Thursday, January 28, 2010

ဘ၀လမ္း

ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္နဲ႔ ထိုင္းကို ထြက္ခဲ့တယ္။ ဘာမွ လည္း သိပ္မစဥ္းစားဘူး၊ အလုပ္လုပ္မယ္၊ ပိုက္ဆံစုမယ္၊ အိမ္ပို႔မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး တစ္ခုပဲ ရွိခဲ့တာေလ။ ပင္ပန္းတယ္၊ ဒုကၡေတြ႔မယ္၊ အခက္အခဲေတြ႔မယ္၊ ေလာကႀကီး အေၾကာင္း ဘာမွနားမလည္ဘဲ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု စရိုက္ေပါင္းစံု ရွိတဲ့ ယေနာင္း ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ ေလးႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက သူလို ကိုယ္လို၊ အတန္းပညာေတြက မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ သူငယ္တန္းေလာက္ပဲ ေနခဲ့ၾကသူေတြပါ။ လူႀကီး၊ လူငယ္၊ လူလတ္ အရြယ္ေပါင္းစံု ေလးေတြပါ။ ရိုင္းတဲ့လူ ရွိသလုိ ရိုးသားတဲ့လူလည္း ရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ စာေတာင္ မတတ္ဘူးေလ။ အဲဒီလို အရက္သမား၊ ဖဲသမား၊ မိန္းမ လိုက္စားသူေတြ ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ေနလာခဲ့ရသလဲဆိုတာ ေျပာျပပါ့မယ္။



အလုပ္ဂိုေထာင္ရဲ႕ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ကုိယ္ေရ တစ္ကာယ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က မိသားစုေတြနဲ႔ပါ။ သိပ္မလွမ္းမကမ္းေလးမွာက ရဲစခန္း၊ အထဲမွာ အခ်ဳပ္ခန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ေတြကလည္း ရန္ျဖစ္ၾကလို႔ ရိုက္ပြဲ သတ္ပြဲေတြက ခဏခဏ ေတြ႔ၾကံဳေနရတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ထိုင္းရဲေတြက ပတ္၀န္းက်င္က တဲတန္းလ်ားေတြကို ၀ိုင္းၿပီး ဖမ္းၾကတာေလ။ ကေလးေတြက ငိုယိုလို႔၊ လူႀကီးေတြက ထြက္ေျပးလို႔ေပါ့။ ကေလးေတြရဲ႕ ငိုသံေတြနဲ႔၊ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေအာ္သံေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ထိတ္လန္႔ေစခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သံေ၀ဂ ရခဲ့တယ္။



အရက္ေသာက္သူကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလူဟာ အရက္ကို မေသာက္ဘဲေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ ပဲ.. အရက္ေရာင္းသူကလည္း အရက္ေရာင္းၿပီး စီးပြား မရွာရင္ေကာ၊ ဒီေလာကႀကီး၊ ဒီကမၻာႀကီးမွာေရာ အရက္ဆိုတာ မရွိခဲ့ရင္ေကာ.. သိပ္ေကာင္းမွာပဲေလ ဆိုၿပီး စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ရိုက္ပြဲသတ္ပြဲ၊ ရန္ျဖစ္သူေတြကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး သေဘာထား ႀကီးႀကီး.. သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲရွိၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။



တစ္ခါတစ္ခါ ပင္လယ္ထဲမွာ ေလမုန္တိုင္း တိုက္လို႔.. ေလွေတြေမွာက္၊ လူေတြေသေနၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း ခဏခဏပဲ ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညအိပ္ယာ၀င္တိုင္း ဘုရား ရွိခိုးၿပီးတိုင္း စဥ္းစားတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ဒီလိုလူဆိုး၊ လူရိုင္း၊ အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြ မရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ ပဲေလ။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြကို လူေတြက လုပ္တာလား၊ ေလာကႀကီးက လုပ္တာလား။ ဘယ္သူက မတရားတာလဲ ဘယ္ဟာက မတရားတာလဲ ဆိုၿပီး ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္အရာကိုမွ အျပစ္မျမင္ဘူး။ လူေတြကိုလည္း အျပစ္မျမင္သလို၊ ေလာကႀကီးကိုလည္း အျပစ္မျမင္ဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်း၀ယ္ရင္း အက်ႌေတြ ၀ယ္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ရဲစခန္းေရွ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္ သြားရတယ္။ ရဲစခန္းရဲ႕ အထဲမွာ အခ်ဳပ္ကားေပၚကေန ဖမ္းလာတဲ့ သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ငါးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္ သက္ႀကီး ရြယ္အုိေတြနဲ႔ အမိ၀မ္းထဲက ေလာကႀကီးကို ေရာက္မလာေသးတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိန္းမႀကီးေတြပါ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြပါ စီးက်လာခဲ့ ရတယ္။



တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ သံေ၀ဂေတြပဲ ဖိစီးေနခဲ့တယ္။ လူေတြက ရက္စက္တာလား၊ ေလာကႀကီးက မတရားတာလား ဆိုၿပီး စဥ္းစားေန ခဲ့တယ္။ လူေတြကိုလည္း ဒုကၡေတြ မခံစား ေစခ်င္ဘူး၊ အျဖစ္ဆိုးေတြလည္း မခံစားေစခ်င္ဘူး။ ေလာကႀကီးမွာလည္း ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ဆိုးေတြ မရွိေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သံေ၀ဂဆိုတာ လူေတြကိုလည္း အျပစ္မျမင္ဘူး၊ ေလာကႀကီးကိုလည္း အျပစ္မျမင္ဘူး၊ ဒုကၡေတြ အျဖစ္ဆိုးေတြကို မရွိေစခ်င္ဘူး မျမင္ေစခ်င္ဘူး မေတြ႔ေစခ်င္ဘူး ဆိုတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခါ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အလိမ္ခံ ထိဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ေအာင္ မလိမ္ညာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀က သူမ်ားေပးတာစား၊ သူမ်ား ခိုင္းတာလုပ္ ဆိုေတာ့ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျပာခံခဲ့ရ ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ေအာင္၊ မ်က္ရည္က်ေအာင္ မေျပာဆုိခဲ့ဖူး ပါဘူး။ လမ္းေပၚမွာလည္း အိပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ သူမ်ားအထင္ေသး အျမင္ေသး ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အထင္ေသး၊ အျမင္ေသးနဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ မၾကည့္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ သံေ၀ဂဆိုတဲ့ သေဘာတရားေလးက ကၽြန္ေတာ့္အေသြးအသားထဲကို ရိုက္ႏွက္ထား သလိုပဲ။ မေကာင္းတာ လုပ္ဖို႔၊ မေကာင္းတာ ေျပာဖို႔၊ မေကာင္းတာ ၾကံစည္ဖို႔ ၾကံတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြက မလုပ္ရဲဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ရက္စက္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ အညႇိဳးအေတးေတြ၊ ယွဥ္ျပိင္မႈေတြ၊ မာန္မာနေတြက လူတိုင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မရွိေစခ်င္သလို၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း မရွိခ်င္ဘူး၊ လံုး၀လည္း မထားခ်င္ဘူး။ ေရွ႕မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အတုိင္းပါပဲ၊ လူေတြကိုလည္း အျပစ္ မျမင္သလို ေလာကႀကီးကိုလည္း အျပစ္မျမင္ပါဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဘာကို အျပစ္ျမင္ၿပီး မုန္းတီးေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရက္စက္ျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ အညႇိဳးအေတးေတြ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ၊ မာန္မာနေတြကို ကၽြန္ေတာ္က မုန္းေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတယ္ဆုိတဲ့ အရာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖမ္းဆုပ္ထားခ်င္ပါ့မလား။



ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက သြန္သင္ ဆံုးမမႈရဲ႕ေအာက္မွာ မေနလာခဲ့ရတာ ခုဆိုရင္ ၁၄ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေလာကဓံက သြန္သင္ ဆံုးမခဲ့လို႔ ေလာကႀကီးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်ိဳးျပဳရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလာကႀကီးကို ဘာအက်ိဳးေတြ ျပဳရမွာလဲ..။ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြ ရွိသလို ကိုယ့္ဘ၀ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြ ရွိတယ္။ ကိုယ့္ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ရွိသလို၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့… သူတို႔ဟာ လူေတြပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို နားလည္ရင္၊ သူတို႔ကို ေက်းဇူး ျပန္ဆပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္၊ သူတို႔ရဲဲ႕ေမတၱာတရားကို တန္ဖိုးထားခဲ့ရင္၊ သူတို႔ကို အက်ိဳးျပဳခဲ့ရင္ လူေတြကိုလည္း အက်ိဳးျပဳတာနဲ႔ အတူတူပါပဲေလေနာ္။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အၿငႇိဳးအေတးေတြ မရွိခဲ့ရင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကိုမွ အၿငႇိဳးအေတးေတြ မရွိခဲ့ရင္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိတဲ့လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မမုန္းရင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမုန္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေတြကို အက်ိဳးျပဳေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ပါပဲေနာ္။ ေလာက အက်ိဳးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ သယ္ပိုး ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။



ေလာကႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ဒီလို ဖန္တီးေပးခဲ့လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေပးဆပ္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသလို၊ ဖန္တီး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းေတြလည္း ရွိတယ္။ အက်ိဳးျပဳႏိုင္စြမ္းေတြလည္း ရွိတယ္၊ ရယူ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြမွာ တကယ္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ပါတယ္ ဆုိတာေတာင္ မိဘေတြက မရွိရွာၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက မိေရာ ဖေရာသာမက အဘိုး အဘြားေတြပါ ရွိၾကေသးတာေလ။ တကယ္ ထူးျမတ္တ့ဲ ပါရမီကို ျဖည့္ခြင့္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမွာပါ။ ေနာက္ဆံုး.. ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ အခြင့္အေရး မရရင္ေတာင္ လိုခ်င္တာ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာ ဘာတစ္ခုမွ မရခဲ့ရင္ေတာင္ ေပးဆပ္ရင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ကိုယ့္စိတ္ကို လွည့္ေျပာင္းလိုက္ ရံုပါပဲ။ စိတ္ကို ေျပာင္းၾကည့္ဖို႔ ဆိုတာ သူမ်ားအတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လြယ္ေနပါၿပီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာ၊ ပူပင္စရာ၊ ထိတ္လန္႔စရာေတြက ၾကံဳခဲ့ေပါင္း မ်ားေနခဲ့လို႔ပါပဲ။



ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြကစာမတတ္ ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖဟာ တရားထိုင္တယ္၊ ပုတီးစိပ္တယ္၊ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ အရက္ေသစာ မေျပာနဲ႔၊ ေဆးလိပ္ေတာင္ မေသာက္ပါဘူး။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသမွ် အားလံုး ယံုတယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွ မသြားတတ္၊ မလာတတ္ဘူး။ ဗဟုသုတ နည္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရွိကို မရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘႏွစ္ပါးကို ကၽြန္ေတာ္ လမ္းျပခြင့္ ရတာေလ။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ေလာကရဲ႕ စည္းစိမ္ကိုလည္း ေပးႏိုင္ရမယ္။ တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လည္း ၀ိပႆနာ တရားေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေစခ်င္ပါတယ္။



ေလာကမွာ သင္ၾကားလာခဲ့ရတယ္၊ သိတယ္၊ ေတာ္တယ္၊ တတ္တယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း ထြက္သက္ ၀င္သက္နဲ႔ ၀ိပႆနာ သေဘာေတြကို မသိမွတ္ သြားရွာရဘူးဆိုရင္ အဲဒီလူဟာ လူျဖစ္ရတာ မတန္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ေလာကမွာ ဘာမွ မသင္ၾကားလာရဘူး၊ မသိဘူး၊ မတတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္လည္း ၀ိပႆနာတရားကို နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီ၊ သိသြားၿပီ ဆိုရင္ လူျဖစ္မရွံဳးဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကိဳးစား အားထုတ္ဖူးပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္က် စိတ္ညစ္လာတဲ့ အခါေတြတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တရားထိုင္ပါတယ္။ ဒီတရားေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေလာကဓံက ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲခက္ခဲ ကၽြန္ေတာ္ အျဖဴစင္ဆံုး၊ အရိုးရွင္းဆံုး ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ လမ္းမွားကို မေရာက္ေအာင္ လမ္းျပခဲ့တာေတာ့ စာအုပ္ စာေပပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုး စာအုပ္က ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကရဲ႕ ေမတၱာဆိုတာ ဘာလဲ- ေမတၱာတရား လမ္းေပ်ာက္ရာမွ လမ္းမွန္ေပၚေပါက္လာသူ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္ မမူခင္ ဖူးခြင့္ရပါလို၏ လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ေနာက္ ဘေလာ့ဂါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ သန္းေခါင္ယံကို လမ္းျပေပးတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ျငင္းႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။



