ေလာကရွိလူသားတုိင္း ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ သေဘာတရားကုိ ေလာကဓမၼ(ေလာကဓံ)ဟု ေခၚ၏။ လူသားတုိင္း မျဖစ္မေန ေတြ႕ႀကဳံခံစားရမည့္ ယင္းေလာကဓံ တရားမ်ားမွာ ၁။ လာဘ္လာဘေပါမ်ားျခင္း၊ ၂။ လာဘ္လာဘမရွိျခင္း၊ ၃။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ ၄။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း မရွိျခင္း၊ ၅။ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ၆။ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ၇။ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ၈။ ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ ဤတရားရွစ္ပါးပင္ ျဖစ္၏။ ဤတရားရွစ္ပါးကုိ မေတြ႕ႀကံဖူးသူ၊ မခံစားဖူးသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ အားလုံးေတြ႕ႀကံဳ ခံစားဖူးၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးတြင္ အေကာင္းေလာကဓံ ရွိသကဲ့သုိ႔ အဆုိးေလာကဓံလည္း ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ အေကာင္းေလာကဓံႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါ အားလုံးႏွစ္သက္ သေဘာက်ၾကၿပီး မည္သူကမွ် `ဒါလည္းပဲ ေလာကဓံပါလား`ဟု ေတြးကာ သတိနဲ႔ေနမွပဲဟူသည့္ အေတြးမရွိၾကေပ။ စင္စစ္ ဤအေကာင္း ေလာကဓံသည္လည္း မည္သူမဆုိ မလဲြမေသြ ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ ေလာကဓံပင္ျဖစ္၏။ မည္သူမွ် အေကာင္းခ်ည္းပဲ မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အဆုိးခ်ည္းမ်ားႏွင့္လည္း မရွိႏုိင္ေပ။ အေကာင္းအဆုိးတဲြၿပီး ႀကံဳေတြ႕ေနၾက ရမည္သာ ျဖစ္၏။ ပုထုဇင္မ်ား၏သေဘာကား ေကာင္းသည္မ်ားကုိသာ လုိလားႏွစ္သက္ၾက၏။ အေကာင္းမ်ားႏွင့္သာ ႀကဳံေတြ႕ေနလုိၾက၏။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း အဆုိးေလာကဓံႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕သည့္အခါ အလြယ္တကူ ပ်က္ဆီးသြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ စင္စစ္ အဆုိးေလာကဓံေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အေကာင္း ေလာကဓံေၾကာင့္လည္း ပ်က္ဆီးႏုိင္ေပ၏။ သိပ္ခ်မ္းသာသည့္သူမ်ား ဘ၀ပ်က္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ၾကရေပမည္။ ထုိသူမ်ားသည္ အေကာင္းေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္သျဖင့္ ပ်က္ဆီးေနၾကရျခင္းျဖစ္၏။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အေကာင္းေလာကဓံႏွင့္ ၾကဳံသည့္အခါ အလြန္အကၽြံ မေပ်ာ္မိၾကရန္၊ မခံစားမိၾကရန္၊ အဆုိးေလာကဓံႏွင့္ ႀကံဳသည့္အခါတြင္လည္း အလြန္အၾကဴး စိတ္မညစ္ရန္၊ စိတ္ဓာတ္မက်ရန္ႏွင့္ ဤအေကာင္းအဆုိးဟူသည္မ်ားမွာ ေလာကဓံတရားမ်ားပါလားဟု သတိကပ္ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ မွန္၏။ ဤအေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံတရားမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကုိ ေျပာာင္းလဲြသြားႏုိင္၊ ပ်က္ဆီးသြားႏုိင္ေပ၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေလာကဓံတရားကုိ မခံႏုိင္ၾကသျဖင့္္ ပ်က္ဆီးသြားၾကသူမ်ားကုိ အားလုံးေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။
အခ်ိဳ႕ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈဟူေသာ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾကသျဖင့္ ပ်က္ဆီးသြားၾက၏။ လာဘ္လာဘမ်ားသျဖင့္ အေပ်ာ္အပါး အလြန္လုိက္စားကာ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိမထိန္းႏုိင္ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ယင္းအေပ်ာ္အပါးမ်ားေၾကာင့္ပင္ ကုိယ့္က်င့္တရားမ်ားလည္း ပ်က္ဆီးသြားတတ္ၾက၏။ အရာရာ ေငြႏွင့္ရွင္းလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မိတတ္ၾက၏။ ေနာက္ဆုံး နားထင္ေသြးေရာက္ကာ ထင္ရာဆုိင္းမိၾကသျဖင့္ ဘ၀ပါပ်က္ဆီး သြားတတ္ၾက၏။ ဤသည္မွာ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈဟူေသာ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾက၍ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာဘဟူေသာ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားသည့္အခါတြင္လည္း `ဒါလည္းပဲ ေလာကဓံပါလား`ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္၏။ အခ်ိဳ႕လည္း အလာဘဟူေသာ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ မရွိသျဖင့္ လာဘ္လာဘရေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ပ်က္ဆီးသြားၾကသည္မ်ားလည္း ရွိ၏။ မိမိတုိ႔ရွိသမွ် ရသမွ်ေလးမ်ားျဖင့္ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကသျဖင့္ ပုိ၍ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္း ေရတိမ္နစ္သြားတတ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ဤေလာကဓံေၾကာင့္ ပုိမုိပ်က္ဆီးတတ္ၾက၏။ အျခားသူမ်ား ၀တ္စားသကဲ့သုိ႔ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္ၾကသျဖင့္ မွန္ကန္သည့္လမ္းကုိ မေရြးခ်ယ္ၾကဘဲ အလြယ္ရသည့္နည္းျဖင့္ ၾကိဳးစားကာ လာဘ္လာဘ ရေအာင္ရွာေဖြၾကရင္း မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ေရာင္းစားသည္အထိ ျဖစ္တတ္ၾက၏။ ဤသည္မွာ အလာဘဟူေသာ လာဘ္လာဘမရွိမႈ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾက၍ျဖစ္၏။
ထုိ႔အတူ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံတရားႏွစ္ပါးႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါတြင္လည္း ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔လုိ၏။ အခ်ိဳ႕ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားသျဖင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး မိမိအက်ိဳး ပ်က္ဆီးမႈမ်ားရွိတတ္၏။ အေပါင္းအသင္းမ်ားတြင္ မေကာင္းသည့္မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းပါလာ ပါက ထုိအေပါင္းအသင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ယခင္ကမလုပ္တတ္ေသာ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္လာတတ္သည္အထိ ျဖစ္တတ္၏။ စင္စစ္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားမႈသည္ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈႏွင့္လည္း ဆက္စပ္မႈရွိ၏။ မိမိက သုံးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္ စားေသာက္ႏုိင္သျဖင့္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားမႈလည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ မိမိတြင္ ဘာမွ်မရွိသည့္အခါ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားသည္လည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားမႈ ရွိသည့္အခါ တြင္လည္း အလြန္အက်ဴး မျဖစ္ဖုိ႔၊ မေပ်ာ္မိဖုိ႔၊ မိမိအက်ိဳးပ်က္သည္အထိ မျဖစ္ဖုိ႔၊ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္းဟာလည္း ေလာကဓံတစ္ခုပါလားဟု ဆင္ျခင္ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္၏။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနသည့္အခါတြင္လည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိအပ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနသည္က ေကာင္းသည့္အခါမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္၏။ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားသည့္အခါ ထုိအေပါင္းအသင္းမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ မသြားခ်င္ဘဲသြားရ၊ မေျပာခ်င္ဘဲလည္း ေျပာရ၊ မစားခ်င္ဘဲလည္း စားရသည့္အျဖစ္မွ ကင္းႏုိင္၏။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသျဖင္ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္ကုိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရတတ္၏။ စင္စစ္ ကိေလသာဟူသည္ မျမင္အပ္ရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူၿငိမ္း၏ ဟူေသာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး အဆုံးအမႏွင့္အညီ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနသျဖင့္ အျပင္မထြက္ျဖစ္သည့္အခါ အျပင္သြားသျဖင့္ ေတြ႕ရမည့္ အာ႐ုံမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ ျဖစ္ရမည့္ အကုသုိလ္မ်ား မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည့္ အေလ့အက်င့္ကုိ လုပ္ေပးသင့္၏။ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္လာလွ်င္ အယသဟူေသာ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံကုိလည္း အလုိလုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိသြားမည္ျဖစ္၏။
