန္သြားမွာ ေၾကာက္ေနခဲ့လို႔ ပါပဲ။ အရက္ကလည္း သူေ႒းသား ႏိုင္ငံျခားကေန ျပန္လာလို႔ အလကားရလို႔ ေသာက္တာပါ။ အလကားရတိုင္း ေသာက္တယ္ လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္အေပၚကို တကယ္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေစတနာ ရွိလို႔ တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လို႔ ဆိုေတာ့ အားနာမႈနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြစြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ တတ္ခဲ့ပါလား ဆုိတာ ခုမွပဲ ျပန္စဥ္းစားမိ ပါတယ္။

ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေတာ့ တစ္ခါမွ မေသာက္ဖူး ပါဘူး။ သူေ႒းသား လိုက္ပို႔ေပးလို႔လည္း ဘုရားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရန္ကုန္က ဘုရားစံုလို႔.. ဇြဲကပင္၊ သာမည၊ က်ိဳက္ထီးရိုးေတြပါ ေရာက္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ တစ္ခါတုန္းကလည္း သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္နဲ႔ သန္လ်င္ က်ိဳက္ေခါက္ ဘုရားမွာ လိုက္တန္း ေျပးတန္းသြား ကစားဖူး ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွက္တတ္လဲ ဆုိရင္ စက္ရံုက ထြက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ တစ္ပတ္ကို သံုးေလးေခါက္ေလာက္ ရန္ကုန္က ေစ်းေတြအစံု ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္လုပ္တဲ့ အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီ ညစ္ပတ္ ေပေရေနတယ္ ဆုိေတာ့ သြားလိုက္မပို႔ ရဲဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ လူဘံုအလည္မွာ လူေတြၾကားမွာ ေဟာင္းႏြမ္းညစ္ပတ္ေနတဲ့ အ၀တ္အစားနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူမ်ားတကာေတြ ျမင္ရင္ လမ္းေပၚက လူလို႔ ထင္မွာစိုးလို႔ပါပဲ။

သူေ႒းသားေတာင္မွ အလုပ္ထဲမွာ လုပ္တဲ့ အက်ႌ၊ လံုခ်ည္နဲ႔ သြားေသးတာပဲ။ ငါက ဘာျဖစ္လို႔ မသြားရဲရမွာလည္း ဆုိၿပီး သူေခၚတာနဲ႔ လိုက္သြားလိုက္တာ တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္ ၾကာလာေတာ့ ရွက္ပါတယ္၊ ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္က ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တံုးတာ၊ ေအးတာ၊ အတာ၊ ရွက္တတ္တာ ေၾကာက္တတ္တာေတြက တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱေတြ မပ်က္စီး မယိမ္းယိုင္ သြားလို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱေတြ မပ်က္စီး မယိမ္းယိုင္သြားဘူး ဆိုရင္ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ.. ဘယ္ကိုပဲ သြားရ သြားရ.. ကၽြန္ေတာ္ မရွက္တတ္၊ မေၾကာက္တတ္ ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရန္ကုန္မွာ ေနၿပီး ထိုင္းကို ခရီး ဆက္ပါေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ဘ၀က ေပးလာခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာကို ဒီအရွက္အေၾကာက္ေတြက ပိတ္ဆို႔ တားဆီးထားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ရုန္းကန္ ထြက္ႏိုင္ပါေတာ့ မလဲ။

Thursday, January 28, 2010

ဘ၀လမ္း

ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ႔ ထိုင္းကို ထြက္ခဲ့တယ္။ ဘာမွ လည္း သိပ္မစဥ္းစားဘူး၊ အလုပ္လုပ္မယ္၊ ပိုက္ဆံစုမယ္၊ အိမ္ပို႔မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး တစ္ခုပဲ ရွိခဲ့တာေလ။ ပင္ပန္းတယ္၊ ဒုကၡေတြ႔မယ္၊ အခက္အခဲေတြ႔မယ္၊ ေလာကႀကီး အေၾကာင္း ဘာမွနားမလည္ဘဲ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စရိုက္ေပါင္းစံု ရွိတဲ့ ယေနာင္း ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက သူလို ကိုယ္လို၊ အတန္းပညာေတြက မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ သူငယ္တန္းေလာက္ပဲ ေနခဲ့ၾကသူေတြပါ။ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ လူလတ္ အရြယ္ေပါင္းစံု ေလးေတြပါ။ ရိုင္းတဲ့လူ ရွိသလုိ ရိုးသားတဲ့လူလည္း ရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ စာေတာင္ မတတ္ဘူးေလ။ အဲဒီလို အရက္သမား၊ ဖဲသမား၊ မိန္းမ လိုက္စားသူေတြ ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ေနလာခဲ့ရသလဲဆိုတာ ေျပာျပပါ့မယ္။



အလုပ္ဂိုေထာင္ရဲ႕ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ကုိယ္ေရ တစ္ကာယ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က မိသားစုေတြနဲ႔ပါ။ သိပ္မလွမ္းမကမ္းေလးမွာက ရဲစခန္း၊ အထဲမွာ အခ်ဳပ္ခန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ေတြကလည္း ရန္ျဖစ္ၾကလို႔ ရိုက္ပြဲ သတ္ပြဲေတြက ခဏခဏ ေတြ႔ၾကံဳေနရတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ထိုင္းရဲေတြက ပတ္၀န္းက်င္က တဲတန္းလ်ားေတြကို ၀ိုင္းၿပီး ဖမ္းၾကတာေလ။ ကေလးေတြက ငိုယိုလို႔၊ လူႀကီးေတြက ထြက္ေျပးလို႔ေပါ့။ ကေလးေတြရဲ႕ ငိုသံေတြနဲ႔၊ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ထိတ္လန္႔ေစခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သံေ၀ဂ ရခဲ့တယ္။



အရက္ေသာက္သူကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလူဟာ အရက္ကို မေသာက္ဘဲေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ ပဲ.. အရက္ေရာင္းသူကလည္း အရက္ေရာင္းၿပီး စီးပြား မရွာရင္ေကာ၊ ဒီေလာကႀကီး၊ ဒီကမၻာႀကီးမွာေရာ အရက္ဆိုတာ မရွိခဲ့ရင္ေကာ.. သိပ္ေကာင္းမွာပဲေလ ဆိုၿပီး စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ရိုက္ပြဲသတ္ပြဲ၊ ရန္ျဖစ္သူေတြကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး သေဘာထား ႀကီးႀကီး.. သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲရွိၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။



တစ္ခါတစ္ခါ ပင္လယ္ထဲမွာ ေလမုန္တိုင္း တိုက္လို႔.. ေလွေတြေမွာက္၊ လူေတြေသေနၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း ခဏခဏပဲ ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညအိပ္ယာ၀င္တိုင္း ဘုရား ရွိခိုးၿပီးတိုင္း စဥ္းစားတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ဒီလိုလူဆိုး၊ လူရိုင္း၊ အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြ မရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ ပဲေလ။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြကို လူေတြက လုပ္တာလား၊ ေလာကႀကီးက လုပ္တာလား။ ဘယ္သူက မတရားတာလဲ ဘယ္ဟာက မတရားတာလဲ ဆိုၿပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္အရာကိုမွ အျပစ္မျမင္ဘူး။ လူေတြကိုလည္း အျပစ္မျမင္သလို၊ ေလာကႀကီးကိုလည္း အျပစ္မျမင္ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်း၀ယ္ရင္း အက်ႌေတြ ၀ယ္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ရဲစခန္းေရွ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ သြားရတယ္။ ရဲစခန္းရဲ႕ အထဲမွာ အခ်ဳပ္ကားေပၚကေန ဖမ္းလာတဲ့ သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ငါးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္ သက္ႀကီး ရြယ္အုိေတြနဲ႔ အမိ၀မ္းထဲက ေလာကႀကီးကို ေရာက္မလာေသးတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိန္းမႀကီးေတြပါ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြပါ စီးက်လာခဲ့ ရတယ္။



တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ သံေ၀ဂေတြပဲ ဖိစီးေနခဲ့တယ္။ လူေတြက ရက္စက္တာလား၊ ေလာကႀကီးက မတရားတာလား ဆိုၿပီး စဥ္းစားေန ခဲ့တယ္။ လူေတြကိုလည္း ဒုကၡေတြ မခံစား ေစခ်င္ဘူး၊ အျဖစ္ဆိုးေတြလည္း မခံစားေစခ်င္ဘူး။ ေလာကႀကီးမွာလည္း ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြ မရွိေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သံေ၀ဂဆိုတာ လူေတြကိုလည္း အျပစ္မျမင္ဘူး၊ ေလာကႀကီးကိုလည္း အျပစ္မျမင္ဘူး၊ ဒုကၡေတြ အျဖစ္ဆိုးေတြကို မရွိေစခ်င္ဘူး မျမင္ေစခ်င္ဘူး မေတြ႔ေစခ်င္ဘူး ဆိုတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခါ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အလိမ္ခံ ထိဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ေအာင္ မလိမ္ညာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀က သူမ်ားေပးတာစား၊ သူမ်ား ခိုင္းတာလုပ္ ဆိုေတာ့ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျပာခံခဲ့ရ ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ေအာင္၊ မ်က္ရည္က်ေအာင္ မေျပာဆုိခဲ့ဖူး ပါဘူး။ လမ္းေပၚမွာလည္း အိပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ သူမ်ားအထင္ေသး အျမင္ေသး ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အထင္ေသး၊ အျမင္ေသးနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မၾကည့္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ သံေ၀ဂဆိုတဲ့ သေဘာတရားေလးက ကၽြန္ေတာ့္အေသြးအသားထဲကို ရိုက္ႏွက္ထား သလိုပဲ။ မေကာင္းတာ လုပ္ဖို႔၊ မေကာင္းတာ ေျပာဖို႔၊ မေကာင္းတာ ၾကံစည္ဖို႔ ၾကံတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြက မလုပ္ရဲဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ရက္စက္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ အညႇိဳးအေတးေတြ၊ ယွဥ္ျပိင္မႈေတြ၊ မာန္မာနေတြက လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မရွိေစခ်င္သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မရွိခ်င္ဘူး၊ လံုး၀လည္း မထားခ်င္ဘူး။ ေရွ႕မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အတုိင္းပါပဲ၊ လူေတြကိုလည္း အျပစ္ မျမင္သလို ေလာကႀကီးကိုလည္း အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဘာကို အျပစ္ျမင္ၿပီး မုန္းတီးေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရက္စက္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ အညႇိဳးအေတးေတြ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ၊ မာန္မာနေတြကို ကၽြန္ေတာ္က မုန္းေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတယ္ဆုိတဲ့ အရာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းဆုပ္ထားခ်င္ပါ့မလား။



ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက သြန္သင္ ဆံုးမမႈရဲ႕ေအာက္မွာ မေနလာခဲ့ရတာ ခုဆိုရင္ ၁၄ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေလာကဓံက သြန္သင္ ဆံုးမခဲ့လို႔ ေလာကႀကီးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်ိဳးျပဳရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလာကႀကီးကို ဘာအက်ိဳးေတြ ျပဳရမွာလဲ..။ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြ ရွိသလို ကိုယ့္ဘ၀ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ့္ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ရွိသလို၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့… သူတို႔ဟာ လူေတြပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို နားလည္ရင္၊ သူတို႔ကို ေက်းဇူး ျပန္ဆပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္၊ သူတို႔ရဲဲ႕ေမတၱာတရားကို တန္ဖိုးထားခဲ့ရင္၊ သူတို႔ကို အက်ိဳးျပဳခဲ့ရင္ လူေတြကိုလည္း အက်ိဳးျပဳတာနဲ႔ အတူတူပါပဲေလေနာ္။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အၿငႇိဳးအေတးေတြ မရွိခဲ့ရင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကိုမွ အၿငႇိဳးအေတးေတြ မရွိခဲ့ရင္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိတဲ့လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မမုန္းရင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမုန္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေတြကို အက်ိဳးျပဳေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ပါပဲေနာ္။ ေလာက အက်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သယ္ပိုး ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။



ေလာကႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ဒီလို ဖန္တီးေပးခဲ့လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေပးဆပ္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသလို၊ ဖန္တီး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းေတြလည္း ရွိတယ္။ အက်ိဳးျပဳႏိုင္စြမ္းေတြလည္း ရွိတယ္၊ ရယူ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြမွာ တကယ္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ပါတယ္ ဆုိတာေတာင္ မိဘေတြက မရွိရွာၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက မိေရာ ဖေရာသာမက အဘိုး အဘြားေတြပါ ရွိၾကေသးတာေလ။ တကယ္ ထူးျမတ္တ့ဲ ပါရမီကို ျဖည့္ခြင့္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး.. ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ အခြင့္အေရး မရရင္ေတာင္ လိုခ်င္တာ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ ဘာတစ္ခုမွ မရခဲ့ရင္ေတာင္ ေပးဆပ္ရင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကိုယ့္စိတ္ကို လွည့္ေျပာင္းလိုက္ ရံုပါပဲ။ စိတ္ကို ေျပာင္းၾကည့္ဖို႔ ဆိုတာ သူမ်ားအတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လြယ္ေနပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာ၊ ပူပင္စရာ၊ ထိတ္လန္႔စရာေတြက ၾကံဳခဲ့ေပါင္း မ်ားေနခဲ့လို႔ပါပဲ။



ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြကစာမတတ္ ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖဟာ တရားထိုင္တယ္၊ ပုတီးစိပ္တယ္၊ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ အရက္ေသစာ မေျပာနဲ႔၊ ေဆးလိပ္ေတာင္ မေသာက္ပါဘူး။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသမွ် အားလံုး ယံုတယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွ မသြားတတ္၊ မလာတတ္ဘူး။ ဗဟုသုတ နည္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရွိကို မရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘႏွစ္ပါးကို ကၽြန္ေတာ္ လမ္းျပခြင့္ ရတာေလ။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ေလာကရဲ႕ စည္းစိမ္ကိုလည္း ေပးႏိုင္ရမယ္။ တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း ၀ိပႆနာ တရားေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေစခ်င္ပါတယ္။



ေလာကမွာ သင္ၾကားလာခဲ့ရတယ္၊ သိတယ္၊ ေတာ္တယ္၊ တတ္တယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း ထြက္သက္ ၀င္သက္နဲ႔ ၀ိပႆနာ သေဘာေတြကို မသိမွတ္ သြားရွာရဘူးဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ လူျဖစ္ရတာ မတန္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ေလာကမွာ ဘာမွ မသင္ၾကားလာရဘူး၊ မသိဘူး၊ မတတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္လည္း ၀ိပႆနာတရားကို နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီ၊ သိသြားၿပီ ဆိုရင္ လူျဖစ္မရွံဳးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကိဳးစား အားထုတ္ဖူးပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္က် စိတ္ညစ္လာတဲ့ အခါေတြတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တရားထိုင္ပါတယ္။ ဒီတရားေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေလာကဓံက ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲခက္ခဲ ကၽြန္ေတာ္ အျဖဴစင္ဆံုး၊ အရိုးရွင္းဆံုး ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ လမ္းမွားကို မေရာက္ေအာင္ လမ္းျပခဲ့တာေတာ့ စာအုပ္ စာေပပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုး စာအုပ္က ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကရဲ႕ ေမတၱာဆိုတာ ဘာလဲ- ေမတၱာတရား လမ္းေပ်ာက္ရာမွ လမ္းမွန္ေပၚေပါက္လာသူ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္ မမူခင္ ဖူးခြင့္ရပါလို၏ လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ေနာက္ ဘေလာ့ဂါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ သန္းေခါင္ယံကို လမ္းျပေပးတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ျငင္းႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။



ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ သူက ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေဖပါ။ ထိုင္းကေနတစ္ဆင့္ မေလးကိုလာၿပီး အလုပ္လာလုပ္ပါတယ္။ သူက အရက္ေတြေသာက္၊ ထီေတြထိုး၊ ခ်ဲေတြထိုး၊ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။ သူ မေလးရွားကို လာၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ျမန္မာျပည္က သူ႔မိန္းမကို လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမလည္း ပြဲစားနဲ႔ လိုက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္လေလာက္ ၾကာလည္း သူ႔ဆီ ေရာက္မလာခဲ့ ပါဘူး။ ဘယ္ကို ေရာက္ေနလဲ ဆိုတာလည္း ဆက္သြယ္လို႔ မရပါဘူး။ သူ႔ခမ်ာ ပူပင္ေသာကေတြ၊ ခံစားမႈ ေ၀ဒနာေတြကို အရက္နဲ႔ပဲ ေျဖသိမ့္ေနရ ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ သူ႔မိန္းမ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္၊ ေပါသြပ္သြပ္နဲ႔ ရြာျပန္ေရာက္ေနၿပီတဲ့..။ သူ ရြာကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ေအာက္လမ္းနဲ႔ လုပ္ၾကံခံရတယ္ပဲ သူသိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမွာ သူ႔မိန္းမ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ သူလံုး၀ မသိရပါဘူး..။



အဲဒီလို သူ႔မိန္းမကို သူ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးခဲ့ရၿပီး.. ဒီအျဖစ္ အပ်က္ေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူက ပိုက္ဆံလည္း မစု၊ အရက္ေတြပဲ ေသာက္ေနခဲ့ ေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကို႔မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆံုးရွံဳးလို႔ အိမ္ေထာင္တစ္ခုလည္း ပ်က္ဆီးၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေနာ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ အစ္ကို႔ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြ ရွိတယ္၊ အစ္ကို႔သား ႏွစ္ေယာက္ကို အစ္ကို တကယ္ မခ်စ္ဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူက ဟာ ခ်စ္တာေပါ့ ကြာတဲ့။ ဒါဆုိရင္ အစ္ကို႔ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေတြ အားလံုး ဘာတစ္ခုမွ မရခဲ့ေပမယ့္၊ ဆံုးရွံဳးစြန္႔လႊတ္လိုက္ရ ေပမယ့္ အစ္ကို႔ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ပညာစံုေအာင္၊ လူဘံုအလယ္မွာ မ်က္ႏွာပန္း လွေအာင္၊ အစ္ကို႔ဘ၀ ဆံုးရွံဳးခဲ့ေပမယ့္ အစ္ကို႔ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ မဆံုးရွံဳးသင့္တာေတြ မဆံုးရွံဳးရေအာင္ အစ္ကို လုပ္မေပးခ်င္ဘူးလား လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူက လုပ္ေပးခ်င္တာေပါ့ကြာ တဲ့။ ဒါဆုိရင္ အစ္ကို႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္ အစ္ကို အရက္ေသာက္ေနတာ မဟုတ္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္ ပါတယ္။ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ေနခဲ့တယ္။ ေအးေလ ဒါဆိုရင္ အစ္ကို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အစ္ကို လုပ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အစ္ကို႔ သားသမီးကို ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔ ခ်စ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အစ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အစ္ကို ခံစားမႈ ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္ အစ္ကို ေျဖသိမ့္ေနတာ.၊ အစ္ကို႔ကိုယ္ အစ္ကိုပဲ ခ်စ္ေနတာပါ။ အစ္ကို႔ သားသမီးကို တကယ္ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရား အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွင္းျပလိုက္ ပါတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ပါ ေသးတယ္။ အစ္ကု႔ိ လစာ တစ္၀က္ကိုစု တစ္၀က္ကုိ သံုးေပါ့။ ငါးႏွစ္ေလာက္ ဆုိရင္ အစ္ကိုျမန္မာျပည္ ရြာကို ျပန္ႏိုင္ၿပီေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့.. သူက ငါးႏွစ္ မေျပာနဲ႔၊ လစာ တစ္၀က္ မေျပာနဲ႔၊ တစ္ျပားမွ မက်န္ဘူးတဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္ရံုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္၊ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားကို နားလည္ႏိုင္ပါေစ.. လို႔..။

မွတ္ခ်က္။ ။စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားကို မထားႏိုင္ၾကတဲ့ လူေတြဟာ ပ်က္စီးသြားၾက တာပါ။
ထိုက္ဦး...ညီကိုဖုိးသားကူညီေရးေပးသည္။

Wednesday, January 20, 2010

ေလာကဓံဟူသည္

ေလာကရွိလူသားတုိင္း ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ သေဘာတရားကုိ ေလာကဓမၼ(ေလာကဓံ)ဟု ေခၚ၏။ လူသားတုိင္း မျဖစ္မေန ေတြ႕ႀကဳံခံစားရမည့္ ယင္းေလာကဓံ တရားမ်ားမွာ ၁။ လာဘ္လာဘေပါမ်ားျခင္း၊ ၂။ လာဘ္လာဘမရွိျခင္း၊ ၃။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ ၄။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း မရွိျခင္း၊ ၅။ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ၆။ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ၇။ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ၈။ ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ ဤတရားရွစ္ပါးပင္ ျဖစ္၏။ ဤတရားရွစ္ပါးကုိ မေတြ႕ႀကံဖူးသူ၊ မခံစားဖူးသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ အားလုံးေတြ႕ႀကံဳ ခံစားဖူးၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးတြင္ အေကာင္းေလာကဓံ ရွိသကဲ့သုိ႔ အဆုိးေလာကဓံလည္း ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ အေကာင္းေလာကဓံႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါ အားလုံးႏွစ္သက္ သေဘာက်ၾကၿပီး မည္သူကမွ် `ဒါလည္းပဲ ေလာကဓံပါလား`ဟု ေတြးကာ သတိနဲ႔ေနမွပဲဟူသည့္ အေတြးမရွိၾကေပ။ စင္စစ္ ဤအေကာင္း ေလာကဓံသည္လည္း မည္သူမဆုိ မလဲြမေသြ ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ ေလာကဓံပင္ျဖစ္၏။ မည္သူမွ် အေကာင္းခ်ည္းပဲ မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အဆုိးခ်ည္းမ်ားႏွင့္လည္း မရွိႏုိင္ေပ။ အေကာင္းအဆုိးတဲြၿပီး ႀကံဳေတြ႕ေနၾက ရမည္သာ ျဖစ္၏။ ပုထုဇင္မ်ား၏သေဘာကား ေကာင္းသည္မ်ားကုိသာ လုိလားႏွစ္သက္ၾက၏။ အေကာင္းမ်ားႏွင့္သာ ႀကဳံေတြ႕ေနလုိၾက၏။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း အဆုိးေလာကဓံႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕သည့္အခါ အလြယ္တကူ ပ်က္ဆီးသြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ စင္စစ္ အဆုိးေလာကဓံေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အေကာင္း ေလာကဓံေၾကာင့္လည္း ပ်က္ဆီးႏုိင္ေပ၏။ သိပ္ခ်မ္းသာသည့္သူမ်ား ဘ၀ပ်က္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ၾကရေပမည္။ ထုိသူမ်ားသည္ အေကာင္းေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္သျဖင့္ ပ်က္ဆီးေနၾကရျခင္းျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အေကာင္းေလာကဓံႏွင့္ ၾကဳံသည့္အခါ အလြန္အကၽြံ မေပ်ာ္မိၾကရန္၊ မခံစားမိၾကရန္၊ အဆုိးေလာကဓံႏွင့္ ႀကံဳသည့္အခါတြင္လည္း အလြန္အၾကဴး စိတ္မညစ္ရန္၊ စိတ္ဓာတ္မက်ရန္ႏွင့္ ဤအေကာင္းအဆုိးဟူသည္မ်ားမွာ ေလာကဓံတရားမ်ားပါလားဟု သတိကပ္ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ မွန္၏။ ဤအေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံတရားမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကုိ ေျပာာင္းလဲြသြားႏုိင္၊ ပ်က္ဆီးသြားႏုိင္ေပ၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေလာကဓံတရားကုိ မခံႏုိင္ၾကသျဖင့္္ ပ်က္ဆီးသြားၾကသူမ်ားကုိ အားလုံးေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။