ကၽြန္ေတာ္ လူတစ္ေယာက္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ သူက ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေဖပါ။ ထိုင္းကေနတစ္ဆင့္ မေလးကိုလာၿပီး အလုပ္လာလုပ္ပါတယ္။ သူက အရက္ေတြေသာက္၊ ထီေတြထိုး၊ ခ်ဲေတြထိုး၊ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။ သူ မေလးရွားကို လာၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ျမန္မာျပည္က သူ႔မိန္းမကို လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမလည္း ပြဲစားနဲ႔ လိုက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္လေလာက္ ၾကာလည္း သူ႔ဆီ ေရာက္မလာခဲ့ ပါဘူး။ ဘယ္ကို ေရာက္ေနလဲ ဆိုတာလည္း ဆက္သြယ္လို႔ မရပါဘူး။ သူ႔ခမ်ာ ပူပင္ေသာကေတြ၊ ခံစားမႈ ေ၀ဒနာေတြကို အရက္နဲ႔ပဲ ေျဖသိမ့္ေနရ ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ သူ႔မိန္းမ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္၊ ေပါသြပ္သြပ္နဲ႔ ရြာျပန္ေရာက္ေနၿပီတဲ့..။ သူ ရြာကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ေအာက္လမ္းနဲ႔ လုပ္ၾကံခံရတယ္ပဲ သူသိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမွာ သူ႔မိန္းမ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ သူလံုး၀ မသိရပါဘူး..။



အဲဒီလို သူ႔မိန္းမကို သူ စြန္႔လႊတ္ ဆံုးရွံဳးခဲ့ရၿပီး.. ဒီအျဖစ္ အပ်က္ေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူက ပိုက္ဆံလည္း မစု၊ အရက္ေတြပဲ ေသာက္ေနခဲ့ ေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကို႔မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆံုးရွံဳးလို႔ အိမ္ေထာင္တစ္ခုလည္း ပ်က္ဆီးၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေနာ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ အစ္ကို႔ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြ ရွိတယ္၊ အစ္ကို႔သား ႏွစ္ေယာက္ကို အစ္ကို တကယ္ မခ်စ္ဘူးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူက ဟာ ခ်စ္တာေပါ့ ကြာတဲ့။ ဒါဆုိရင္ အစ္ကို႔ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေတြ အားလံုး ဘာတစ္ခုမွ မရခဲ့ေပမယ့္၊ ဆံုးရွံဳးစြန္႔လႊတ္လိုက္ရ ေပမယ့္ အစ္ကို႔ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ပညာစံုေအာင္၊ လူဘံုအလယ္မွာ မ်က္ႏွာပန္း လွေအာင္၊ အစ္ကို႔ဘ၀ ဆံုးရွံဳးခဲ့ေပမယ့္ အစ္ကို႔ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ မဆံုးရွံဳးသင့္တာေတြ မဆံုးရွံဳးရေအာင္ အစ္ကို လုပ္မေပးခ်င္ဘူးလား လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူက လုပ္ေပးခ်င္တာေပါ့ကြာ တဲ့။ ဒါဆုိရင္ အစ္ကို႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္ အစ္ကို အရက္ေသာက္ေနတာ မဟုတ္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္ ပါတယ္။ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ေနခဲ့တယ္။ ေအးေလ ဒါဆိုရင္ အစ္ကို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အစ္ကို လုပ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ အစ္ကို႔ သားသမီးကို ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔ ခ်စ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အစ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အစ္ကို ခံစားမႈ ေ၀ဒနာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္ အစ္ကို ေျဖသိမ့္ေနတာ.၊ အစ္ကို႔ကိုယ္ အစ္ကိုပဲ ခ်စ္ေနတာပါ။ အစ္ကို႔ သားသမီးကို တကယ္ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ကို စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရား အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွင္းျပလိုက္ ပါတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ပါ ေသးတယ္။ အစ္ကု႔ိ လစာ တစ္၀က္ကိုစု တစ္၀က္ကုိ သံုးေပါ့။ ငါးႏွစ္ေလာက္ ဆုိရင္ အစ္ကိုျမန္မာျပည္ ရြာကို ျပန္ႏိုင္ၿပီေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့.. သူက ငါးႏွစ္ မေျပာနဲ႔၊ လစာ တစ္၀က္ မေျပာနဲ႔၊ တစ္ျပားမွ မက်န္ဘူးတဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္ရံုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္၊ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားကို နားလည္ႏိုင္ပါေစ.. လို႔..။

မွတ္ခ်က္။ ။စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားကို မထားႏိုင္ၾကတဲ့ လူေတြဟာ ပ်က္စီးသြားၾက တာပါ။
ထိုက္ဦး...ညီကိုဖုိးသားကူညီေရးေပးသည္။

Wednesday, January 20, 2010

ေလာကဓံဟူသည္

ေလာကရွိလူသားတုိင္း ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ သေဘာတရားကုိ ေလာကဓမၼ(ေလာကဓံ)ဟု ေခၚ၏။ လူသားတုိင္း မျဖစ္မေန ေတြ႕ႀကဳံခံစားရမည့္ ယင္းေလာကဓံ တရားမ်ားမွာ ၁။ လာဘ္လာဘေပါမ်ားျခင္း၊ ၂။ လာဘ္လာဘမရွိျခင္း၊ ၃။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ ၄။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း မရွိျခင္း၊ ၅။ ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း၊ ၆။ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း၊ ၇။ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ၈။ ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ ဤတရားရွစ္ပါးပင္ ျဖစ္၏။ ဤတရားရွစ္ပါးကုိ မေတြ႕ႀကံဖူးသူ၊ မခံစားဖူးသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ အားလုံးေတြ႕ႀကံဳ ခံစားဖူးၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးတြင္ အေကာင္းေလာကဓံ ရွိသကဲ့သုိ႔ အဆုိးေလာကဓံလည္း ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ အေကာင္းေလာကဓံႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါ အားလုံးႏွစ္သက္ သေဘာက်ၾကၿပီး မည္သူကမွ် `ဒါလည္းပဲ ေလာကဓံပါလား`ဟု ေတြးကာ သတိနဲ႔ေနမွပဲဟူသည့္ အေတြးမရွိၾကေပ။ စင္စစ္ ဤအေကာင္း ေလာကဓံသည္လည္း မည္သူမဆုိ မလဲြမေသြ ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ ေလာကဓံပင္ျဖစ္၏။ မည္သူမွ် အေကာင္းခ်ည္းပဲ မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အဆုိးခ်ည္းမ်ားႏွင့္လည္း မရွိႏုိင္ေပ။ အေကာင္းအဆုိးတဲြၿပီး ႀကံဳေတြ႕ေနၾက ရမည္သာ ျဖစ္၏။ ပုထုဇင္မ်ား၏သေဘာကား ေကာင္းသည္မ်ားကုိသာ လုိလားႏွစ္သက္ၾက၏။ အေကာင္းမ်ားႏွင့္သာ ႀကဳံေတြ႕ေနလုိၾက၏။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း အဆုိးေလာကဓံႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕သည့္အခါ အလြယ္တကူ ပ်က္ဆီးသြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ စင္စစ္ အဆုိးေလာကဓံေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အေကာင္း ေလာကဓံေၾကာင့္လည္း ပ်က္ဆီးႏုိင္ေပ၏။ သိပ္ခ်မ္းသာသည့္သူမ်ား ဘ၀ပ်က္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ၾကရေပမည္။ ထုိသူမ်ားသည္ အေကာင္းေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္သျဖင့္ ပ်က္ဆီးေနၾကရျခင္းျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အေကာင္းေလာကဓံႏွင့္ ၾကဳံသည့္အခါ အလြန္အကၽြံ မေပ်ာ္မိၾကရန္၊ မခံစားမိၾကရန္၊ အဆုိးေလာကဓံႏွင့္ ႀကံဳသည့္အခါတြင္လည္း အလြန္အၾကဴး စိတ္မညစ္ရန္၊ စိတ္ဓာတ္မက်ရန္ႏွင့္ ဤအေကာင္းအဆုိးဟူသည္မ်ားမွာ ေလာကဓံတရားမ်ားပါလားဟု သတိကပ္ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ မွန္၏။ ဤအေကာင္းအဆုိး ေလာကဓံတရားမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကုိ ေျပာာင္းလဲြသြားႏုိင္၊ ပ်က္ဆီးသြားႏုိင္ေပ၏။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေလာကဓံတရားကုိ မခံႏုိင္ၾကသျဖင့္္ ပ်က္ဆီးသြားၾကသူမ်ားကုိ အားလုံးေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။