ေလာကရွိလူတုိင္း ေတြ႕ႀကံရမည့္ အေရးအႀကီးဆုံး ေလာကဓံမွာ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဟူေသာ ဟူေသာ ေလာကဓံပင္ျဖစ္၏။ မည္သူမဆုိ အကဲ့ရဲ႕ ခံရဖူးၾကသည္သာျဖစ္၏။ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းမွ ကင္းလြတ္သူ တစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ သာမန္သူမ်ား မဆုိထားဘိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေသာ္မွလည္း ကဲ့ရဲ႕မႈဒဏ္မွ မလြတ္ခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကဲ့ရဲ႕မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတုလဥပသကာ၀တၳဳတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။
``အုိ…အတုလ… ဤကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ ေရွး႐ုိးအစဥ္အလာေပတည္း။ ဤက့ဲရဲ႕ျခင္းသည္ ယခုမွျဖစ္သည္ မဟုတ္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ မ်ားစြာေဟာေျပာသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ႏႈိင္းခုိင္း၍ေျပာသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ေလာက၌ အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေသာသူမည္သည္ မရွိ။ လုံး၀အကဲ့ရဲ႕ခံရသူမည္သည္ ေရွးကလည္း မရွိခဲ့၊ ေနာင္အခါလည္း ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ယခုအခါ၌လည္း မရွိ။``
မွန္၏။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္ အတုိင္းပင္ ေလာကတြင္ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းမွ ကင္းေသာသူ မည္သည္မရွိသည့္အတြက္ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ပါက မတုန္မလႈပ္ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ လုိအပ္၏။ ဤအတူပင္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါတြင္လည္း ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရ၏။ စင္စစ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းမ်ားကုိ ျပန္ၾကည့္ပါက မိမိႏွင့္အဆင္ေျပ၊ မိမိေက်းဇူးႏွင့္ မကင္းဘဲရွိေနသည့္အခါတြင္ မိမိကုိ ၀ုိင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းေနၾကမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိႏွင့္အဆင္မေျပပါက ၀ုိင္း၀န္းကဲ့ရဲ႕ၾကမည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္၏။ ခ်စ္လွ်င္အျပစ္မျမင္ဟူေသာ ျမန္မာစကားအတုိင္းပင္ မိမိႏွင့္ခ်စ္ခင္ ကၽြမ္း၀င္ေန၊ သင့္ျမတ္ေနပါက မည္သူမွ် အျပစ္ေျပာၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီးဆုိက ၀ုိင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းၾကေသာ ထုိသူမ်ားကပင္ ျပန္၍အျပစ္ေျပာ ကဲ့ရဲ႕တတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းခံရသည့္အခါတြင္လည္း နားထင္ေသြးမေရာက္ဖုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အထင္မႀကီးဖုိ႔ သတိမလြတ္ဖုိ႔ အထူးလုိအပ္၏။ ဤခ်ီးမြမ္းမႈသည္လည္း ခဏပါပဲဟု ဆင္ျခင္တတ္ဖုိ႔ လုိအပ္၏။ လူတုိင္းလူတုိင္း ေကာင္းသည့္စကား၊ ခ်ီးမြမ္းသည့္စကားကုိသာ ၾကားလုိၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ အၿမဲမၾကားႏုိင္ၾကေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဘာမွမၿမဲျခင္းဟူသည့္ သေဘာကပင္ အတတ္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္သေဘာကုိ ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္္ ျဖစ္၏။