အခ်ိဳ႕ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈဟူေသာ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾကသျဖင့္ ပ်က္ဆီးသြားၾက၏။ လာဘ္လာဘမ်ားသျဖင့္ အေပ်ာ္အပါး အလြန္လုိက္စားကာ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိမထိန္းႏုိင္ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ယင္းအေပ်ာ္အပါးမ်ားေၾကာင့္ပင္ ကုိယ့္က်င့္တရားမ်ားလည္း ပ်က္ဆီးသြားတတ္ၾက၏။ အရာရာ ေငြႏွင့္ရွင္းလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မိတတ္ၾက၏။ ေနာက္ဆုံး နားထင္ေသြးေရာက္ကာ ထင္ရာဆုိင္းမိၾကသျဖင့္ ဘ၀ပါပ်က္ဆီး သြားတတ္ၾက၏။ ဤသည္မွာ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈဟူေသာ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾက၍ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာဘဟူေသာ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားသည့္အခါတြင္လည္း `ဒါလည္းပဲ ေလာကဓံပါလား`ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္၏။ အခ်ိဳ႕လည္း အလာဘဟူေသာ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ မရွိသျဖင့္ လာဘ္လာဘရေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ပ်က္ဆီးသြားၾကသည္မ်ားလည္း ရွိ၏။ မိမိတုိ႔ရွိသမွ် ရသမွ်ေလးမ်ားျဖင့္ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကသျဖင့္ ပုိ၍ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္း ေရတိမ္နစ္သြားတတ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ဤေလာကဓံေၾကာင့္ ပုိမုိပ်က္ဆီးတတ္ၾက၏။ အျခားသူမ်ား ၀တ္စားသကဲ့သုိ႔ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္ၾကသျဖင့္ မွန္ကန္သည့္လမ္းကုိ မေရြးခ်ယ္ၾကဘဲ အလြယ္ရသည့္နည္းျဖင့္ ၾကိဳးစားကာ လာဘ္လာဘ ရေအာင္ရွာေဖြၾကရင္း မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ေရာင္းစားသည္အထိ ျဖစ္တတ္ၾက၏။ ဤသည္မွာ အလာဘဟူေသာ လာဘ္လာဘမရွိမႈ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾက၍ျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံတရားႏွစ္ပါးႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါတြင္လည္း ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔လုိ၏။ အခ်ိဳ႕ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားသျဖင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး မိမိအက်ိဳး ပ်က္ဆီးမႈမ်ားရွိတတ္၏။ အေပါင္းအသင္းမ်ားတြင္ မေကာင္းသည့္မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းပါလာ ပါက ထုိအေပါင္းအသင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ယခင္ကမလုပ္တတ္ေသာ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္လာတတ္သည္အထိ ျဖစ္တတ္၏။ စင္စစ္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားမႈသည္ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈႏွင့္လည္း ဆက္စပ္မႈရွိ၏။ မိမိက သုံးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္ စားေသာက္ႏုိင္သျဖင့္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားမႈလည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ မိမိတြင္ ဘာမွ်မရွိသည့္အခါ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားသည္လည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားမႈ ရွိသည့္အခါ တြင္လည္း အလြန္အက်ဴး မျဖစ္ဖုိ႔၊ မေပ်ာ္မိဖုိ႔၊ မိမိအက်ိဳးပ်က္သည္အထိ မျဖစ္ဖုိ႔၊ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္းဟာလည္း ေလာကဓံတစ္ခုပါလားဟု ဆင္ျခင္ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္၏။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနသည့္အခါတြင္လည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိအပ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနသည္က ေကာင္းသည့္အခါမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္၏။ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားသည့္အခါ ထုိအေပါင္းအသင္းမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ မသြားခ်င္ဘဲသြားရ၊ မေျပာခ်င္ဘဲလည္း ေျပာရ၊ မစားခ်င္ဘဲလည္း စားရသည့္အျဖစ္မွ ကင္းႏုိင္၏။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသျဖင္ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္ကုိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရတတ္၏။ စင္စစ္ ကိေလသာဟူသည္ မျမင္အပ္ရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူၿငိမ္း၏ ဟူေသာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး အဆုံးအမႏွင့္အညီ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနသျဖင့္ အျပင္မထြက္ျဖစ္သည့္အခါ အျပင္သြားသျဖင့္ ေတြ႕ရမည့္ အာ႐ုံမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ ျဖစ္ရမည့္ အကုသုိလ္မ်ား မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည့္ အေလ့အက်င့္ကုိ လုပ္ေပးသင့္၏။ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္လာလွ်င္ အယသဟူေသာ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံကုိလည္း အလုိလုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိသြားမည္ျဖစ္၏။

ေလာကရွိလူတုိင္း ေတြ႕ႀကံရမည့္ အေရးအႀကီးဆုံး ေလာကဓံမွာ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဟူေသာ ဟူေသာ ေလာကဓံပင္ျဖစ္၏။ မည္သူမဆုိ အကဲ့ရဲ႕ ခံရဖူးၾကသည္သာျဖစ္၏။ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းမွ ကင္းလြတ္သူ တစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ သာမန္သူမ်ား မဆုိထားဘိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေသာ္မွလည္း ကဲ့ရဲ႕မႈဒဏ္မွ မလြတ္ခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကဲ့ရဲ႕မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတုလဥပသကာ၀တၳဳတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။
``အုိ…အတုလ… ဤကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ ေရွး႐ုိးအစဥ္အလာေပတည္း။ ဤက့ဲရဲ႕ျခင္းသည္ ယခုမွျဖစ္သည္ မဟုတ္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ မ်ားစြာေဟာေျပာသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ႏႈိင္းခုိင္း၍ေျပာသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ေလာက၌ အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေသာသူမည္သည္ မရွိ။ လုံး၀အကဲ့ရဲ႕ခံရသူမည္သည္ ေရွးကလည္း မရွိခဲ့၊ ေနာင္အခါလည္း ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ယခုအခါ၌လည္း မရွိ။``
မွန္၏။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္ အတုိင္းပင္ ေလာကတြင္ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းမွ ကင္းေသာသူ မည္သည္မရွိသည့္အတြက္ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ပါက မတုန္မလႈပ္ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ လုိအပ္၏။ ဤအတူပင္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါတြင္လည္း ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရ၏။ စင္စစ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းမ်ားကုိ ျပန္ၾကည့္ပါက မိမိႏွင့္အဆင္ေျပ၊ မိမိေက်းဇူးႏွင့္ မကင္းဘဲရွိေနသည့္အခါတြင္ မိမိကုိ ၀ုိင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းေနၾကမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိႏွင့္အဆင္မေျပပါက ၀ုိင္း၀န္းကဲ့ရဲ႕ၾကမည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္၏။ ခ်စ္လွ်င္အျပစ္မျမင္ဟူေသာ ျမန္မာစကားအတုိင္းပင္ မိမိႏွင့္ခ်စ္ခင္ ကၽြမ္း၀င္ေန၊ သင့္ျမတ္ေနပါက မည္သူမွ် အျပစ္ေျပာၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီးဆုိက ၀ုိင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းၾကေသာ ထုိသူမ်ားကပင္ ျပန္၍အျပစ္ေျပာ ကဲ့ရဲ႕တတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းခံရသည့္အခါတြင္လည္း နားထင္ေသြးမေရာက္ဖုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အထင္မႀကီးဖုိ႔ သတိမလြတ္ဖုိ႔ အထူးလုိအပ္၏။ ဤခ်ီးမြမ္းမႈသည္လည္း ခဏပါပဲဟု ဆင္ျခင္တတ္ဖုိ႔ လုိအပ္၏။ လူတုိင္းလူတုိင္း ေကာင္းသည့္စကား၊ ခ်ီးမြမ္းသည့္စကားကုိသာ ၾကားလုိၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ အၿမဲမၾကားႏုိင္ၾကေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဘာမွမၿမဲျခင္းဟူသည့္ သေဘာကပင္ အတတ္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္သေဘာကုိ ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္္ ျဖစ္၏။

ေနာက္ဆုံးေလာကဓံ ႏွစ္ခုျဖစ္သည့္ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာသည္လည္း ေလာကသားတုိင္း ေရွာင္လဲြ၍မရ ဧကန္မုခ် ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ ေလာကဓံတရားမ်ား ျဖစ္၏။ စင္စစ္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာမွတစ္ပါး ေလာကသတ္မွတ္ၾကသည့္ ခ်မ္းသာမ်ားသည္ အစစ္အမွန္ ခ်မ္းသာမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ တဒဂၤခ်မ္းသာမ်ားသာ ျဖစ္၏။ တဒဂၤဟူသည္ အၿမဲမဟုတ္သည့္အတြက္ ယင္းခ်မ္းသာမ်ားသည္ အခ်ိန္မေရြးေျပာင္းလဲႏုိင္၊ ေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကခ်မ္းသာသည္ဟု ဆုိေသာတဒဂၤ ခ်မ္းသာမ်ားအေပၚ အျမင္မမွားဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲနုိင္သည့္ အရာမ်ားဟု သတိျပဳကာ ယင္းခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံကုိလည္း ခံႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေပမည္။ ခ်မ္းသာသည့္အခုိက္တြင္ အက်ိဳးရွိသည္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ရေပမည္။ ခ်မ္းသာမႈ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆင္းရဲမႈရွိေနသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ဆင္းရဲသြားႏုိင္သည္ကုိ သတိျပဳကာ ခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံအေပၚ မယဇ္မူးၾကရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ေလာက၌ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ ခ်မ္းသာမ်ားသည္ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္ဆီးသြားတတ္ၾကသည့္သေဘာကုိ အထူးဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထင္ရွားသည့္ သာဓကျပရလွ်င္ နာဂစ္မုံတုိင္းေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးသြားၾကသည့္ မိသားစုမ်ား၊ ဆင္းရဲမဲြေတသြားၾက သည့္ သူေ႒းမ်ားကုိ အနီးဆုံးသာဓကအျဖစ္ ျပရေပမည္။ ထုိသူမ်ား၏ ခ်မ္းသာသည္ ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားခဲ့ရ၏။ တဒဂၤဟူေသာ သေဘာကုိ ၎တုိ႔က ထင္ဟတ္ျပေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈ၊ ဆင္းရဲမႈဟူသည္မ်ားသည္ အခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခုိက္အတန္႔ျဖစ္သည္ ကုိပင္ မိမိတုိ႔က ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲဟူေသာ ေလာကဓံတုိ႔တြင္ မည္သုိ႔ေသာ ေလာကဓံႏွင့္ႀကဳံႀကဳံ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။