အခ်ိဳ႕ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈဟူေသာ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾကသျဖင့္ ပ်က္ဆီးသြားၾက၏။ လာဘ္လာဘမ်ားသျဖင့္ အေပ်ာ္အပါး အလြန္လုိက္စားကာ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိမထိန္းႏုိင္ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ယင္းအေပ်ာ္အပါးမ်ားေၾကာင့္ပင္ ကုိယ့္က်င့္တရားမ်ားလည္း ပ်က္ဆီးသြားတတ္ၾက၏။ အရာရာ ေငြႏွင့္ရွင္းလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မိတတ္ၾက၏။ ေနာက္ဆုံး နားထင္ေသြးေရာက္ကာ ထင္ရာဆုိင္းမိၾကသျဖင့္ ဘ၀ပါပ်က္ဆီး သြားတတ္ၾက၏။ ဤသည္မွာ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈဟူေသာ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾက၍ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လာဘဟူေသာ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားသည့္အခါတြင္လည္း `ဒါလည္းပဲ ေလာကဓံပါလား`ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္၏။ အခ်ိဳ႕လည္း အလာဘဟူေသာ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ မရွိသျဖင့္ လာဘ္လာဘရေအာင္ ၾကိဳးစားရင္း ပ်က္ဆီးသြားၾကသည္မ်ားလည္း ရွိ၏။ မိမိတုိ႔ရွိသမွ် ရသမွ်ေလးမ်ားျဖင့္ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကသျဖင့္ ပုိ၍ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္း ေရတိမ္နစ္သြားတတ္ၾက၏။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ဤေလာကဓံေၾကာင့္ ပုိမုိပ်က္ဆီးတတ္ၾက၏။ အျခားသူမ်ား ၀တ္စားသကဲ့သုိ႔ ၀တ္ခ်င္စားခ်င္ၾကသျဖင့္ မွန္ကန္သည့္လမ္းကုိ မေရြးခ်ယ္ၾကဘဲ အလြယ္ရသည့္နည္းျဖင့္ ၾကိဳးစားကာ လာဘ္လာဘ ရေအာင္ရွာေဖြၾကရင္း မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ေရာင္းစားသည္အထိ ျဖစ္တတ္ၾက၏။ ဤသည္မွာ အလာဘဟူေသာ လာဘ္လာဘမရွိမႈ ေလာကဓံကုိ မခံႏုိင္ၾက၍ျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံတရားႏွစ္ပါးႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါတြင္လည္း ခံႏုိင္ရည္ရွိဖုိ႔လုိ၏။ အခ်ိဳ႕ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားသျဖင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး မိမိအက်ိဳး ပ်က္ဆီးမႈမ်ားရွိတတ္၏။ အေပါင္းအသင္းမ်ားတြင္ မေကာင္းသည့္မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းပါလာ ပါက ထုိအေပါင္းအသင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ယခင္ကမလုပ္တတ္ေသာ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္လာတတ္သည္အထိ ျဖစ္တတ္၏။ စင္စစ္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားမႈသည္ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားမႈႏွင့္လည္း ဆက္စပ္မႈရွိ၏။ မိမိက သုံးႏုိင္ျဖဳန္းႏုိင္ စားေသာက္ႏုိင္သျဖင့္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားမႈလည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ မိမိတြင္ ဘာမွ်မရွိသည့္အခါ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားသည္လည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားမႈ ရွိသည့္အခါ တြင္လည္း အလြန္အက်ဴး မျဖစ္ဖုိ႔၊ မေပ်ာ္မိဖုိ႔၊ မိမိအက်ိဳးပ်က္သည္အထိ မျဖစ္ဖုိ႔၊ အျခံအရံ အေပါင္းအသင္း ေပါမ်ားျခင္းဟာလည္း ေလာကဓံတစ္ခုပါလားဟု ဆင္ျခင္ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္၏။ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျဖစ္ေနသည့္အခါတြင္လည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိအပ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနသည္က ေကာင္းသည့္အခါမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္၏။ အေပါင္းအသင္းေပါမ်ားသည့္အခါ ထုိအေပါင္းအသင္းမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ မသြားခ်င္ဘဲသြားရ၊ မေျပာခ်င္ဘဲလည္း ေျပာရ၊ မစားခ်င္ဘဲလည္း စားရသည့္အျဖစ္မွ ကင္းႏုိင္၏။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသျဖင္ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္ကုိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရတတ္၏။ စင္စစ္ ကိေလသာဟူသည္ မျမင္အပ္ရာ ကိေလသာ သူ႔ဟာသူၿငိမ္း၏ ဟူေသာ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး အဆုံးအမႏွင့္အညီ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနသျဖင့္ အျပင္မထြက္ျဖစ္သည့္အခါ အျပင္သြားသျဖင့္ ေတြ႕ရမည့္ အာ႐ုံမ်ားကုိ အမွီျပဳ၍ ျဖစ္ရမည့္ အကုသုိလ္မ်ား မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည့္ အေလ့အက်င့္ကုိ လုပ္ေပးသင့္၏။ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္လာလွ်င္ အယသဟူေသာ အျခံအရံ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံကုိလည္း အလုိလုိ ခံႏုိင္ရည္ ရွိသြားမည္ျဖစ္၏။