ေနာက္ဆုံးေလာကဓံ ႏွစ္ခုျဖစ္သည့္ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာသည္လည္း ေလာကသားတုိင္း ေရွာင္လဲြ၍မရ ဧကန္မုခ် ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ ေလာကဓံတရားမ်ား ျဖစ္၏။ စင္စစ္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာမွတစ္ပါး ေလာကသတ္မွတ္ၾကသည့္ ခ်မ္းသာမ်ားသည္ အစစ္အမွန္ ခ်မ္းသာမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ တဒဂၤခ်မ္းသာမ်ားသာ ျဖစ္၏။ တဒဂၤဟူသည္ အၿမဲမဟုတ္သည့္အတြက္ ယင္းခ်မ္းသာမ်ားသည္ အခ်ိန္မေရြးေျပာင္းလဲႏုိင္၊ ေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကခ်မ္းသာသည္ဟု ဆုိေသာတဒဂၤ ခ်မ္းသာမ်ားအေပၚ အျမင္မမွားဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲနုိင္သည့္ အရာမ်ားဟု သတိျပဳကာ ယင္းခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံကုိလည္း ခံႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေပမည္။ ခ်မ္းသာသည့္အခုိက္တြင္ အက်ိဳးရွိသည္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ရေပမည္။ ခ်မ္းသာမႈ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆင္းရဲမႈရွိေနသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ဆင္းရဲသြားႏုိင္သည္ကုိ သတိျပဳကာ ခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံအေပၚ မယဇ္မူးၾကရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ေလာက၌ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ ခ်မ္းသာမ်ားသည္ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္ဆီးသြားတတ္ၾကသည့္သေဘာကုိ အထူးဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထင္ရွားသည့္ သာဓကျပရလွ်င္ နာဂစ္မုံတုိင္းေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးသြားၾကသည့္ မိသားစုမ်ား၊ ဆင္းရဲမဲြေတသြားၾက သည့္ သူေ႒းမ်ားကုိ အနီးဆုံးသာဓကအျဖစ္ ျပရေပမည္။ ထုိသူမ်ား၏ ခ်မ္းသာသည္ ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားခဲ့ရ၏။ တဒဂၤဟူေသာ သေဘာကုိ ၎တုိ႔က ထင္ဟတ္ျပေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈ၊ ဆင္းရဲမႈဟူသည္မ်ားသည္ အခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခုိက္အတန္႔ျဖစ္သည္ ကုိပင္ မိမိတုိ႔က ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲဟူေသာ ေလာကဓံတုိ႔တြင္ မည္သုိ႔ေသာ ေလာကဓံႏွင့္ႀကဳံႀကဳံ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။
စင္စစ္ ေလာကဓံတရားကုိ ရင္ဆုိင္ရန္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္လွ၏။ သာမန္လူမ်ား အဖုိ႔ကား ေက်ာ္လႊားရန္မလြယ္လွေပ။ သုိ႔ေသာ္ အလြယ္နည္းတစ္နည္းကား ရွိ၏။ အျခားမဟုတ္။ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ထားသူမ်ားသည္ အလြယ္တကူ ရင္ဆုိင္ႏုိင္၏။ တရားအားထုတ္စဥ္ ေတြ႕ႀကံဳရသည့္ ခႏၶာကုိယ္၏ ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ေ၀ဒနာမ်ားကုိ သီးခံအားထုတ္ထားပါက အျပင္ေလာက၌ ႀကဳံေတြ႕ရသည့္ ေလာကဓံမ်ားကုိ ေကာင္းစြာခံႏုိင္၊ ေက်ာ္လႊားႏုိင္၏။ ခႏၶာကုိယ္ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ပါက အျပင္ေလာကဓံမ်ားသည္ အေသးအဖဲြေလးမွ်သာ ျဖစ္ကုန္၏။ အရာအားလုံးသည္ မျမဲဟူေသာ အနိစၥသေဘာကုိ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းစြာလက္ခံ သေဘာေပါက္ထားပါက မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားႏွင့္ႀကဳံႀကဳံ ေျဖႏုိင္သြား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓံတရားကုိ ေကာင္းစြားရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားလုိပါက တရားသာ မ်ားမ်ားအားထုတ္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းလုိပါသည္။
နိဂုံးခ်ဳပ္အေနအားျဖင့္ ေလာကဓံဟူသည္ ေလာကရွိလူသားတုိင္း မလဲြမေသြ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ တရားျဖစ္၍ အေကာင္းအဆုိး မည္သုိ႔ပင္ႀကဳံႀကဳံ မတုန္မလႈပ္ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားၾကပါစုိ႔ဟု ထပ္မံတုိက္တြန္းစကားေျပာၾကားရင္ ဤေဆာင္ပါးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ပါသည္။
စာေရးသူ = ဘုန္းဘုန္း ဦး၀ိစိတၱ ။ ေရးသားခ်ိန္ 9:56 PM
စုစည္းထားမႈ = ၄။ ဓမၼရသစာစုမ်ား
မဟာဒုက္ခက္ခန္ဓသုတ်
1 month ago
No comments:
Post a Comment