စင္စစ္ ေလာကဓံတရားကုိ ရင္ဆုိင္ရန္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္လွ၏။ သာမန္လူမ်ား အဖုိ႔ကား ေက်ာ္လႊားရန္မလြယ္လွေပ။ သုိ႔ေသာ္ အလြယ္နည္းတစ္နည္းကား ရွိ၏။ အျခားမဟုတ္။ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ထားသူမ်ားသည္ အလြယ္တကူ ရင္ဆုိင္ႏုိင္၏။ တရားအားထုတ္စဥ္ ေတြ႕ႀကံဳရသည့္ ခႏၶာကုိယ္၏ ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ေ၀ဒနာမ်ားကုိ သီးခံအားထုတ္ထားပါက အျပင္ေလာက၌ ႀကဳံေတြ႕ရသည့္ ေလာကဓံမ်ားကုိ ေကာင္းစြာခံႏုိင္၊ ေက်ာ္လႊားႏုိင္၏။ ခႏၶာကုိယ္ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ပါက အျပင္ေလာကဓံမ်ားသည္ အေသးအဖဲြေလးမွ်သာ ျဖစ္ကုန္၏။ အရာအားလုံးသည္ မျမဲဟူေသာ အနိစၥသေဘာကုိ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းစြာလက္ခံ သေဘာေပါက္ထားပါက မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားႏွင့္ႀကဳံႀကဳံ ေျဖႏုိင္သြား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓံတရားကုိ ေကာင္းစြားရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားလုိပါက တရားသာ မ်ားမ်ားအားထုတ္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းလုိပါသည္။

နိဂုံးခ်ဳပ္အေနအားျဖင့္ ေလာကဓံဟူသည္ ေလာကရွိလူသားတုိင္း မလဲြမေသြ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ တရားျဖစ္၍ အေကာင္းအဆုိး မည္သုိ႔ပင္ႀကဳံႀကဳံ မတုန္မလႈပ္ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားၾကပါစုိ႔ဟု ထပ္မံတုိက္တြန္းစကားေျပာၾကားရင္ ဤေဆာင္ပါးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ပါသည္။


စာေရးသူ = ဘုန္းဘုန္း ဦး၀ိစိတၱ ။ ေရးသားခ်ိန္ 9:56 PM

စုစည္းထားမႈ = ၄။ ဓမၼရသစာစုမ်ား

Saturday, January 16, 2010

စိတ္သေဘာထားေျပာင္းၾကည့္ပါ

စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းရမွာ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ဘယ္ထင္ျမင္ခ်က္ ၊ဘယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားနဲ႔ နီးစပ္တယ္လို ့ ယူဆရတာထက္ မပိုပါဘူး။ျပင္သင့္ရင္ျပင္ရမွခ်ည္းပဲ။အေတြးေဟာင္းေတြခ်ည္း ဆက္ေတြးေနတာထက္၊ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႔ သတၱိအရာမွာသာေအာင္ လုပ္ျပီး စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ပါ။စိတ္ကူးသစ္ေတြကို လက္သင့္ခံလိုက္ပါ။
ေရာ့စကိုးဒရမၼာန္
စိတ္သေဘာထားေျပာင္းၾကည့္ပါ