ေလာကရွိလူတုိင္း ေတြ႕ႀကံရမည့္ အေရးအႀကီးဆုံး ေလာကဓံမွာ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဟူေသာ ဟူေသာ ေလာကဓံပင္ျဖစ္၏။ မည္သူမဆုိ အကဲ့ရဲ႕ ခံရဖူးၾကသည္သာျဖစ္၏။ ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းမွ ကင္းလြတ္သူ တစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ သာမန္သူမ်ား မဆုိထားဘိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေသာ္မွလည္း ကဲ့ရဲ႕မႈဒဏ္မွ မလြတ္ခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကဲ့ရဲ႕မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတုလဥပသကာ၀တၳဳတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။
``အုိ…အတုလ… ဤကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ ေရွး႐ုိးအစဥ္အလာေပတည္း။ ဤက့ဲရဲ႕ျခင္းသည္ ယခုမွျဖစ္သည္ မဟုတ္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ မ်ားစြာေဟာေျပာသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ႏႈိင္းခုိင္း၍ေျပာသူကုိလည္း ကဲ့ရဲ႕ကုန္၏။ ေလာက၌ အကဲ့ရဲ႕လြတ္ေသာသူမည္သည္ မရွိ။ လုံး၀အကဲ့ရဲ႕ခံရသူမည္သည္ ေရွးကလည္း မရွိခဲ့၊ ေနာင္အခါလည္း ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ယခုအခါ၌လည္း မရွိ။``
မွန္၏။ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္ အတုိင္းပင္ ေလာကတြင္ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းမွ ကင္းေသာသူ မည္သည္မရွိသည့္အတြက္ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ပါက မတုန္မလႈပ္ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ လုိအပ္၏။ ဤအတူပင္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ ႀကဳံသည့္အခါတြင္လည္း ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရ၏။ စင္စစ္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းမ်ားကုိ ျပန္ၾကည့္ပါက မိမိႏွင့္အဆင္ေျပ၊ မိမိေက်းဇူးႏွင့္ မကင္းဘဲရွိေနသည့္အခါတြင္ မိမိကုိ ၀ုိင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းေနၾကမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိႏွင့္အဆင္မေျပပါက ၀ုိင္း၀န္းကဲ့ရဲ႕ၾကမည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္၏။ ခ်စ္လွ်င္အျပစ္မျမင္ဟူေသာ ျမန္မာစကားအတုိင္းပင္ မိမိႏွင့္ခ်စ္ခင္ ကၽြမ္း၀င္ေန၊ သင့္ျမတ္ေနပါက မည္သူမွ် အျပစ္ေျပာၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီးဆုိက ၀ုိင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းၾကေသာ ထုိသူမ်ားကပင္ ျပန္၍အျပစ္ေျပာ ကဲ့ရဲ႕တတ္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်ီးမြမ္းခံရသည့္အခါတြင္လည္း နားထင္ေသြးမေရာက္ဖုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အထင္မႀကီးဖုိ႔ သတိမလြတ္ဖုိ႔ အထူးလုိအပ္၏။ ဤခ်ီးမြမ္းမႈသည္လည္း ခဏပါပဲဟု ဆင္ျခင္တတ္ဖုိ႔ လုိအပ္၏။ လူတုိင္းလူတုိင္း ေကာင္းသည့္စကား၊ ခ်ီးမြမ္းသည့္စကားကုိသာ ၾကားလုိၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ အၿမဲမၾကားႏုိင္ၾကေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဘာမွမၿမဲျခင္းဟူသည့္ သေဘာကပင္ အတတ္အက်၊ အနိမ့္အျမင့္သေဘာကုိ ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္္ ျဖစ္၏။

ေနာက္ဆုံးေလာကဓံ ႏွစ္ခုျဖစ္သည့္ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာသည္လည္း ေလာကသားတုိင္း ေရွာင္လဲြ၍မရ ဧကန္မုခ် ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ ေလာကဓံတရားမ်ား ျဖစ္၏။ စင္စစ္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာမွတစ္ပါး ေလာကသတ္မွတ္ၾကသည့္ ခ်မ္းသာမ်ားသည္ အစစ္အမွန္ ခ်မ္းသာမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ တဒဂၤခ်မ္းသာမ်ားသာ ျဖစ္၏။ တဒဂၤဟူသည္ အၿမဲမဟုတ္သည့္အတြက္ ယင္းခ်မ္းသာမ်ားသည္ အခ်ိန္မေရြးေျပာင္းလဲႏုိင္၊ ေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကခ်မ္းသာသည္ဟု ဆုိေသာတဒဂၤ ခ်မ္းသာမ်ားအေပၚ အျမင္မမွားဘဲ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲနုိင္သည့္ အရာမ်ားဟု သတိျပဳကာ ယင္းခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံကုိလည္း ခံႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေပမည္။ ခ်မ္းသာသည့္အခုိက္တြင္ အက်ိဳးရွိသည္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ရေပမည္။ ခ်မ္းသာမႈ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆင္းရဲမႈရွိေနသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ဆင္းရဲသြားႏုိင္သည္ကုိ သတိျပဳကာ ခ်မ္းသာျခင္းဟူေသာ ေလာကဓံအေပၚ မယဇ္မူးၾကရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ေလာက၌ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆုိသူမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ ခ်မ္းသာမ်ားသည္ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္ဆီးသြားတတ္ၾကသည့္သေဘာကုိ အထူးဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထင္ရွားသည့္ သာဓကျပရလွ်င္ နာဂစ္မုံတုိင္းေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးသြားၾကသည့္ မိသားစုမ်ား၊ ဆင္းရဲမဲြေတသြားၾက သည့္ သူေ႒းမ်ားကုိ အနီးဆုံးသာဓကအျဖစ္ ျပရေပမည္။ ထုိသူမ်ား၏ ခ်မ္းသာသည္ ဆင္းရဲျခင္းဟူေသာ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားခဲ့ရ၏။ တဒဂၤဟူေသာ သေဘာကုိ ၎တုိ႔က ထင္ဟတ္ျပေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈ၊ ဆင္းရဲမႈဟူသည္မ်ားသည္ အခုိက္အတန္႔မွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခုိက္အတန္႔ျဖစ္သည္ ကုိပင္ မိမိတုိ႔က ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲဟူေသာ ေလာကဓံတုိ႔တြင္ မည္သုိ႔ေသာ ေလာကဓံႏွင့္ႀကဳံႀကဳံ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။

စင္စစ္ ေလာကဓံတရားကုိ ရင္ဆုိင္ရန္မွာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္လွ၏။ သာမန္လူမ်ား အဖုိ႔ကား ေက်ာ္လႊားရန္မလြယ္လွေပ။ သုိ႔ေသာ္ အလြယ္နည္းတစ္နည္းကား ရွိ၏။ အျခားမဟုတ္။ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ထားသူမ်ားသည္ အလြယ္တကူ ရင္ဆုိင္ႏုိင္၏။ တရားအားထုတ္စဥ္ ေတြ႕ႀကံဳရသည့္ ခႏၶာကုိယ္၏ ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ေ၀ဒနာမ်ားကုိ သီးခံအားထုတ္ထားပါက အျပင္ေလာက၌ ႀကဳံေတြ႕ရသည့္ ေလာကဓံမ်ားကုိ ေကာင္းစြာခံႏုိင္၊ ေက်ာ္လႊားႏုိင္၏။ ခႏၶာကုိယ္ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ပါက အျပင္ေလာကဓံမ်ားသည္ အေသးအဖဲြေလးမွ်သာ ျဖစ္ကုန္၏။ အရာအားလုံးသည္ မျမဲဟူေသာ အနိစၥသေဘာကုိ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းစြာလက္ခံ သေဘာေပါက္ထားပါက မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားႏွင့္ႀကဳံႀကဳံ ေျဖႏုိင္သြား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကဓံတရားကုိ ေကာင္းစြားရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားလုိပါက တရားသာ မ်ားမ်ားအားထုတ္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းလုိပါသည္။

