အ႐ႈံးမရွိေသာဘဝ

လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ အိပ္မက္ သို႔မဟုတ္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဆိုတာ ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု ရွိခဲ့ေလသည္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အတိတ္ကို ျပန္ေတြးတိုင္း တေရးေရး ျပန္ေပၚေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေတြ႔ၾကံဳျဖစ္ပ်က္ လာခဲ့သမွ် အဓိပၸါယ္ ရွိခ်င္သည္။ ဘ၀ရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ထဲက သခၤန္းစာတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျမြဖမ္းဘူးတယ္၊ ဂ်ီဖမ္းဘူးတယ္၊ ေတာ၀က္ေထာင္ဘူးတယ္။ ေျမြက ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းဘူးသလဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက ေတာင္ေျခရင္း မွာပါ။ ေတာင္တန္းရွည္ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာ တည္ရွိပါသည္။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရွိရင္ ေတာင္ေပၚျခံထဲကို တစ္ပတ္ကို သံုးေလးေခါက္ေလာက္ သြားရသည္။ ရာဘာပင္ေတြဆီကို ျခံဳေတြရွင္းသြားရသည္။ မနက္ ၈ နာရီထိုးေလာက္ ထမင္းၾကမ္းစားၿပီး ေတာင္ေပၚကို အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ တစ္ေယာက္ကို ဓားတစ္လက္နဲ႔ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းေလးနဲ႔ပါ။ ေတာင္ေပၚျခံေတြကို ေရာက္လို႔ ရြာဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ လယ္ကြင္းေတြက မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးပါပဲ။

ေတာင္ထိပ္က ျခံကိုေရာက္တာနဲ႔ ျခံဳေတြကို စခုတ္ၾကေတာ့တာပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အသံေတြ ဘာေတြေပး စၾကေျပာင္ၾကရင္းနဲ႔ေပါ့။ ျခံဳေတြထဲက မီးစိုက္လို႔ရတဲ့ ဟာေတြကို ရြာျပန္ရင္ ထမ္းဆင္းသြားၾကတာပါ။ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီေလာက္ဆိုရင္ အိမ္ျပန္ၾကေလသည္။ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုကို ေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ ထင္းစည္းေတြကိုခ်၊ ငါးမိနစ္ေလာက္ အနားယူ အပမ္းေျဖေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာေတြ ဘာေတြသစ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေရေတြခ်ိဳး။ ခံုေပါက္ ေဆာ့ကစားၾက ပါေတာ့သည္။ ေဆာ့ကစားၾက၊ ေရကူးၾက၊ ဒိုင္ပင္ထိုးၾက အဲလိုနဲ႔ ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္က စမ္းေခ်ာင္းရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းကို ျဖတ္သြားေနသည္ကို အားလံုး ျမင္ေတြ႔ၾကေလေတာ့သည္။ ဟာ ဟိုမွာ ေျမြႀကီး ေျမြႀကီး.. အဲဒီေျမြက အဆိပ္ မရွိဘူးတဲ့။ တစ္ေယာက္က လင္းေျမြတဲ့။ တစ္ေယာက္က စပါးႀကီးတဲ့။ တစ္ေယာက္က စပါးအံုးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပးသြားၿပီး သြားဖမ္းတာ. အၿမီးကိုေတာ့ မိပါရဲ႕ ေျမြက တအားရုန္းေတာ့ ဆြဲလို႔ေတာင္ မႏိုင္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ လြတ္သြားပါေလေတာ့သည္။ ေျမြကပဲ အေကာင္ႀကီးတာလား၊ လူကပဲ အေကာင္ေသးတာလား ေျမြအားနဲ႔ လူအား မမွ်တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ စြန္းစားခန္းေတြ မို႔လို႔ အခုအခ်ိန္အထိ အမွတ္ရေနဆဲ။

ဂ်ီဖမ္းတာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ သစ္သီးေတြ လိုက္ခူးစားရင္းနဲ႔ ေတာင္ေပၚျခံေတြမွာ စံုဘရပ္သီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သစ္သိုသီး၊ မရမ္းသီး၊ ဆိတ္ေခ်းသီး၊ ကနစိုးသီး၊ သရက္သီး၊ ေဆာင္းရာသီနဲ႔ ေႏြရာသီဆိုရင္ သစ္သီးေတြက စံုတယ္။ တစ္ျခံ၀င္ တစ္ျခံထြက္ လိုက္တိုးသြားရတာ၊ တိုးရင္း ဆင္းရင္းနဲ႔ ဂူရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားသည္။ ေတာၾကက္တစ္ေကာင္က ဖ်တ္ဖ်တ္ ဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ပ်ံသြားတဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာသံလဲကြာ၊ လိုက္ပတ္ၾကည့္တာ ဂ်ီတစ္ေကာင္က အိပ္ယာထ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွမ္းေခၚဖို႔ ဆိုတာလည္း အသံၾကားသြားလို႔လည္း မျဖစ္၊ အို ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲကေတာ့ ေျခေထာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ အၿမီးျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲထားမယ္ေပါ့။ ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚမယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ အေနာက္ကေန အသာေလးသြားၿပီး၊ အၿမီးကိုဆြဲတာ ဂ်ီက ထခုန္ၿပီး လႊားခနဲဆို လြတ္သြားပါေလေရာ။ ဟာ မိသာ မိသြားရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးကြာ၊ ေမာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္၊ မမိခဲ့ျပန္ပါဘူး။

ေတာ၀က္က်ေတာ့ မေလးရွား စေရာက္တုန္းက ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္ စလုပ္ရပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးေတြက ေတာေတြ ေတာင္ေတြနား မွာပါ။ မေလးရွားမွာက ေတာစပ္၊ ေတာင္စပ္ေတြ နားမွာေတာင္မွ ေတာ၀က္၊ ေမ်ာက္၊ ဖြတ္ေတြ၊ ေတာၾကက္ေတြက အရမ္း ေပါမွေပါ။ ေဆာက္လုပ္ေရး ဆုိေတာ့ မနက္ ၇ နာရီထိုးေလာက္ အိပ္ယာထ၊ ၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္း ခ်က္ျပဳတ္၊ အလြယ္တကူ အလ်င္အျမန္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရတယ္ ဆုိေတာ့ တစ္ခါလာလည္း ၾကက္ဥေၾကာ္ တစ္ခါလာလည္း ၾကက္ဥဟင္း၊ တစ္ခါလာလည္း ၾကက္ဥနဲ႔ ပဲနဲ႔၊ ၾကာလာေတာ့ ၾကက္ရုပ္ ေပါက္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ ေစ်းဆိုင္ကလည္း ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္ ဆိုေတာ့ အသြား အျပန္နဲ႔တင္ အလုပ္ဆင္းရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိဳးေတြက အစား အေသာက္ ေကာင္းေကာင္း စားရတယ္။ သူတို႔ေတြက ေတာထဲသြားၿပီး အမဲလိုက္ ထြက္ၾကတာေလဗ်ာ။ ေန႔တိုင္းေတာ့ ေတာ၀က္တို႔၊ ဂ်ီတို႔ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူတို႔ကို အားက်ၿပီးေတာ့ က်ားဖမ္းမယ္၊ ဆင္ဖမ္းမယ္၊ ေတာ၀က္ေထာင္မယ္ ဆိုၿပီး၊ ညေနပိုင္း အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ ေတာထဲသြားၿပီး ေတာ၀က္ သြားေထာင္လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ သြားၾကည့္လည္း မမိ၊ ႏွစ္ေန႔ သြားၾကည့္လည္း မမိ၊ တစ္ပတ္ေလာက္ သြားၾကည့္လည္း မမိဆိုေတာ့ ရရာနဲ႔ပဲ ၾကက္ဥနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရ ပါေတာ့တယ္။ အင္ဒိုနီးရွား လူမ်ိဳးေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး သနားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ သူတို႔ သထာလို႔ေပးတဲ့ ၀က္ေခါင္း၊ ၀က္ေျခေထာက္ကိုပဲ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ၿပီး စားရပါေတာ့တယ္။

ငွက္က်ေတာ့လည္း ဟိုး ငယ္ငယ္ေလး တုန္းကပါ။ ေႏြရာသီဆုိေတာ့ ဇီးသီးေတြ လိုက္ခူးစားရင္း လယ္ထဲဆင္းၿပီး ငွက္လိုက္ပစ္တာ တစ္ခါေတာ့ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္နားကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ ေရကန္ႀကီး နားမွာက ထန္းပင္ႀကီးေတြက ကန္ေပါင္ ပတ္ပတ္လည္း ၀ိုင္းေနတာပဲ။ ထန္းပင္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ သနပ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရွိသည္။ သနပ္ပင္ရဲ႕ ခြၾကားမွာ ဂ်ိဳးတစ္ေကာင္ နားေနတာ ျမင္ေတာ့ အသာေလး ေလာက္စာသီးကို ေသခ်ာေရြး၊ ေလးခြကို ေသခ်ာကိုင္၊ လူကို ထန္းပင္နဲ႔ကြယ္၊ ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ေနလည္းပူ၊ ေလေပြေတြကလည္း တိုက္၊ ေလးခြကို ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး ပစ္လိုက္တယ္။ ကန္ရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ျခမ္းဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတာေပါ့။ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး ပစ္လိုက္ေတာ့ ေလာက္စာလံုးက ကန္လည္လည္း ေရာက္သြားေရာ ငွက္က သူနားေနတဲ့ အကိုင္းခြၾကားက ငွက္တစ္ကိုယ္စာ ခြၾကားကေန ထပ်ံသြားပါေလေရာ။ ပစ္လိုက္တဲ့ ေလာက္စာလံုးကလည္း ငွက္နားေနတဲ့ တစ္ကိုယ္စာေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ ခြၾကားကုိ သြားမွန္တယ္။ ကေလး စိတ္ဆိုေတာ့ မေက်နပ္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္က ေလးခြကို ကိုင္ၿပီး မပစ္လိုက္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငွက္က ပ်ံသြားတာ တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္က ပစ္လိုက္လို႔ ငွက္နားေနတဲ့ တစ္ကိုယ္စာ ေနရာကို မမွန္ဘဲ တျခားေနရာကို သြားမွန္တာက တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အခုဟာက ပစ္လိုက္လို႔ ေလာက္စာသီးက ငွက္နားေရာက္မွ ငွက္က ထပ်ံသြားတယ္ ဆိုေတာ့ ကေလးစိတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့စဥ္းစားၿပီး အေတြးေတြနယ္ခ်ဲ႕ ေနေလတယ္။ ေအာ္ ငွက္ ငွက္ နင္ကံေကာင္းသြားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလေတြကပဲ အရမ္းတိုက္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္ ငါ့ကို ေတြ႔သြားတာလား၊ ေအာ္ ငွက္ ပ်ံသန္းသြားႏိုင္တဲ့ အေတာင္ပံေတြရွိလို႔ေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္မွာ မ်က္ေစ့ပါလို႔ သူ႔အႏၱရာယ္ေတြကို သူ ျမင္ေတြ႔သြားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္၊ ငွက္မွာ မ်က္ေစ့ရွိလို႔ နားရွိလို႔၊ အေတာင္ပံရွိလို႔ ေျခေထာက္ရွိလို႔၊ ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အဂၤါအားလံုး ျပည့္စံုလို႔ သူ႔အႏၱရာယ္ကေန သူ လြတ္ေျမာက္သြား တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္မွာ မပ်ံသန္းႏိုင္ေလာက္တဲ့ အနာေတြ၊ ဒဏ္ရာေတြ ရွိေနမယ္ ဆိုရင္ေကာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါကပဲ ည့ံတာလား၊ အဲဒီအခ်ိန္က ကေလးတစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ ေတြးခ်င္တာေတြ လိုက္ေတြး ေနေတာ့တာေလ။

အခုလို ႀကီးလာမွ ေလာကဓံ မုန္တိုင္းေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္လာရေတာ့ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သြား သတိရမိသည္။ ေလမုန္တိုင္းေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္၊ လူေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ငွက္ေတြက အသက္ တစ္ေခ်ာင္းကုိသာ ေဘးမသီ ရန္မခ ကာကြယ္ဖို႔ ငွက္ေတြမွာ မ်က္ေစ့ရွိတယ္၊ နားရွိတယ္၊ ငွက္ေတြရဲ႕ အဂၤါ ျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ အႏၱရာယ္ေတြကို သူတို႔ ကာကြယ္ႏိုင္ၾက တယ္ေလ။ ေလမုန္တိုင္းေတြက ဘယ္ေလာက္ ၾကမ္းၾကမ္း၊ လူေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ေတြက ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား၊ သူတို႔ အစာ မငတ္ၾကပါဘူး။ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ ငွက္ေတြမွာလည္း ရွိေနၾကတာလား။ ငွက္တစ္ေကာင္မွာ ငါဟာ ငွက္တစ္ေကာင္ ပီသတယ္ ဆိုတဲ့ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြက ငွက္ေတြမွာေကာ ရွိေနၾကတာလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငွက္ေတြမွာလည္း ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ ငွက္ေတြမွာလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ အႏၱရာယ္ေတြ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ ငွက္ေတြမွာ အသိတရား မရွိဘူး၊ ဉာဏ္ပညာ မရွိဘဲနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ကို သူတို႔ ဘာေတြနဲ႔ ကာကြယ္ခဲ့ၾကသလဲ။ ငွက္ေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္ အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ လိုရာခရီးကို သူတို႔ ပ်ံသန္းသြားႏိုင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀မွာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုရာခရီးက ဘယ္လဲ၊ ဘယ္အထိလဲ၊ ဘယ္မွာ ဆံုးမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုရာခရီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ လိုအင္ဆႏၵ ေတြေၾကာင့္သာ အႏၱရာယ္ေတြ မ်ားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵေတြေၾကာင့္ မဆံုးတဲ့ ခရီးရွည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပ်ံသန္းေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အဲေလာက္ထိ အႏၱရာယ္ေတြၾကားက မေမာမပန္းဘဲ တိုက္ခိုက္လာရတဲ့ အရာတစ္ခုဟာ ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ဘူး၊ မိဘ ေမာင္ႏွမေတြကို အက်ိဳး မျပဳႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵ တစ္ခုတည္းအတြက္သာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာပန္းျခင္းသာ အဖတ္တင္ေပလိမ့္မည္။

ဘယ္လို အက်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းက်ိဳး တစ္ခုခုျပဳဖို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပ်ံသန္းရျခင္းသည္ အဓိပၸါယ္ ရွိလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းက်ိဳး တစ္ခုခု ျပဳႏိုင္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုရာခရီးကို ပ်ံသန္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းသာ လိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္လက္အဂၤါ ျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံေကာင္းတယ္ လို႔ပဲ မွတ္ယူသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြဟာ ေလာကဓံရဲ႕ အဆိုး အေကာင္းေတြနဲ႔ နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ၾကံဳ ရင္ဆိုင္လာရရင္ ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြ႔ဲ အျပစ္တင္ ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကံေကာင္းေနတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဘာေကာင္းက်ိဳး တစ္ခုခုမွ မျပဳရေသးလို႔၊ မျပဳႏိုင္ေသးလို႔ ငါ ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္ေသးရပါလား၊ ငါလိုခ်င္တာ ဘာမွ မရေသးပါလား၊ မျပည့္စံုေသး ပါလားလို႔ ေတြးၿပီး အားငယ္တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ ဆႏၵေတြက မ်ားေနလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ့ အရာေတြကို သတိ မထားမိတတ္ၾကတာပါ။ ဘြဲ႔ေတြ၊ ရာထူးေတြ၊ ေငြေတြ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြကို မပိုင္ဆိုင္ထားဘူး ဆိုရင္ေကာ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားမလည္ထားဘူး ဆိုရင္ေကာ၊ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ ကရုဏာေတြ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မရွိဘူး ဆိုရင္ေကာ၊ ဘာဘြဲ႔၊ ဘာရာထူး၊ ဘာေငြ၊ ဘာပစၥည္း ဥစၥာ တစ္ခုမွ မပိုင္ဆိုင္ ထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြကို သူ႔စိတ္ထဲ၊ သူ႔ႏွလံုးသားထဲ၊ သူ႔အသိတရားထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုရင္ေကာ၊ သူပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ့ အရာေတြဟာ နည္းမွ မနည္းပဲ။

ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြဟာ ေငြရွိမွ ဖန္တီး လုပ္ယူလို႔ရတဲ့ အရာေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတကြဲ၊ ဖတကြဲ ေမြးရပ္ေျမကို ခြဲခြါၿပီး သူမ်ား တုိင္းျပည္မွာ အလုပ္ လာလုပ္ၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြ ထားမယ္ ဆိုရင္ေကာ၊ ဒီ့ထက္မက ကူညီမယ္၊ တိုင္ပင္မယ္၊ ေဆြးေႏြးမယ္၊ ခြင့္လႊတ္မယ္၊ သည္းခံမယ္၊ သေဘာထား ႀကီးၾကမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္အထိ အက်ိဳးျပဳေနသလဲ ဆိုတာ နားလည္လာလိမ့္မယ္ဟု ထင္မိသည္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြဟာ နက္ရွိဳင္းတယ္။ ထပ္ေတြးမယ္ ဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူေတြတိုင္းမွာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြ သူတို႔ေတြတိုင္းမွာ ရွိၾကမယ္ ဆိုရင္ ဒီကမၻာေပၚမွာ ဆင္းရဲၿပီး မတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံဆိုတာ ရွိႏိုင္ပါ့မလား၊ ငတ္ျပတ္ မြဲေတေနတဲ့ သူေတြေကာ ရွိႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထင္မိရင္ မွားသြားေလမလား။ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတယ္၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတယ္ ဆိုရင္ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမ်ား လိုေနေသးလို႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစား ေၾကကြဲေနၾကရတယ္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာေတြ ေခါင္းပါးလာတာနဲ႔ အတူ၊ ကမၻာႀကီးက ပူေႏြးလာတာနဲ႔ အတူ၊ လူေတြရဲ႕ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ မ်ားလာတာနဲ႔ အတူ၊ ကိုယ္က်င့္တရား အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားလာတာနဲ႔ အတူ၊ ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး ကပ္ေတြ ဆိုက္လာတယ္။ ေဘးဆိုး၊ အႏၱရာယ္ ဆိုးေတြကို ရင္ဆိုင္လာရတယ္။ ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားလာၾက ရတယ္။ ငလ်င္ဒဏ္၊ ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ မိဘမဲ့ ကေလးေတြ မက တစ္ေဆြ တစ္မ်ိဳးလံုးေပ်ာက္၊ ရြာလံုးေပ်ာက္၊ ၿမိဳ႕လံုးေပ်ာက္ ေသေၾက ပ်က္စီးၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ဘာမ်ား ေၾကကြဲစရာေတြ ရွိလို႔လဲ။ ဒီလို ေဘးဆိုးေတြကေန လြတ္ေနလို႔၊ ကပ္ဆိုး ေဘးဆိုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္မဆိုင္ရလို႔၊ မေတြ႔ၾကံဳရလို႔ အကယ္၍ ဒီလို အႏၱရာယ္မ်ိဳးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ က်ေရာက္လာမယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္တစ္ေခ်ာင္းသာ ေတာင့္တ လိုခ်င္ေတာ့မွာပါ။

လူ႔ဘ၀တစ္ခုကို ရလာၿပီး ေလာကႀကီးမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ၊ မနာလို ၀န္တို အၿငိႇဳးအေတး မာန္မာနေတြနဲ႔ မစည္းလံုး မညီညာဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕လိုအင္ ဆႏၵေတြနဲ႔ အတၱေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ ေရွ႕တန္း တင္ေနၾကရတာလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရႏိုင္ပါလား။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သုတ၊ သီတင္း၊ ဗြီဒီယိုေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဗဟုသုတ၊ အသိတရားေတြေတာ့ တိုးလာပါရဲ႕၊ ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနသလို ပါပဲ၊ အေကာင္းေတြ ေရာက္လာသလို၊ အဆိုးေတြလည္း မေတြ႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေနာက္ကေန အရိပ္လိုပဲ လိုက္လာပါတယ္။ တရားစာအုပ္ကို ဖတ္ေနခ်ိန္က ခံစားမႈက တစ္မ်ိဳး၊ အင္တာနက္ ေပၚက ေထြရာေလးပါး စာေတြကို ဖတ္ေနခ်ိန္က ခံစားမႈက တစ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အျမင္ မတူတာေတြ ျမင္ေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ေရာ ႏႈတ္ပါ မတည္ၿငိမ္တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္တင္ ရွဳတ္ခ်ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ဆိုရင္ ထင္းကနဲ ထင္းကနဲ ေပါက္ကြဲခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဒီ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္၊ သက္ဆုိင္ပါတယ္ ဆုိတာေတာင္မွ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ ပါဘူး။ သက္ဆိုင္ပါတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ လုပ္ေပးလို႔ မႏိုင္၊ လုပ္ေပးလို႔ မရတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္မွ မသက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြထဲမွာ တိုး၀င္ ေမႊေႏွာက္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသာကေတြ၊ ေဒါသေတြ ပိုမ်ားလာရ ရွာတယ္၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အမွန္တကယ္ အစစ္အမွန္ သက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွန္တကယ္ လုပ္ရမယ့္အလုပ္၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္၊ လုပ္ကို လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုပဲ လုပ္မယ္၊ စဥ္းစားမယ္၊ စိတ္ထဲ ထည့္မယ္၊ ေခါင္းထဲ ထည့္မယ္၊ အဲဒီလို မစစ္မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ မစစ္မွန္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ စစ္မွန္တဲ့ အလုပ္ကို ခြဲျခားၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ မစစ္မွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ မစစ္မွန္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြထဲက ထုတ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေသာကေတြ ေဒါသေတြ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိသည္။ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတယ္၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုတယ္၊ ဘ၀တစ္ခု ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ဖို႔၊ ရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ က်ေရာက္လာတဲ့ ေလာကဓံ ရွစ္ပါးကို ေသေသေၾကေၾက ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွဳံးနိမ့္ခဲ့ရင္ေတာင္၊ ရင္မဆိုင္ႏိုင္လို႔ က်ရွံဳးခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဆံုးရွံဳးမႈက အသက္ တစ္ေခ်ာင္းတည္း ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ရွံဳးခဲ့ရင္ေတာင္ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးရမွာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဒီကမၻာေပၚမွာ ရာထူးေတြ၊ ေငြေတြနဲ႔ ျပည့္၀ ခ်မ္းသာေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး။ ဘာသာျခားေတြ မေျပာနဲ႔ ထားဦး၊ ဗုဒၶဘာသာ အမည္ခံၿပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာလည္း မသိ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာလည္းနည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီလို လူေတြ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆံုးရွံဳးသြားရင္ သူတို႔ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးမႈက အမ်ားႀကီး ဆိုတာ သူတို႔ပဲ သိလိမ့္မည္။

မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေနတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘိုးဘြားရိပ္သာေခၚ လူအိုရံုေတြမွာ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္ ၀န္ထမ္း မရွိတဲ့ အျပင္၊ အလုပ္ပါ လုပ္ရတယ္လို႔ တရုတ္ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လို႔ သူတို႔ေျပာလို႔ သိရပါသည္။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိရလို႔ ဒီလိုလူေတြကို အျပစ္တင္ ရွဳတ္ခ်ဖို႔မလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ ေစတနာသည္ လူတိုင္းအတြက္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အႏွစ္သာရကို နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အရွံဳး မရွိေစရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၀ါဒသည္ အရွံဳးမရွိတဲ့ ၀ါဒ ျဖစ္သည္။ ရွဳတ္ခ်တယ္၊ အျပစ္တင္တယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ဟာ ဘယ္အလုပ္မွ မေကာင္းဘူးလို႔ ထင္မိသည္။ ရွဳတ္ခ်သူ၊ အျပစ္တင္သူ တစ္ေယာက္ဟာ မိမိရင္ထဲမွာပဲ ေသာကေတြ၊ ေဒါသေတြ အရင္ ပြားမ်ားေစသလိုပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္လာမိသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။တစ္ခါတစ္ခါ ေလာကႀကီးမွာ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀က ျပည့္စံုေနသလိုပဲလို႔ ခံစားရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ကံၾကမၼာကုိ ယိုးမယ္ဖြဲ႔ အျပစ္တင္ ေျပာဆိုတတ္ၾကတယ္၊ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနတယ္၊ ကိုယ္လက္အဂၤါ ၿပီးျပည့္စံုေနတယ္ ဆိုရင္ပဲ ကံေကာင္းေနတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။
[ ထိုက္ဦး]ညီကိုယ္ဖိုးသားကူညီေရးေပသည္။