အေတာ္ေကာင္းတဲ့စကားပဲ။ေျပာသြားလိုက္ပံုကလည္း ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္နဲ႔သတၱိေရာခြန္အားပါ အျပည့္အ၀ပါတယ္။ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ကလည္း သူ႕ရဲ႕ကိုယ္တိုင္ေရး အထၳဳပၸတၱိ ထဲမွာ ဒီသေဘာမ်ိဳးေရးထားတာ သတိရမိတယ္။
“လူတေယာက္ဧ။္ သက္တမ္းတြင္ အစ ပထမ ကသိျမင္လာေသာ စိတ္ေနစိတ္ထား ၀ါဒတို ့သည္ အမွန္ခ်ည္းမဟုတ္။ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည္သာတည္း။
ယေန႔အယူအဆႏွင့္ နက္ျဖန္ အယူအဆတို႕မွာ တူခ်င္မွတူေပမည္။အမွန္ကား လူတဦးဧ။္ဘ၀တြင္ ကၽြႏု္ပ္ တို ့သည္ အယူ၀ါဒေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို
ေတြ႕ရေသာအခါ ထိုလူသည္ သမာဓိမတည္ ၊ေရွ႕ေနာက္မညီဟု ထင္မွတ္မွားေလသည္။သမာဓိ မတည္ျခင္းသည္ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္
ျဖစ္ျခင္းေပတနည္း။ ၀ါဒေျပာင္းမႈမွာ ဉာဏ္အျမင္ဧ။္ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ သမာဓိမတည္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ တနည္း တိုးတက္ျခင္းေပတည္း“.....တဲ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားလဲ ေကာင္းတာပဲ။ဒါေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖို ့ တိုက္တြန္းရတဲ့အထဲမွာ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းဖို ့ တိုက္တြန္းရတာေလာက္ ခက္ခဲတာေတာ့ ရွိမယ္မထင္ဘူး။လူ႕သဘာ၀ ကိုယ္ႏႈိက္က အေျပာင္း အလဲ ကို ျငင္းဆန္တတ္တယ္။အေလ့အထျဖစ္လာတာ က်င့္သားရလာတာ တစ္ခုဆိုရင္ လြယ္လြယ္နဲ႕ မစြန္႕လႊတ္ခ်င္ဘူး ။စားေနက် အစားအစာ ၊လုပ္ေနက် အလုပ္၊ေနေနက်အရပ္ေတြကို အင္မတန္စြဲလန္းခင္တြယ္ တတ္တယ္။ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ကလူေတာေရာက္ရင္ ေနႏိုင္လွ တစ္ပတ္ပဲ။တစ္ပတ္ကေက်ာ္လို ့ ႏွစ္ပတ္ဆို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ျမိဳ႕ကိုျပန္ခ်င္ျပီ။ ေတာကလူ ျမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ သာေတာင္ဆိုးေသး။တစ္ပတ္ေ၀းလို ့ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ဆိုရင္ပဲ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္ေနျပီ။အဆင္မေျပဘူး။တညည္းညည္းတညဴညဴနဲ႕ ျပန္ဖို ့ အထုတ္ တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနျပီ။လိုက္ပို ့ပါ့မယ္ ေျပာထားတဲ့ၾကားက လူၾကံဳျမင္တာနဲ႕ မ်က္စပစ္ျပီး ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ထလိုက္၊တစ္ၾကိဳးတည္း ျပန္ေျပးေတာ့တာပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ ဘူးခါးေရနဲ႕ ၾကမ္းၾကားေလကို မခြဲႏိုင္ မခြာရက္ျဖစ္တဲ့ လူက ျဖစ္သလို မိုးလင္းလာရင္ လၻက္ရည္နဲ႕အီၾကာေကြးကို လက္လြတ္မခံႏိုင္ ျဖစ္တဲ့လူကလည္း ျဖစ္လာၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရြာထိပ္က အေၾကာ္တဲေလးမွာ အေၾကာ္၀င္၀ယ္ ၊အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေဘး ဆားေလပံုျပီး၊အေၾကာ္နဲ႕စားရတာကို နတ္သုဒၶါနဲ႕ မလဲႏိုင္ေအာင္ အရသာေတြ႕တဲ့လူကေတြ႕မယ္။အဆာေျပစားဖို ့ အေရး အိမ္ကေန သံုးေလး မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ စာေသာက္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းရွိရာ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕ထြက္၀ယ္ ၊အိမ္ေရာက္မွ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲတို ့ နန္းၾကီးသုတ္တုိ ့ကို မိသားတစ္စုျမိန္ေရ ရွက္ေရ စားရတာေလာက္ ေကာင္းတာဘာရွိေသးလဲလို ့ စီးကရက္ခဲရင္း ေမးတဲ့ လူက ေမးတယ္။
ကဲ......အဲဒီအေလ့အက်င့္ေပၚမွာ အမွီျပဳျပီး ျဖစ္တည္လာတဲ့ စိတ္သေဘာထားေလာက္ကိုပဲ အေျပာင္းအလဲလုပ္ဖို ့ ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္တဲ့၊လြယ္မယ္ထင္းသလား။လံုး၀မလြယ္ဘူး။ထမင္းၾကမ္းသမားကို နန္းၾကီးသုတ္
ေကၽြးၾကည့္။ဟင္..မင္းတို ့ဟာကလည္း ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ေစးထန္းထန္းနဲ႕၊အလကား ၾကက္သားဖတ္ေတြ ႏွေမ်ာစရာ၊ မနက္စာထမင္းနဲ႕က်မွ အဲဒီ ၾကက္သားဟင္း ထည့္စားလိုက္ျပီးေရာလို ့ ေျပာေတာ့မခက္လား။အဲ.နန္းၾကီးသုတ္
ဆရာကိုေတာ့ ထမင္းၾကမ္းနဲ႕ သြားမလဲခိုင္းပါနဲ႕၊ရိုင္းရာက်ေနပါ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုစားတဲ့ ေသာက္တဲ့ ကိစၥေလးေလာက္ ေတာင္မွ စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းႏိုင္ရင္ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ အပထား၊အဲဒီလူ လူညံ့ပဲ ။ေနရာတကာ ပံုေသမွတ္ထားျပီး အေတြးေဟာင္း
၊အက်င့္ေဟာင္းေတြနဲ႕ပဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနလို ့ကေတာ့ လူ႕ေလာက လူ႕ဘ၀ အလွည့္အေျပာင္းေတြကို အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ လက္ခံက်င့္သံုးႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။
အေတြးေဟာင္းဆိုတာဘာလဲ?
ခုလုပ္စရာရွိတာ ေရွ႕ဆက္လုပ္ရမွာေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို ့ ဘယ္လို လုပ္သင့္တယ္ ၊ဘယ္လိုျဖစ္သင့္တယ္ဆိုတာေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို ့ မိမိကိုယ္တိုင္ သူတပါးရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳေဟာင္း ၊အျဖစ္အပ်က္ေဟာင္း၊အေလ့အက်င့္ ေဟာင္းေတြေပၚမွာအေျခစိုက္ျပီး ယံုၾကည္၊ယူဆ၊စဥ္းစား၊ဆံုးျဖတ္တာပဲ။လူမွာ အဲဒီအေတြးေဟာင္းေတြ အေျခခိုင္လာရင္ ဘယ္ကိစၥမဆို အမွန္အမွား၊အေကာင္းအဆိုးကို လက္ေတြ႕က်က် ဓမၼဓိဌာန္ ျဖစ္ေအာင္ မစစ္ေဆး ခ်င္ေတာ့ဘူး။အစြဲေတြ ၊ၾကိဳက္တာမၾကိဳက္တာေတြကို ဦးစားေပးလိုလားရင္ လက္ခံျပီးသား။မလိုလားရင္ျငင္းပယ္ျပီးသား ျဖစ္လာတတ္တယ္။လူပုဂိၢဳလ္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္လည္း ၾကိဳတင္ ေဟာကိန္းထုတ္ျပီးသား၊တန္ဖိုး ျဖတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
“ဒီလူ မပါေစနဲ႕၊သူပါရင္ျပႆနာတက္မွာပဲ”
“ဟိုေကာင္ ေရာက္ေနတယ္ဆို၊ဘယ့္နွယ့္လဲ.....မူး၊ရူးလာတာပဲမဟုတ္လား”
“သူေျပာမယ့္စကားဆို လံုး၀ အယံုအၾကည္ မရွိဘူးဗ်ာ”
ဆိုတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေကာက္ခ်က္ေတြဟာ အဲဒီအေတြးေဟာင္း ပင္စည္ကျဖာထြက္လာတဲ့ အကိုင္းအခက္ေတြေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ေျပာတဲ့လူေရာ အေျပာခံရတဲ့လူပါ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ လူ႕အရည္အခ်င္း၊အဆင့္အတန္းနိမ့္က်ရာေရာက္တယ္။ ေျပာတဲ့လူဘက္ကိုၾကည့္ရင္ ဒီလိုေျပာႏိုင္ဖို ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္လိုက္ရလို ့
လဲ ၊ျဖစ္ႏိုင္ေျခတို ့၊အလားအလာတို ့၊ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္တာတို ့၊ညွိႏႈိင္းအေျဖရွာတာတို ့ ဘာတခုမ်ားပါလို ့လဲ။သူ႕မွာ အဆင္သင့္ ရွိျပီးသားျဖစ္တဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေဟာင္းကို လက္တို ့လိုက္ရံုနဲ႕ ထြက္လာတဲ့အေျဖပဲ။အေျပာခံ ရတဲ့လူ ဘက္ကလည္း ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ့္အေလ့အက်င့္ေဟာင္းကို မျပဳျပင္ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အတြက္ ညံ့ဖ်င္းရာက်တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘက္ရွိလာမယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လံုးက ေျပာင္းမွ အဓိပၸာယ္ ရွိမယ္။ မွန္ကန္ျပည့္စံုမယ္။ တစ္ဘက္တည္းကေျပာင္းရံုနဲ႕ေတာ့ အေျခအေန တုိးတက္ ေကာင္းမြန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ။တစ္ဘက္က အရင္လက္ခံလာခဲ့တဲ့ “တစ္”ကို ခု လက္မခံထားေတာ့ပဲ ေျပာင္းသြားပါျပီတဲ့၊ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့တဖက္က “တစ္“ မဟုတ္ရင္ “ႏွစ္” ျဖစ္ရမွာေပါ့ဆိုျပီး မူေသကိုင္ထားမယ္ဆိုရင္
ေျပလည္မွာမဟုတ္ဘူး။တစ္မဟုတ္ရင္ႏွစ္ျဖစ္ႏိုင္သလို သံုး၊ေလး အစရွိသျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ဒါတင္မက ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္း တ၀က္ လဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တဲ့ အလားအလာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
တကယ္ေတာ့ အေတြးေဟာင္းေတြကို စံုမက္ဖက္တြယ္ျပီး စိတ္သေဘာထား အေျပာင္းအလဲမလုပ္ႏိုင္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလို ့ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႕ကိုယ္ မွန္တယ္ထင္ေနတုန္းမို ့ မေျပာင္းႏိုင္တာက တခ်က္၊သူက မွန္တယ္ထင္ေနသမွ် ေျပာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ေနာက္တခ်က္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မမွန္မွန္းမသိေသးလို ့ မေျပာင္းႏိုင္တာ၊သူက မမွန္မွန္း သိလာတဲ့အခါ ေျပာင္းလဲဖို ့ ၾကိဳးစာခ်င္ၾကိဳးစားႏိုင္တယ္။ဆိုးတာက
မမွန္မွန္းသိေပမယ့္ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး တမင္ မေျပာင္းလဲပဲေနတာ ၊ေျပာင္းလိုက္ရင္ အရံူးေပး၊အညံ့ခံရာေရာက္မွာ၊အရွက္ကြဲမွစိုးလို ့ မေျပာင္းပဲတင္းခံေနတာ။အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးကေတာ့ နဂိုကတည္းက
အျငိဳး၊အာဃာတ ၾကီးၾကီးမားမား ရွိေနလို ့ ၊သူျဖဴရင္ ငါမည္းမယ္ဆိုျပီး မ်က္စိမွိတ္ စံုကန္ျငင္း၊လက္သင့္မခံႏိုင္၊သေဘာထားမေျပာင္းႏိုင္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးပဲ။
အဲဒီအေတြးေဟာင္းေတြကို အေသဆုပ္ျပီး အေျပာင္းအလဲမလုပ္ႏိုင္တဲ့သူဟာ ဘ၀မွာတိုးတက္မႈမရွိႏိုင္သလို ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းလို ့ မရႏိုင္ ၊ဗဟုသုတနယ္ မက်ယ္ႏိုင္ဘူး၊စိတ္သေဘာထား မၾကီးႏိုင္ဘူး။အဆံုးစြန္
ေျပာရရင္ တရားသံေ၀ဂလည္းမရႏိုင္ဘူး။ဒါ့ေၾကာင့္ ေရာ့စကိုဒရမၼာန္က “ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႕သတၱိအရာမွာ သာေအာင္လုပ္ျပီး စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလိုက္စမ္းပါ ” လို ့ဆိုခဲ့တာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ ၊ပညာဉာဏ္
အေျမာ္အျမင္ရွိမွ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲလို ့ရတာ။သတၱိရွိမွလည္း ေျပာင္းလဲလို ့ရတာပါ ။ လူသတ္ရဲပါတယ္ဆိုတဲ့သတၱိနဲ႕ အယူအဆေဟာင္း အေတြးေဟာင္းေတြကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္တယ့္ သတၱိ၊ ဘယ္ဟာက
သတၱိ အစစ္ျဖစ္တယ္၊ဘယ္သတၱိက ပိုအင္အားၾကီး ပိုေျပာင္ေျမာက္တယ္ဆိုတာ လက္ညိဳးတေထာင္ ျပည့္ေအာင္ လိုက္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အဂုၤလိမာလ က သက္ေသျပခဲ့ျပီးျပီ။
ေနာက္ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ကိစၥမွာလည္းၾကည့္အုန္း ။ ဗုဒၶ ကိုသတ္မယ္ဆိုျပီး အဂုၤလိမာလ ကအေျပးလိုက္ေတာ့ မမွီႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ “ရွင္ၾကီးေဂါတမ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေျပးေနရတာလဲ၊ေသမွာေၾကာက္
သလား” လို ့ေမးတယ္။အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶ ကခပ္ေအးေအးပဲျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“အဂုၤလိမာလ ငါမေျပးဘူး၊ ငါကရပ္ေနတယ္၊သင္သာေျပးေနတာ။
သင္ဟာ ခုမွေျပးတာမဟုတ္ဘူး၊ သံသရာတေလွ်ာက္လံုးေျပးခဲ့ရတယ္
ေနာက္ ဘယ္ထိေအာင္ သင္ေျပးေနအုန္းမွာလဲ” တဲ့။
ဘာမွ ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း ေျပာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ စကားကတိုတိုေလးရယ္။ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားတိုတိုေလးေၾကာင့္ပဲ အဂုၤလိမာလ မွာ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ အၾကီးအက်ယ္ ႏိုးၾကားျပီး စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲ သြားတယ္။လက္ထဲကဓားကိုခ် ၊လက္ညိဳးပန္းကံုးၾကီးကို စြန္႕ပစ္ျပီး ဗုဒၶ ရဲ႕အဆံုးအမမွာ တည္ခဲ့တယ္။
ဒါပါပဲ ။စိတ္သေဘာထားေျပာင္းတယ္ဆိုတာ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႕သတၱိအားေကာင္းရင္ စကားတခြန္းနဲ႕လည္း ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။စာတပုဒ္ ၊ျမင္ကြင္းတကြက္ေၾကာင့္လည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္။ဒီလိုေျပာင္းလဲ
ခဲ့ၾကတာ လူ႕သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ သက္ေသျပစရာ အမ်ားၾကီးပါ။ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ကလည္းမရွိ ၊သတၱိအင္အားကလည္း ခပ္ႏုံႏုံ ျဖစ္ေနလို ့ကေတာ့ စေလဆရာ ဦးပုညေရးခဲ့သလို-
“၀ထၱဳနိပါတ္၊ပိဋကတ္ႏွင့္၊လွ်ာျပတ္ေအာင္ ေဟာေသာ္လည္း၊ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူမည္။
ဆန္ျဖဴျဖဴ တခြက္မွ် ထြက္မည့္ပံု ေပၚမွာမဟုတ္ဘူး” ဆိုတာပဲ။

ဒီေတာ့လည္း အေတြးေဟာင္း၊စိတ္သေဘာထားေဟာင္းေတြရဲ႕ ခိုင္းေစခ်က္အရ လက္ညိဳးတေထာင္ျပည့္ႏိုးျပည့္ႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း သံသရာေတာနက္ၾကီးထဲမွာ ဓားတရမ္းရမ္းနဲ႕ မနားတမ္းေျပးေနမယ့္အစား
စိတ္သေဘာထားေလးေတြေျပာင္းၾကည့္လိုက္ပါ။မြန္ျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႕အတူ ကမၻၻၻာေလာကၾကီးရဲ႕ ေကာင္းၾကိဳးခ်မ္းသာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ ခံစားႏိုင္လာမွာေပါ့။





ျမင့္စိုးလႈိင္ ဧ။္ “စကားေနာက္တရားပါ(၂)” မွေကာက္ႏုတ္ပါသည္။
ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကအျမင္ေလးေတြပါနဲနဲေလာက္ေျပာင္းၾကည့္ပါ
အားလံုးအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္
forward.ထဲကကူးယူထာတာပါ။ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖိုု႔

Saturday, December 12, 2009

ေရႊျမန္မာ, ေရျမွဳပ္ဗုံး, Black Dream ႏွင့္ White Dream

ညီ
ခုေရးေနတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို ဆက္ေရးေစခ်င္ပါတယ္။ အက်ိဳးမ်ားမယ့္ ေဆာင္းပါးေကာင္း တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔ေတြအတြက္ မအပ္စပ္ဖူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကိုယ့္တပည့္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္္းက်င္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုပါ။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ အသိမွာ ခံစားသိနဲ႔ ၾကံဆသိ ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္္။ အဲဒီ ႏွစ္မ်ိဳးထဲမွာ ခံစားသိဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံဖူးမွ ရႏိုင္ပါတယ္-တဲ့။ အျဖစ္အပ်က္တိုင္းကို ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ ပိုၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ႀကဳံဖူးသူေတြ ေရးတဲ့ စာေပကို ဖတ္ရမွသာလ်င္ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ အလြန္ဆုံး ရႏိုင္တာက ၾကံဆသိ္ပါ။ ဘာသိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ အနဲဆုံး ရြာကို ျပန္ၿပီး ဆရာလုပ္မဲ့ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ေတာ့ လုိအပ္ပါတယ္။ ဘုမသိ ဘမသိ ဆရာျဖစ္တာထက္ စာရင္ နဲနဲပါးပါး သိၿပီး ဆရာလုပ္တာက တဖက္လူအတြက္ အက်ိဳမ်ားမလားလို႔ပါ။

ဦးဇင္း ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေဆာင္းပါးရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ပါ။ ေရျမွဳပ္ဗံုးအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ နဲနဲေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔ ဒကာဘလက္ခ္ တယ္လီပသီမ်ား ရွိေနေရာ့သလားမသိပါဘူးဗ်ာ။ ေရျမဳပ္ဗုံးအေၾကာင္းရယ္ ဟိုတခါ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းအေၾကာင္းရယ္ကို စာေရးမလို႔ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။ ေဆာင္းပါးမွာ ဘုန္းၾကီးေတြအေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းပါလို႔႔ တုံ႔ျပန္တယ္လို႔ေတာ့ မမွတ္ယူေစခ်င္ပါ။

ေရျမွဳပ္ဗံုး အေၾကာင္း ေျပာၾကတာ အေၾကာင္းႏွစ္ခု ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ပထမ တခုက ဗမာေတြရဲ႕ ဗီဇေၾကာင့္ပါ။ ဗမာ့ ဗီဇက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၿပီး အထင္ၾကီးၾကပါတယ္။ ျမွင့္လို႔လဲ တြက္ၾကပါတယ္။ ငယ္တုံးက သင္ရတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ဦးဗဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္းတကြက္ကို မွတ္မိဦးမလားပဲ။ လူႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် စကားေျပာတဲ့ ပုံပါ။ တေယာက္က “အဘေရ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ေပၚေနၿပီတဲ့”-လို႔ ေျပာတဲ့ အခါ က်န္တေယာက္က “သူတို႔က အခုမွပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ ခ်ာရာဏသီမွာေလ။ မယ္သီတာကို မင္းဒသ ခိုးတုံးကတည္းက ေလယဥ္သုံးေနၿပီဗ်”-လို႔ ေျပာပုံကို ဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္းေလးပါ။ အဓိပၸါယ္တူ ကာတြန္း ေလးကြက္ ဆြဲထားပါတယ္။ က်န္သုံးကြက္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

အဲဒါ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ ဗီဇကို အတိအက် ေဖာ္ျပတာပါပဲ။ အဆိုးဆုံးတခုကေတာ့ အ႐ႈံးကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ညံ့ရင္ ညံ့တယ္။ မွားရင္ မွားတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္အသုံးမက်တာကို ၀န္မခံပဲ အေျခအေနတခုခု ဒါမွမဟုတ္ရင္ တျခားလူ တေယာက္ေယာက္ကို အျပစ္ပုံခ်ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ (အဲဒီအထဲမွာ ဦးဇင္းလဲ ထိပ္တန္းတေနရာမွာ ခုထက္ထိ ပါေနဆဲပါ။)

ေနာက္အေၾကာင္းတခုက ဘာသာေရးသည္ လူေတြတိုးတက္မႈရဲ႕ အဟန္႔အတားျဖစ္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္သူေတြ ၀ါဒျဖန္႔ၾကတဲ့အခါ သုံးတဲ့ ပါးစပ္ပုံျပင္ တပုဒ္လို႔ပဲ ယူဆပါတယ္္။ အထူးသျဖင့္

တပ္မေတာ္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြၾကားမွာ ေသြးခြဲတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ဆိုရင္လဲ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။

အဂၤလိပ္ေတြ မႏၲေလးနန္းေတာ္ကို သိမ္းတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြက သိမ္းမိတဲ့ ပစၥည္းေတြ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကို စာရင္းလုပ္ထားတာ ခုထက္ထိ ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ပစၥည္းစာရင္းထဲမွာ ေရျမဳပ္ဗုံးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အရာဆိုလို႔ တခုမွ မပါပါဘူး-တဲ့။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာလဲ မပါပါဘူး။ အစီရင္ခံစာထဲမွာ ပါတာတခုကေတာ့ ျမန္မာေတြ အဖို႔ ေတာ္ေတာ္ရွက္စရာေကင္းပါတယ္။

ငယ္တုံးက သင္ခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းနဲ႔ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါ။ ဦးဇင္းတို႔ ငယ္ငယ္က “ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ သူ႔ကၽြန္မခံ စိတ္ အမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္စြာ ရရာလက္နက္ စြဲကိုင္ကာ အျပင္းအထန္ ခုခံတြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ပါေသာ္လည္း လက္နက္ခ်င္း မမွ်ေသာေၾကာင့္ အညံ့ခံခဲ့ၾကေလသည္။” လို႔ သင္ခဲ့ရတာပါ။

သူတို႔ ဖက္ကမွတ္ခ်က္ကေတာ့ “ဗမာေတြသည္ အဂၤလိပ္တပ္ကို ခံခ်ႏိုင္တဲ့ လက္နက္ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိပါလ်က္နဲ႔ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ မခုခံပါလိမ့္-ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ပါ။” တဲ့။

ထားပါေတာ့ေလ။ လူေျပာ သိပ္မ်ားေနတဲ့ ေရျမွဳပ္ဗံုးအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာၾကရေအာင္ပါ။ အဲဒါကို မေျပာခင္ အဲဒီေခတ္က ဘုရင္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ဆက္ဆံေရးကို အရင္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ဆိုတာ အာဏာ အလြန္ျပင္းတာပါ။ သူတို႔ သေဘာနဲ႔ မတိုက္ဆိုင္ရင္ တျခားသူ မဆိုထားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အစ္ကိုရင္း ညီရင္း အစ္မအရင္း အကုန္သတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး နန္းတင္ခဲ့တဲ့ သူကိုေတာင္ သတ္ဖို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အေဖကိုေတာင္ သတ္ၾကပါတယ္။ ငယ္ဆရာတို႔ ဘုန္းၾကီးတို႔ဆိုတာ ညွာရေကာင္းမွန္းေတာင္ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ ဘုရင္ကို ဆႏၵျပဖို႔ ေနေနသာသာ စကားေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေျပာရဲပါဘူး။ ပါးစပ္ရဲလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ပင္ မင္းမႈေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခြန္းတပါဒါမွ ၀င္မေျပာခဲ့ပါ။ ယုတ္စြအဆုံး ဘုရင္မေျပာနဲ႔ ဘုရင္ရဲ႕ မိန္းမ(မိဖုရားၾကီးမဟုတ္ပါ) ေရွ႕မွာေတာင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါ တကယ့္ အမွန္တရားပါ။ သိမွီလိုက္တဲ့ လူၾကီးသူမမ်ားကို ေမးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုိင္လုံတဲ့ မွတ္တမ္းတခု သိခ်င္ရင္ ဒြါရဂိုဏ္းကို တည္ေထာင္တဲ့ အုတ္ဖိုဆရာေတာ္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သီေပါဘုရင္ နန္းက်၊ ကုလားျပည္ ေရာက္၊ ဟိုမွာ နတ္ရြာစံတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မိဖုရားေတြ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီး ျပန္လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အုတ္ဖိုလ္ ဆရာေတာ္ကို မိဖုရားတပါးကပင့္လို႔ သူတို႔အိမ္ကို ၾကြခဲ့တယ္။ တျခားဆရာေတာ္ေတြလဲ ပါပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တျခားဆရာေတာ္ေတြက ပုဆစ္တုပ္ၿပီး ထိုင္ပါတယ္။ အုတ္ဖိုဆရာေတာ္ တပါးတည္းပဲ သူတို႔ ေရွ႕မွာ တင္ပလႅင္ေခြၿပီး ထိုင္မိတယ္။ အဲဒီအခါမွာ လူေတြဆိုရင္ ခုခ်က္ခ်င္း မိုးႀကိဳးပဲ ပစ္ေတာ့မလား။ ေျမပဲ ၿမိဳေတာ့မလားေတာင္ ထင္ၾကပါတယ္။ ရဟန္းေလာကမွာလဲ အံၾသဘနန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘုန္းၾကီးေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႔ မၾကာခင္မွာ ေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္ အိုးစားကြဲေတာ့မယ္လို႔ ယုံသူေတြ အေတာ္ကို မ်ားခဲ့ပါသတဲ့။ သူတို႔ေခတ္ကုန္႐ုံတြင္မကပါဘူး။ ေျမာင္းထဲ ေရာက္လုလု အခ်ိန္ပါ။ ဘာပါ၀ါ ဘာအာဏာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေမြးတဲ့ သားသမီးကိုေတာင္ သူတို႔ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သူတို႔ အာဏာရွိစဥ္မွာ ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ေဒါက္တာတိုးလွေရးတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေရႊျပည္ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာလဲ မင္းတုံးမင္းၾကီးတို႔ လက္နက္အင္အားအေၾကာင္း နဲနဲ ပါပါတယ္။ သူကလည္း ေရၿမဳပ္ဗုံးကိစၥဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ယုံၾကည္ပါတယ္။ မင္းတုံးမင္းၾကီးရဲ႕ လက္နက္စက္ရုံက ထန္းလုံးပစ္ အေျမာက္ၾကီးေတြ တလကို အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္ေနတယ္ ဆိုပါတယ္။ တလကို အလက္ ၂၀ လား ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မသိဘူး။

တခုပဲ စဥ္းစားဖို႔ ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔ တိုက္ရင္ ႏိုင္ႏိုင္တဲ့ ေရျမဳပ္ဗုံးကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြဆႏၵျပလို႔ ငါးေတြအေပၚ သနားဂ႐ုဏာ ၾကီးမားစြာနဲ႔႔ သာသာနာျပဳ မင္းၾတားၾကီး ပီပီ မထုတ္ခဲ့ဖူး။ တခါပစ္ရင္ လူ ၂၀ ေလာက္သုံးၿပီး ပစ္မွ ကိုက္ ၁၁၀-ေလာက္ အေျမာက္ဆံေရာက္တဲ့ အေျမွာက္က်ျပန္ေတာ့ နင္းကန္ထုတ္တယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ယုတၱိမရွိတာပါ။