နိဂုံးခ်ဳပ္အေနအားျဖင့္ ေလာကဓံဟူသည္ ေလာကရွိလူသားတုိင္း မလဲြမေသြ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ တရားျဖစ္၍ အေကာင္းအဆုိး မည္သုိ႔ပင္ႀကဳံႀကဳံ မတုန္မလႈပ္ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားၾကပါစုိ႔ဟု ထပ္မံတုိက္တြန္းစကားေျပာၾကားရင္ ဤေဆာင္ပါးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ပါသည္။


စာေရးသူ = ဘုန္းဘုန္း ဦး၀ိစိတၱ ။ ေရးသားခ်ိန္ 9:56 PM

စုစည္းထားမႈ = ၄။ ဓမၼရသစာစုမ်ား

Saturday, January 16, 2010

စိတ္သေဘာထားေျပာင္းၾကည့္ပါ

စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းရမွာ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ဘယ္ထင္ျမင္ခ်က္ ၊ဘယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားနဲ႔ နီးစပ္တယ္လို ့ ယူဆရတာထက္ မပိုပါဘူး။ျပင္သင့္ရင္ျပင္ရမွခ်ည္းပဲ။အေတြးေဟာင္းေတြခ်ည္း ဆက္ေတြးေနတာထက္၊ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႔ သတၱိအရာမွာသာေအာင္ လုပ္ျပီး စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ပါ။စိတ္ကူးသစ္ေတြကို လက္သင့္ခံလိုက္ပါ။
ေရာ့စကိုးဒရမၼာန္
စိတ္သေဘာထားေျပာင္းၾကည့္ပါ