မင္းတုန္းမင္းၾကီးကို မင္းေကာင္းတပါးအျဖစ္ပဲ ဦးဇင္းတို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔တြင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားလဲ ထို႔အတူ ျမင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။သူတို႔ကို မင္းၾကီးက အမ်ားၾကီး အကူအညီေပးဖူးပါတယ္။ သာသနာျပဳခြင့္ေတြ ေပးတယ္။ အလွဴေငြေတြ ေထာက္ပံ့တယ္။ ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက မင္းၾကီးသည္ ခရစ္ယာန္သာသနာ စည္ကားေအာင္ ေထာက္ပံ့ေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ေထာက္ပံ့ခဲ့တာပါ။ သူ႔သားေတြကို ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးဆီမွာ အပ္ၿပီး ပညာသင္ေစပါတယ္။ ဘုရင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ သူတို႔လဲ သာသနာျပဳတဲ့ ေနရာမွာ အေတာ္ခရီးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို မင္းၾကီး သိခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာ ဆိုတဲ့ မြတ္စလင္ကုလားတေယာက္ကိုလဲ အေတာ္ ဦးစားေပးပါတယ္။ [နန္းတြင္းဗလီကိုေတာင္ စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာပဲ ေဆာက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ မေသခ်ာပါ။] ေသခ်ာတာကေတာ့ ေစ်းခ်ိဳ ေျမာက္ဖက္က ဗလီကို စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာ ေဆာက္ပါတယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ ပဥၥမသံဂၤါယနာတင္ သာသနာျပဳ ထိပ္ေခါင္တင္ မင္းၾတားၾကီးသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိ၏ ဘာသာကို ဖ်က္ဆီးမည့္ မိစၦာဒိ႒ကို အားေပးရပါသလဲ။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔အဆက္အသြယ္နဲ႔ ဥေရာပဖက္က ေသနတ္ေတြကို ၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ။

ဗထက္ခ်ိဳက္ တစ္ေတာင့္ထိုး ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ အနည္းငယ္အတြက္ သာသနာ့အၾကီးဆုံး အႏၲရာယ္တခုကို လက္ယပ္ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒီအတြက္ မင္းတုံးမင္းၾကီးမွာ အျပစ္မရွိ။ မင္းတုန္းမင္းၾကီး၏ အမွားမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး စစ္ေရးအရ ဒီလိုပဲ လုုပ္ရမွာပါ။ ဘုရင္အလုပ္ကို ဘုရင္လုပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ကို သိေအာင္ ေရးျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္ေရြ႕သာ ေရျမဳပ္ဗုံးကိစၥ ဟုတ္႐ိုး မွန္ခဲ့ရင္ မင္းတုံးမင္းသည္ ခရစ္ယန္ ဖားသားကိုလဲ အေလးထားမွာ မဟုတ္သလို စူရတီကုလားကိုလဲ ဖားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဘုန္းၾကီးမ်ား ဆႏၵျပတယ္ပဲ ထားအုံး။ မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တင္ပါ့ ဘုရား-ဆိုၿပီး ဆက္လုပ္ရင္ ဘယ္ ဘုန္းၾကီးက ဘာသိမွာ တဲ့လဲ။ ဒီပုံစံ ဒီအခ်ဳိး ခ်ိဳးၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်ခဲ့တဲ့ ထုံးေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကိုပဲ သူတို႔က ရာဇပရိယာယ္လို႔ သုံးေနၾကတာပါ။ မင္းတုံးမင္း လက္ထက္မွာ ဆရာေတာ္မ်ား သပိတ္ေမွာက္တယ္ဆိုတာ သာသနာ၀င္ မွတ္တမ္းမွာလဲ မပါပါဘူး။ ခိုင္လုံတဲ့ ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းမွာလဲ မဖတ္ဖူးပါ။ ဦးဇင္း စာဖတ္အားနည္းလို႔ မဖတ္မိရင္ေတာ့လဲ မသိဖူးေပါ့ေလ။ ညီ၀င္းစိန္တို႔ ကတဲ့ ပါေတာ္မူခန္း ျပဇာတ္မွာေတာ့ ကေနာင္မင္းသားၾကီး ငိုခ်င္းခ်တာ ပါမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။

တကၠသိုလ္ စိန္တင္ကလဲ ေရျမွဳပ္ဗုံး ကိစၥ မင္းတုံးမင္းၾကီး တားလို႔ ကေနာင္မင္းသားၾကီးနဲ႔ ေယာမင္းၾကီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ခါးပုံစနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ငိုေၾကာင္း ေရးတာေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူေရးသလို အိမ္ေရွ႕မင္းသားနဲ႔ အမတ္မင္းတို႔ ေယာက္်ားရင့္မာၾကီးေတြ ခါးပုံစေလးေတြနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္သုတ္ၿပီး ငိုေနတဲ့ ပုံစံကို မွန္းၾကည့္ စမ္းပါဗ်ာ။ သူတို႔ကို အသက္နဲ႔စက္ၿပီး ေလးစား ၾကည္ညိဳေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ ႀကီးေကာင့္ ၾကီးမားနဲ႔ ငို္၏ မငို၏ ဆိုတာကိုပါ။

လက္နက္တခုကို စမ္းတယ္ဆိုတာ ေအာင္ျမင္ၿပီးသား အရာတခုကို ေသခ်ာ သြားေအာင္ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္ေပါက္စ တစ္ေကာင္ကို အထီးလား အမလား သိခ်င္လို႔ အၿမီးလွန္ၿပီး ၾကည့္သေလာက္ လြယ္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ပညာတတ္လဲျဖစ္ ဒီအပိုင္းမွာ နီးစပ္မႈလဲ ရွိတဲ့ ေမာင္ရင္တို႔ ပိုသိပါတယ္။ အေမရိကန္သည္ပင္လ်င္ အႏုျမဴဗုံးကို စမ္းခဲ့စဥ္က သုံးလုံး လုပ္ၿပီး တလုံးကို စမ္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္လုံးကို ဂ်ပန္မွာ ခ်ပါတယ္။ ခ်အၿပီးမွာ ႐ုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ ဖိန္႔ပါတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ဂ်ပန္က ယုံသြားတာပါ။ (အမွန္က သူတို႔ ရွိတဲ့ ဗုံးက ဒါအကုန္ပဲ။ ထပ္ခ်ဖို႔ လက္က်န္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ပန္ကသာ ဆက္တင္းခံရင္ သူတို႔လဲ တကယ့္ကို ဒုကၡေရာက္မဲ့ အေပါက္ပါ။)

မင္းတုန္းမင္းၾကီးက “ညီေတာ္ေရ မင္းေရျမွဳပ္ဗုံးေၾကာင့္ ငါးေတြ လိပ္ေတြ ေသလိမ့္မယ္။ ရပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္။ ” လို႔ ေျပာခ်ိန္မွာ ကေနာင္ကလဲ “ဟုတ္ကဲ့ ခင္ည။” ဆိုၿပီး ဖုတ္ဖက္ ခါထ၊ ခါးေတာင္းၾကိဳက္ျဖဳတ္လိုက္႐ုံနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက ၿပီးမွာမွ မဟုတ္တာ။ ၀ါးဆစ္ဗူးထဲ ထုံးထည့္ၿပီး စမ္းတာဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ေလ။

ကေနာင္မင္းသားၾကီးတို႔ အုပ္စုကို အထင္ေသးလြန္းလို႔ ဒီစကားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္က ဒီပညာရပ္ကို တကယ္ တတ္ခဲ့႐ိုးမွန္ရင္ ဒီကေန႔ေခတ္ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္ေတြမွာ ေက်းဇူးျပဳေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ေယာမင္းၾကီးရဲ႕ ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ ေၾကးနန္း႐ိုက္နည္းဆိုပါေတာ့။ ဒီကေန႔ Unicode Font -လုပ္တဲ့အခါမွာ ေက်းဇူးျပဳလာပါတယ္။

ကေနာင္မင္းသားၾကီးတို႔ ေရျမွဴပ္ဗုံး လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ နည္းပညာက ဒီကေန႔ တပ္မေတာ္ လက္နက္ထုတ္လုပ္ေရးမွာ တဖက္တလမ္းက ေက်းဇူးျပဳေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတာ့ ခုထက္ထိ မၾကားမိေသးပါ။ ဦးဇင္းတို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္တာ မို႔ မသိတာလဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေလာကီနယ္မွာ လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ထက္ သာလြန္းရင္ ေခါင္းတလုံးစာပဲ သာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါထက္ပိုၿပီးသာလို႔ မရပါဘူး။ ျပင္သစ္ကို သြားၿပီး ဖန္ခ်က္အတတ္ သင္ခဲ့တဲ့သူက ေရျမဳွပ္ဗုံးလုပ္တတ္စရာ အေၾကာင္းမျမင္ပါ။ ကိုေရႊ ဖရန္စစ္(France) တို႔ကလည္း သူတို႔ေတာင္ မရေသးလို႔ အ႐ႈးအမူးလိုခ်င္ေနတဲ့ နည္းပညာတခုကို ျမန္မာမ်ားကို သဒၶါတရား ထက္သန္္စြာႏွင့္ သင္ေပးလိမ့္မယ္ လို႔ေတာ့ မထင္မိပါ။

စာလဲ ရွည္သြားၿပီ။ အားလုံး ၾကားဖူးတဲ့ ေလမ်ိဳး ၈၀-ဇာတ္လမ္းနဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္ပါတယ္။ တခါက ဗမာတေယာက္ ယိုးဒယားေလဆိပ္မွာ စစ္ေဆးတဲ့အခါ လ်က္ဆားတပုလင္း ေတြ႔လို႔ Custom အရာရွိကေခၚေမးပါ သတဲ့။ လ်က္ဆားပုလင္းေပၚမွာပါတဲ့ စာကို ဘာသာ ျပန္ခိုင္းတဲ့အခါ ကိုေရႊျမန္မာက 80 Types of Wind. လို႔ တိုက္႐ိုက္ ဘာသာျပန္တယ္ ဆိုပဲ။ ေလမ်ိဳး ၈၀-က ဘာေတြလဲ ေမးေတာ့ ကိုေရႊျမန္မာက မေျဖႏိုင္ဘူး-တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ယိုးဒယား Custom အရာရွိက “ ေလမ်ိဳး ၈၀ ရွိတယ္ပဲ ထားပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းတယ္ ေျပာေျပာ။ အဲဒီ ေလမ်ိဳး ၈၀ကို အမႈန္႔လုပ္တဲ့ အထိေတာ့ စြမ္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ ပါသတဲ့။

ဒကာ ဘလက္ေရ က်ဳပ္တို႔ ေရျမဳပ္ဗုံးကလဲ 80 Types of Wind- ပဲလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ၾကားရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ ေပးဦးမယ္ မသိ။ ၾကားေတာ့လည္း ၾကားခ်င္စမ္းပါဘိ။


ဒီေနရာ မွ ကူးယူေဖၚျပပါတယ္

Thursday, November 12, 2009

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကတရားေတာ္မွ

ေလာကဓံဆိုတာ အေကာင္းလည္း ေလာကဓံပဲ။ အဆိုလည္းေလာကဓံပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆိုးကိုပဲ ေလာကဓံလို႔ ေျပာၾကတာမ်ားပါတယ္။ အေကာင္းနဲ႔ ၾကံဳေနရတဲ့ အခါၾကေတာ့ ငါ့မွာ ေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳေနရတယ္လို႔ မေျပာၾကဘူး။ အေကာင္းကို ေလာကဓံလို႔ မထင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘဝမွာ ၾကံဳေတြ႔ေနရတာဟာ အဆိုးေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အဲဒါေတြကို သတိနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည္႔ျပီးေတာ့ သိျပီးေတာ့ ေနၾကမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ အဆိုးေတြရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ခံရတာ သက္သာမယ္။ အေႁခြအရံမ်ားျခင္း အေႁခြအရံနည္းျခင္းကို အရင္ကလည္းေျပာဖူးပါတယ္။ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ လူေတြ ေတြ႔ၾကံဳရမယ့္ ဒုကၡ ေတြထဲမွာ အၾကီးဆံုးဒုကၡက ဘာလဲဆိုေတာ့ အေပါင္းေဖာ္မရွိျခင္းပဲ။ အခုလည္း ၾကံဳေနရပါျပီ။ ေယဘုယ် ေလာကၾကီးထဲ ၾကာေလမ်ားေလ ျဖစ္လာေနတာ လူဦးေရမ်ားလာသေလာက္ လူေတြအေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ ပိုျဖစ္လာပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါးေတြ လည္းအခုေခတ္မွာ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါးမ်ားလာသေလာက္ အေဖာ္လည္းပိုျပီး မက္လာၾကပါတယ္။
အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒီအခက္ခဲေတြကို ေတြ႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေနပါျပီ။ အေနာက္နိုင္ငံက ပညာရွိအခ်ိဳ႔ကလည္း ဒီအခက္ခဲ ဒုကၡ ေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာ သူတို႔ဟာသူတို႔နည္းလမ္းေတြ ရွာေနၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျပည့္စံုတယ္လို႔ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္စံုဘူး။ သူတို႔ဆီက ေကာင္းတဲ့ နည္းေတြကိုလည္း ယူရမွာပဲေနာ္။ ဘုန္းဘုန္းငယ္ငယ္က စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ ဖတ္ဖူးတာရွိတယ္။“My crowded loneliness ” အဓိပၸါယ္က လူေတြအမ်ားၾကီးထဲမွာ ေနျပီးမွ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့ဘဝ လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ အင္မတန္စဥ္းစားဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ လူမရွိလို႔ အထီးက်န္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ကိုယ့္အနားမွာ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနေပမဲ့လည္း ကိုယ္ဟာအထီးက်န္အေဖာ္မဲ့ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပက္သက္လို႔လဲ အေနာက္နိုင္ငံက ပညာရွင္မ်ားေျပာတာကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ႔ သတိပ႒ာန္ၾကီးနဲ႔လည္း ဒါကိုဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေျဖရွင္း ရမလဲဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔လည္း လုပ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိေနေပမယ့္ အေဖာ္မဲ့သလို ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ၾကံဳဖူးၾကမွာပါပဲ။
ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အနည္္းနဲ႔ အမ်ား အေဖာ္မဲ့ေနသလို အထီးက်န္ေနသလိုမ်ိဳးဟာ ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕လူေတြဟာ အလုပ္သိပ္မ်ားတယ္ ဘယ္ေတာ့မဆို ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္တယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္သြားတယ္၊ ေျပာတယ္၊ လုပ္တယ္။ သူ႔မွာ သူ႔အနားကို ေရာက္လာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး အာရုံျပဳဖို႔၊ ဒီလူေျပာတာကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားဖို႔၊ အဲဒီလူကို ကိုယ့္စိတ္ထဲက ဘာေျပာခ်င္လဲဆိုတာကို စဥ္းစားျပီးေတာ့ ျပန္ေျပာဖို႔ရာ အခ်ိန္မရွိဘူး။
အခုေခတ္က အလုပ္အင္မတန္မ်ားတဲ့ေခတ္၊ အေပ်ာ္အပါးေတြ အင္မတန္မ်ားတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ေတာ့ လူလူခ်င္းဆက္ဆံေရးမွာ အခ်ိန္ေတြဟာ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကုန္သြားတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ မိဘနဲ႔သားသမီး စကားေျပာခ်ိန္ဟာ တစ္ေန႔မွမိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ပဲရွိတယ္တဲ့။ လူလူခ်င္းထိေတြ႕မႈ Human contact တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားေနတယ္။
အေဖာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးကိုေခၚမလဲ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနမလဲ၊ ဘာေတြခံစားေနရမလဲကို ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့သူ၊ နားလည္တဲ့သူ။ နားလည္တယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာ အားနည္းခ်က္ေရာ အကုန္လံုးကို နားလည္တာကိုိဆိုလိုတာေနာ္။ ကိုယ့္ကိုအလကားေနရင္း အျပစ္မတင္တဲ့သူ၊ မေဝဖန္ မရႈတ္ခ်တဲ့သူ၊ အျပစ္မရွာတဲ့သူကို ကိုယ့္အေဖာ္လို႔ေခၚတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ လူေတြက အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာတက္တယ္။ အျပစ္ေသးေသးေလးကို ပံုၾကီးခ်ဲ႕တတ္တယ္။ အေဖာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းေတြဟာ အဲဒီလို မလုပ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ့ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ေစတနာ၊ေမတၱာနဲ႔ မေထာက္ျပဘူး မဆိုလုိဘူးေနာ္။ ကိုယ့္မွာ အမွားေတြ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိေနရင္ေတာင္မွ အဲဒါကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီးေတာ့ နားလည္ေအာင္ၾကိဳးစားတယ္။ ငါဟာ သူ႕ေနရာမွာ ေနရရင္ ဘယ္ႏွယ့္မ်ားေနမလဲလို႕ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တယ္ ကိုယ့္စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္တယ္။ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္တယ္။ အဓိပၸါယ္ကိုလည္း မွန္မွန္ေကာက္တယ္။
ဒီအခ်က္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါေနာ္။ အေဖာ္ျဖစ္ဖုိ႔ရာ လုိအပ္တဲ့ အဂၤါရပ္ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ကုိယ္အနားမွာ ထုိင္ေနရံုနဲ႔ အေဖာ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ကုိယ္ေျပာတဲ့ စကားကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႕ နားလည္မွသာ သူနဲ႔ ကုိယ္နဲ႕ အေဖာ္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကုိယ္က စကားတစ္ခုခုေျပာတယ္။ သူက သူ႔ဟာသူ လုိသလို အဓိပၸါယ္ေကာက္တယ္။ ကုိယ္က အဲဒါငါေျပာခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျပန္ရွင္းျပရင္ေတာင္မွ သူက လက္မခံဘူး။ ကုိယ္ေကာက္ခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲေကာက္တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးလုပ္တတ္တယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ အေဖာ္မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ နားလည္တယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥဟာ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ တဆင့္ႏွိပ္ပီ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ နားလည္ခ်င္စိတ္ရွိတယ္။ နားလည္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားတယ္္ဆုိရင္ပဲ အင္မတန္ေတာ္လွပါပီ။ အဲဒီေလာက္ရွိပီဆုိရင္ပဲ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ အေဖာ္ျဖစ္လုိ႔ရပီ။
အမ်ားစုကေတာ့ တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူပင္ေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အဓိပၸါယ္ေတြ ေကာက္တာေတြ လဲြေနတယ္။ စကားကုိ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး။ ကုိယ္ခ်င္းမစာဘူး။ နားမလည္ဘူး။ ခႏၶာကုိယ္ခ်င္း ထိပီ ထို္င္ေနေသာ္လည္း စိတ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မသိဘူးလို႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သူ႔လည္း ငါမသိ ငါ့လည္း သူမသိ။ ဒီလို မသိႏုိင္တဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ အေဖာ္မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ငါ့ကုိ သိမွ ငါနဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္မယ္။ ငါဘယ္လုိခံစားေနတယ္ဆုိတာ သိမွ ငါနဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္မယ္။
ဥပမာ... သခၤ်ာပညာရွင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ ရူပေဗဒ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆုိပါေတာ့.. မက္စ္နဲ႔ ေဖစ့္စစ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာသာရပ္ခ်င္း ဆက္စပ္မႈခ်င္းနည္းနည္းရွိေနေတာ့ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေျပာၾကမယ္ ဆုိၾကမယ္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေဖာ္မျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ အဲဒါ အျပင္ပေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္ဘဝနဲ႔ ကုိယ္ခံစားခ်က္နဲ႔ တကယ္ျပည့္ျပည္ဝဝ ဆက္စပ္မႈ မရွိေသးဘူး။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ပညာရွင္ အခ်င္းခ်င္း ပညာကုိ တန္ဖိုးထားတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အဲဒီေလာက္နဲ႕ ဆက္ဆံေရး မလံုေလာက္ဘူး။ သူ႔မွာ ဝမ္းနည္းတဲ့ အခါလည္းရွိတယ္။ စုိးရိမ္တဲ့ အခါလည္းရွိတယ္။ အားငယ္တဲ့ အခါလည္းရွိမယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းသာမဲ့အခါလည္း ရွိမယ္။ အဲဒါေတြ အားလံုးကို မွ်ေဝေျပာျပႏုိင္ပါမွ မိတ္ေဆြေကာင္း အေဖာ္ေကာင္းလုိ႔ ေခၚႏုိင္တယ္။
ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခါတစ္ေလ ဝမ္းနည္းတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကုိ ဟန္လုပ္ပီ ဖံုးကြယ္ပီ ေနတတ္တယ္။ လူနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အမဴအရာမ်ဳိးလုပ္ျပတယ္။ ငါဝမ္းနည္းေနတာ လူေတြ မေတြ႔ေစရဘူး။ လူသိသြားရင္ ငါ့ကုိ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့လူလုိ႔ ထင္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟန္လုပ္ပီ ေနရတာ သိပ္ပီေတာ့ lonely ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥေတြထဲမွာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ျပန္ပီ ရွင္းရတဲ့ ကိစၥမ်ဳိး ရွိခ်င္ရွိမယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးလည္းရွိခ်င္ ရွိမယ္။ အဲဒီလို ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ ရွက္တာ ေၾကာက္တာ အားငယ္တာ စိုးရိမ္တာ ဝမ္းနည္းတာေတြကို မသိတဲ့သူ နားမလည္တဲ့သူ ကုိယ္ခ်င္းမစာတဲ့ သူေတြအတြက္ အေဖာ္မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အထူး သျဖင့္ ကုိယ္နဲ႔ အတူေနတဲ့သူေတြဆုိရင္ အေရးၾကီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ လူအမ်ားနဲ႔ တကယ္ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မဆက္ဆံၾကဘူး။ လူေတြနဲ႕ ကင္းကြာပီ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတာကုိလဲ ရင္ထဲမွာ ခံရတာ ခက္ေနတယ္။ ကုိယ္အေၾကာင္းကုိ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ျပန္ေတြးမိရင္ ရင္ထဲမွာ ခံရတာ ခက္ေနတယ္။ ဒါကိုလည္း လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ခံစားဖူးမွာပါေနာ္။
forward.ထဲကကူးယူထာတာပါ။ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖိုု႔