အေတာ္ေကာင္းတဲ့စကားပဲ။ေျပာသြားလိုက္ပံုကလည္း ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္နဲ႔သတၱိေရာခြန္အားပါ အျပည့္အ၀ပါတယ္။ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ကလည္း သူ႕ရဲ႕ကိုယ္တိုင္ေရး အထၳဳပၸတၱိ ထဲမွာ ဒီသေဘာမ်ိဳးေရးထားတာ သတိရမိတယ္။
“လူတေယာက္ဧ။္ သက္တမ္းတြင္ အစ ပထမ ကသိျမင္လာေသာ စိတ္ေနစိတ္ထား ၀ါဒတို ့သည္ အမွန္ခ်ည္းမဟုတ္။ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည္သာတည္း။
ယေန႔အယူအဆႏွင့္ နက္ျဖန္ အယူအဆတို႕မွာ တူခ်င္မွတူေပမည္။အမွန္ကား လူတဦးဧ။္ဘ၀တြင္ ကၽြႏု္ပ္ တို ့သည္ အယူ၀ါဒေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို
ေတြ႕ရေသာအခါ ထိုလူသည္ သမာဓိမတည္ ၊ေရွ႕ေနာက္မညီဟု ထင္မွတ္မွားေလသည္။သမာဓိ မတည္ျခင္းသည္ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္
ျဖစ္ျခင္းေပတနည္း။ ၀ါဒေျပာင္းမႈမွာ ဉာဏ္အျမင္ဧ။္ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ သမာဓိမတည္ျခင္း မဟုတ္ေပ။ တနည္း တိုးတက္ျခင္းေပတည္း“.....တဲ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားလဲ ေကာင္းတာပဲ။ဒါေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖို ့ တိုက္တြန္းရတဲ့အထဲမွာ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းဖို ့ တိုက္တြန္းရတာေလာက္ ခက္ခဲတာေတာ့ ရွိမယ္မထင္ဘူး။လူ႕သဘာ၀ ကိုယ္ႏႈိက္က အေျပာင္း အလဲ ကို ျငင္းဆန္တတ္တယ္။အေလ့အထျဖစ္လာတာ က်င့္သားရလာတာ တစ္ခုဆိုရင္ လြယ္လြယ္နဲ႕ မစြန္႕လႊတ္ခ်င္ဘူး ။စားေနက် အစားအစာ ၊လုပ္ေနက် အလုပ္၊ေနေနက်အရပ္ေတြကို အင္မတန္စြဲလန္းခင္တြယ္ တတ္တယ္။ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ကလူေတာေရာက္ရင္ ေနႏိုင္လွ တစ္ပတ္ပဲ။တစ္ပတ္ကေက်ာ္လို ့ ႏွစ္ပတ္ဆို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ျမိဳ႕ကိုျပန္ခ်င္ျပီ။ ေတာကလူ ျမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ သာေတာင္ဆိုးေသး။တစ္ပတ္ေ၀းလို ့ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ဆိုရင္ပဲ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္ေနျပီ။အဆင္မေျပဘူး။တညည္းညည္းတညဴညဴနဲ႕ ျပန္ဖို ့ အထုတ္ တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနျပီ။လိုက္ပို ့ပါ့မယ္ ေျပာထားတဲ့ၾကားက လူၾကံဳျမင္တာနဲ႕ မ်က္စပစ္ျပီး ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ထလိုက္၊တစ္ၾကိဳးတည္း ျပန္ေျပးေတာ့တာပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ ဘူးခါးေရနဲ႕ ၾကမ္းၾကားေလကို မခြဲႏိုင္ မခြာရက္ျဖစ္တဲ့ လူက ျဖစ္သလို မိုးလင္းလာရင္ လၻက္ရည္နဲ႕အီၾကာေကြးကို လက္လြတ္မခံႏိုင္ ျဖစ္တဲ့လူကလည္း ျဖစ္လာၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရြာထိပ္က အေၾကာ္တဲေလးမွာ အေၾကာ္၀င္၀ယ္ ၊အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းၾကမ္းခဲေဘး ဆားေလပံုျပီး၊အေၾကာ္နဲ႕စားရတာကို နတ္သုဒၶါနဲ႕ မလဲႏိုင္ေအာင္ အရသာေတြ႕တဲ့လူကေတြ႕မယ္။အဆာေျပစားဖို ့ အေရး အိမ္ကေန သံုးေလး မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ စာေသာက္ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းရွိရာ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႕ထြက္၀ယ္ ၊အိမ္ေရာက္မွ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲတို ့ နန္းၾကီးသုတ္တုိ ့ကို မိသားတစ္စုျမိန္ေရ ရွက္ေရ စားရတာေလာက္ ေကာင္းတာဘာရွိေသးလဲလို ့ စီးကရက္ခဲရင္း ေမးတဲ့ လူက ေမးတယ္။
ကဲ......အဲဒီအေလ့အက်င့္ေပၚမွာ အမွီျပဳျပီး ျဖစ္တည္လာတဲ့ စိတ္သေဘာထားေလာက္ကိုပဲ အေျပာင္းအလဲလုပ္ဖို ့ ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္တဲ့၊လြယ္မယ္ထင္းသလား။လံုး၀မလြယ္ဘူး။ထမင္းၾကမ္းသမားကို နန္းၾကီးသုတ္
ေကၽြးၾကည့္။ဟင္..မင္းတို ့ဟာကလည္း ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ေစးထန္းထန္းနဲ႕၊အလကား ၾကက္သားဖတ္ေတြ ႏွေမ်ာစရာ၊ မနက္စာထမင္းနဲ႕က်မွ အဲဒီ ၾကက္သားဟင္း ထည့္စားလိုက္ျပီးေရာလို ့ ေျပာေတာ့မခက္လား။အဲ.နန္းၾကီးသုတ္
ဆရာကိုေတာ့ ထမင္းၾကမ္းနဲ႕ သြားမလဲခိုင္းပါနဲ႕၊ရိုင္းရာက်ေနပါ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုစားတဲ့ ေသာက္တဲ့ ကိစၥေလးေလာက္ ေတာင္မွ စိတ္သေဘာထား မေျပာင္းႏိုင္ရင္ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ အပထား၊အဲဒီလူ လူညံ့ပဲ ။ေနရာတကာ ပံုေသမွတ္ထားျပီး အေတြးေဟာင္း
၊အက်င့္ေဟာင္းေတြနဲ႕ပဲ တ၀ဲလည္လည္ ျဖစ္ေနလို ့ကေတာ့ လူ႕ေလာက လူ႕ဘ၀ အလွည့္အေျပာင္းေတြကို အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ လက္ခံက်င့္သံုးႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။
အေတြးေဟာင္းဆိုတာဘာလဲ?
ခုလုပ္စရာရွိတာ ေရွ႕ဆက္လုပ္ရမွာေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို ့ ဘယ္လို လုပ္သင့္တယ္ ၊ဘယ္လိုျဖစ္သင့္တယ္ဆိုတာေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို ့ မိမိကိုယ္တိုင္ သူတပါးရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳေဟာင္း ၊အျဖစ္အပ်က္ေဟာင္း၊အေလ့အက်င့္ ေဟာင္းေတြေပၚမွာအေျခစိုက္ျပီး ယံုၾကည္၊ယူဆ၊စဥ္းစား၊ဆံုးျဖတ္တာပဲ။လူမွာ အဲဒီအေတြးေဟာင္းေတြ အေျခခိုင္လာရင္ ဘယ္ကိစၥမဆို အမွန္အမွား၊အေကာင္းအဆိုးကို လက္ေတြ႕က်က် ဓမၼဓိဌာန္ ျဖစ္ေအာင္ မစစ္ေဆး ခ်င္ေတာ့ဘူး။အစြဲေတြ ၊ၾကိဳက္တာမၾကိဳက္တာေတြကို ဦးစားေပးလိုလားရင္ လက္ခံျပီးသား။မလိုလားရင္ျငင္းပယ္ျပီးသား ျဖစ္လာတတ္တယ္။လူပုဂိၢဳလ္နဲ႕ ပတ္သက္လာရင္လည္း ၾကိဳတင္ ေဟာကိန္းထုတ္ျပီးသား၊တန္ဖိုး ျဖတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
“ဒီလူ မပါေစနဲ႕၊သူပါရင္ျပႆနာတက္မွာပဲ”
“ဟိုေကာင္ ေရာက္ေနတယ္ဆို၊ဘယ့္နွယ့္လဲ.....မူး၊ရူးလာတာပဲမဟုတ္လား”
“သူေျပာမယ့္စကားဆို လံုး၀ အယံုအၾကည္ မရွိဘူးဗ်ာ”
ဆိုတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေကာက္ခ်က္ေတြဟာ အဲဒီအေတြးေဟာင္း ပင္စည္ကျဖာထြက္လာတဲ့ အကိုင္းအခက္ေတြေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ေျပာတဲ့လူေရာ အေျပာခံရတဲ့လူပါ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ လူ႕အရည္အခ်င္း၊အဆင့္အတန္းနိမ့္က်ရာေရာက္တယ္။ ေျပာတဲ့လူဘက္ကိုၾကည့္ရင္ ဒီလိုေျပာႏိုင္ဖို ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္လိုက္ရလို ့
လဲ ၊ျဖစ္ႏိုင္ေျခတို ့၊အလားအလာတို ့၊ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္တာတို ့၊ညွိႏႈိင္းအေျဖရွာတာတို ့ ဘာတခုမ်ားပါလို ့လဲ။သူ႕မွာ အဆင္သင့္ ရွိျပီးသားျဖစ္တဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေဟာင္းကို လက္တို ့လိုက္ရံုနဲ႕ ထြက္လာတဲ့အေျဖပဲ။အေျပာခံ ရတဲ့လူ ဘက္ကလည္း ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ့္အေလ့အက်င့္ေဟာင္းကို မျပဳျပင္ မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အတြက္ ညံ့ဖ်င္းရာက်တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘက္ရွိလာမယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လံုးက ေျပာင္းမွ အဓိပၸာယ္ ရွိမယ္။ မွန္ကန္ျပည့္စံုမယ္။ တစ္ဘက္တည္းကေျပာင္းရံုနဲ႕ေတာ့ အေျခအေန တုိးတက္ ေကာင္းမြန္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ။တစ္ဘက္က အရင္လက္ခံလာခဲ့တဲ့ “တစ္”ကို ခု လက္မခံထားေတာ့ပဲ ေျပာင္းသြားပါျပီတဲ့၊ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့တဖက္က “တစ္“ မဟုတ္ရင္ “ႏွစ္” ျဖစ္ရမွာေပါ့ဆိုျပီး မူေသကိုင္ထားမယ္ဆိုရင္
ေျပလည္မွာမဟုတ္ဘူး။တစ္မဟုတ္ရင္ႏွစ္ျဖစ္ႏိုင္သလို သံုး၊ေလး အစရွိသျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ဒါတင္မက ႏွစ္ပိုင္းတပိုင္း တ၀က္ လဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တဲ့ အလားအလာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
တကယ္ေတာ့ အေတြးေဟာင္းေတြကို စံုမက္ဖက္တြယ္ျပီး စိတ္သေဘာထား အေျပာင္းအလဲမလုပ္ႏိုင္တာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလို ့ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႕ကိုယ္ မွန္တယ္ထင္ေနတုန္းမို ့ မေျပာင္းႏိုင္တာက တခ်က္၊သူက မွန္တယ္ထင္ေနသမွ် ေျပာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ေနာက္တခ်က္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မမွန္မွန္းမသိေသးလို ့ မေျပာင္းႏိုင္တာ၊သူက မမွန္မွန္း သိလာတဲ့အခါ ေျပာင္းလဲဖို ့ ၾကိဳးစာခ်င္ၾကိဳးစားႏိုင္တယ္။ဆိုးတာက
မမွန္မွန္းသိေပမယ့္ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး တမင္ မေျပာင္းလဲပဲေနတာ ၊ေျပာင္းလိုက္ရင္ အရံူးေပး၊အညံ့ခံရာေရာက္မွာ၊အရွက္ကြဲမွစိုးလို ့ မေျပာင္းပဲတင္းခံေနတာ။အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးကေတာ့ နဂိုကတည္းက
အျငိဳး၊အာဃာတ ၾကီးၾကီးမားမား ရွိေနလို ့ ၊သူျဖဴရင္ ငါမည္းမယ္ဆိုျပီး မ်က္စိမွိတ္ စံုကန္ျငင္း၊လက္သင့္မခံႏိုင္၊သေဘာထားမေျပာင္းႏိုင္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးပဲ။
အဲဒီအေတြးေဟာင္းေတြကို အေသဆုပ္ျပီး အေျပာင္းအလဲမလုပ္ႏိုင္တဲ့သူဟာ ဘ၀မွာတိုးတက္မႈမရွိႏိုင္သလို ေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းလို ့ မရႏိုင္ ၊ဗဟုသုတနယ္ မက်ယ္ႏိုင္ဘူး၊စိတ္သေဘာထား မၾကီးႏိုင္ဘူး။အဆံုးစြန္
ေျပာရရင္ တရားသံေ၀ဂလည္းမရႏိုင္ဘူး။ဒါ့ေၾကာင့္ ေရာ့စကိုဒရမၼာန္က “ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႕သတၱိအရာမွာ သာေအာင္လုပ္ျပီး စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းလိုက္စမ္းပါ ” လို ့ဆိုခဲ့တာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ ၊ပညာဉာဏ္
အေျမာ္အျမင္ရွိမွ စိတ္သေဘာထားေျပာင္းလဲလို ့ရတာ။သတၱိရွိမွလည္း ေျပာင္းလဲလို ့ရတာပါ ။ လူသတ္ရဲပါတယ္ဆိုတဲ့သတၱိနဲ႕ အယူအဆေဟာင္း အေတြးေဟာင္းေတြကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္တယ့္ သတၱိ၊ ဘယ္ဟာက
သတၱိ အစစ္ျဖစ္တယ္၊ဘယ္သတၱိက ပိုအင္အားၾကီး ပိုေျပာင္ေျမာက္တယ္ဆိုတာ လက္ညိဳးတေထာင္ ျပည့္ေအာင္ လိုက္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ အဂုၤလိမာလ က သက္ေသျပခဲ့ျပီးျပီ။
ေနာက္ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ကိစၥမွာလည္းၾကည့္အုန္း ။ ဗုဒၶ ကိုသတ္မယ္ဆိုျပီး အဂုၤလိမာလ ကအေျပးလိုက္ေတာ့ မမွီႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ “ရွင္ၾကီးေဂါတမ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေျပးေနရတာလဲ၊ေသမွာေၾကာက္
သလား” လို ့ေမးတယ္။အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶ ကခပ္ေအးေအးပဲျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
“အဂုၤလိမာလ ငါမေျပးဘူး၊ ငါကရပ္ေနတယ္၊သင္သာေျပးေနတာ။
သင္ဟာ ခုမွေျပးတာမဟုတ္ဘူး၊ သံသရာတေလွ်ာက္လံုးေျပးခဲ့ရတယ္
ေနာက္ ဘယ္ထိေအာင္ သင္ေျပးေနအုန္းမွာလဲ” တဲ့။
ဘာမွ ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀း ေျပာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ စကားကတိုတိုေလးရယ္။ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားတိုတိုေလးေၾကာင့္ပဲ အဂုၤလိမာလ မွာ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ အၾကီးအက်ယ္ ႏိုးၾကားျပီး စိတ္သေဘာထား ေျပာင္းလဲ သြားတယ္။လက္ထဲကဓားကိုခ် ၊လက္ညိဳးပန္းကံုးၾကီးကို စြန္႕ပစ္ျပီး ဗုဒၶ ရဲ႕အဆံုးအမမွာ တည္ခဲ့တယ္။
ဒါပါပဲ ။စိတ္သေဘာထားေျပာင္းတယ္ဆိုတာ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႕သတၱိအားေကာင္းရင္ စကားတခြန္းနဲ႕လည္း ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တယ္။စာတပုဒ္ ၊ျမင္ကြင္းတကြက္ေၾကာင့္လည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္။ဒီလိုေျပာင္းလဲ
ခဲ့ၾကတာ လူ႕သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ သက္ေသျပစရာ အမ်ားၾကီးပါ။ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္ကလည္းမရွိ ၊သတၱိအင္အားကလည္း ခပ္ႏုံႏုံ ျဖစ္ေနလို ့ကေတာ့ စေလဆရာ ဦးပုညေရးခဲ့သလို-
“၀ထၱဳနိပါတ္၊ပိဋကတ္ႏွင့္၊လွ်ာျပတ္ေအာင္ ေဟာေသာ္လည္း၊ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူမည္။
ဆန္ျဖဴျဖဴ တခြက္မွ် ထြက္မည့္ပံု ေပၚမွာမဟုတ္ဘူး” ဆိုတာပဲ။

ဒီေတာ့လည္း အေတြးေဟာင္း၊စိတ္သေဘာထားေဟာင္းေတြရဲ႕ ခိုင္းေစခ်က္အရ လက္ညိဳးတေထာင္ျပည့္ႏိုးျပည့္ႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း သံသရာေတာနက္ၾကီးထဲမွာ ဓားတရမ္းရမ္းနဲ႕ မနားတမ္းေျပးေနမယ့္အစား
စိတ္သေဘာထားေလးေတြေျပာင္းၾကည့္လိုက္ပါ။မြန္ျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႕အတူ ကမၻၻၻာေလာကၾကီးရဲ႕ ေကာင္းၾကိဳးခ်မ္းသာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ ခံစားႏိုင္လာမွာေပါ့။





ျမင့္စိုးလႈိင္ ဧ။္ “စကားေနာက္တရားပါ(၂)” မွေကာက္ႏုတ္ပါသည္။
ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကအျမင္ေလးေတြပါနဲနဲေလာက္ေျပာင္းၾကည့္ပါ
အားလံုးအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္
forward.ထဲကကူးယူထာတာပါ။ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖိုု႔